Nachtmerrie

Hoi dagboek,

Sinds acht weken leef ik in een nachtmerrie en dit is voor het eerst dat ik erover probeer te schrijven. Mijn partner besloot acht weken geleden een eind te breien aan onze relatie van dertien jaar.

Wat volgde was paniek.

En verdriet.

En woede.

En zo, zo, zo veel pijn.

We hadden geprobeerd om met relatietherapie uit de spanningen te komen. Dit leek wat te helpen, we hadden in ieder geval allebei meer inzicht in onze eigen trauma's, de manieren waarop deze op elkaar inhaken, hoe onze dynamiek verloopt. De komst van onze dochter heeft deze dynamiek op scherp gezet; er was weinig ruimte om te herstellen en er was veel stress.

Mijn inmiddels ex-partner heeft blijkbaar in de periode na afronden van de relatietherapie en die ene zondag acht weken geleden niet meer het gevoel gehad dat er iets te redden viel. En ook niet de tegenwoordigheid van geest gehad om eerder aan de bel te trekken dan 't moment dat het al te laat was. En dit maakt me echt zo verdrietig en ook zó woedend.

Het voelt alsof het kleed onder mijn voeten vandaan is gerukt. En om maar in de metaforen te blijven: het voelt ook alsof er een dijkdoorbraak aan emoties op handen is en ik met mijn vingers in de dijk de gaatjes sta te vullen. Niet houdbaar.

Ook voelt het alsof een deel van mijn toekomstperspectief gitzwart is gekleurd. Een andere woning. Een tweede kindje. Reizen die we altijd wilden maken. En vooral de normale, kleine dingen.

Ondertussen heb ik me recentelijk gerealiseerd dat ik sinds september vorig jaar eigenlijk al had kunnen weten dat er iets niet goed zat. Ik werd namelijk verliefd op een collega. Ik heb me te laat gerealiseerd dat deze verliefdheid een symptoom was van een spaak lopende relatie. Ik heb niet gehandeld naar de verliefdheid maar ondertussen is er wel een zeer intense vriendschap ontstaan tussen mij en deze collega. Soms twijfel ik of ik nog steeds verliefd ben, ergens denk ik van niet. Ik weet wél dat ik ontzettend graag bij hem ben en dat hij allerlei eigenschappen heeft die ik in de afgelopen jaren heb gemist bij mijn ex-partner, maar waarvan ik mezelf had verteld dat ik ze niet nodig had. Dus ook in die zin twijfel ik hoe serieus ik deze verliefdheid moet nemen. Wat ik ook weet is dat ik deze vriendschap heel erg hard nodig had.

Nog los van de serieusheid van deze verliefdheid; ik weet niet hoe ik ooit weer een relatie aan kan gaan. Mijn zelfvertrouwen heeft zo'n klap gekregen, ik zag het zó niet aankomen. En het voelt ook alsof ik niet de moeite waard ben geweest om eerder aan te vertellen dat het niet goed ging. Hoe vertrouw ik een mogelijke toekomstige partner ooit weer volledig?

Op dit moment wonen we samen, als huisgenoten. We hebben in principe geen ruzie, maar er zijn wel spanningen. Er staan ook grote (financiële) beslissingen op het menu die ik erg stressvol vind. Nog niet te spreken over hoe we het co-ouderschap vorm gaan geven. Hoe onze dochter gaat opgroeien in ons 'gezin'.

Ik moet zo hard werken om overeind te blijven.

Hoe lang gaat dit goed?

Hoe doe je dit?

Hoe verwerk je deze emoties?

Ik kan niet omvallen. Ik wíl niet omvallen.

Het is zo zwaar.



Liefs,