Verweer

Hij staat op zijn tenen, zijn rug duwt tegen de muur van de gang en zijn grijs-blauwe ogen vuren niet langer de gemene twinkeling naar haar gezicht die ze inmiddels zo goed heeft leren kennen. Angst is wat ze nu leest in deze ogen die haar al weken teisteren. Ze rekt haar vingers even, om ze vervolgens strakker om zijn verbazingwekkend dunne nek te wikkelen. Ze duwt zijn hoofd nog wat steviger tegen de muur. Haar ogen waren voorheen degenen die schichtig heen en weer schoten, gevuld met angst en verdriet. Niet langer. Haar opgerekte grenzen eindelijk bereikt. Ze voelt zich machtig nu de rollen omgedraaid zijn en ze controle heeft over deze jongen. Hij ademt slechts omdat zij dat toestaat.

Haar roze haren steken strak af tegen de intense woede die haar gezicht in scheve vormen trekt. Een kracht die ze zichzelf nooit toe had durven schrijven bezit haar spieren. Haar ranke lichaam zet zich schrap om ieder schrijntje verzet de kop in te drukken. Verzet komt echter niet, noch hulp van anderen. Eerder zette hij geen stap zonder een groepje gelijkgestemden - nu is hij alleen. In de steek gelaten, overgeleverd aan het gevaar van een dier dat in een hoek gedreven wordt en geen andere mogelijkheid meer heeft dan te vechten.

De afgelopen weken achtervolgde hij haar door de school. Spuwde met een wolfachtige grijns op zijn jonge gezicht de meest afgrijselijke woorden in haar richting. Omsingelde haar, bedreigde haar met pijn en geweld. Hij wachtte haar op bij de lokalen waar ze lessen had, liep met haar mee de binnentuin in als ze ging roken. Hij was een van de velen. De woorden raakten haar iedere dag minder en ze begon ze weinig inspiratieloos te vinden. Tranen liet ze al niet meer, angst verloor met iedere dag aan betekenis.

"Kankerhoer"

"Kankerslet"

"Lelijke teef"

"Kankergothic"

Een gesprek tussen hem en haar mentor liep op niets dan tranen (en een buitengewoon grote grijns van zijn kant) uit. Het constante achtervolgen, de paranoïde die dat opleverde en het gebrek aan hoop op verbetering werd meester van haar. Een kans deed zich voor - hij liep alleen door de gang en stond op het punt weer een bijzonder geïnspireerde uitspraak te doen. Ze smeet haar tas op de grond, stapte op hem af, greep hem bij zijn keel en duwde hem met kolossale kracht tegen de muur.

Nu is ze hier, in dit moment waarin de balans van de weegschaal van menselijke interacties eindelijk in haar voordeel verschuift. Eindelijk heeft ze de moed verzameld om haar misbruikte grenzen te verdedigen. Eindelijk is ze geen slachtoffer meer en sist ze dat als hij haar nog een keer aankijkt, haar nog een keer aanspreekt, nog een opmerking maakt, ze het af maakt. Het verliezen van de controle, van de macht over haar, is een schijnbaar nieuwe ervaring voor hem en hij tracht nog een laatste maal om de touwtjes terug in handen te krijgen. Zijn mond opent en zijn ogen ontmoeten de hare. Ze zet een stap in zijn richting, getoornd, haar gezicht vertrokken van herboren razernij en hij vlucht.

Het was de laatste keer dat zijn blik de hare durfde te kruisen.