In geval van nood

Dag lief dagboek,

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik voor het laatst geschreven heb over de rollercoaster die mijn leven momenteel is. De maanden vlogen en kropen tegelijkertijd voorbij. Ik dacht dat ik goed bezig was met herstellen, maar ergens in mijn achterhoofd wist ik dat de emotionele klap later ging komen.

En daar issie dan. In volle glorie.

De overlevingsstand is weg, de cortisol en adrenaline die door mijn lijf raasden nemen af. Er is wat schade, denk ik. Vooral aan mijn concentratievermogen. Laatst sprak ik iemand over hoe ik me voelde en wat ik momenteel vooral merk en diegene zei: "goh, het lijkt wel alsof je een burn-out hebt gehad." En eigenlijk voelt het ook wel zo; ik voel me opgebrand, mentaal en emotioneel zo moe.

Ik probeer te verwerken wat er vorig jaar is gebeurd. Na 13 jaar relatie ineens vrijgezel. Verliefd worden op je getrouwde collega, die vervolgens ook verliefd wordt op jou. Dat verliezen en daarmee ook een heel bijzondere vriendschap kwijt zijn. Mijn kind 50% van de tijd niet zien. Een ex die bijzonder weinig initiatief toont om de scheiding te regelen, waardoor ik in 9 van de 10 gevallen het voortouw moet nemen. Vier dagen werken, co-ouderschap vormgeven.

Het herstel komt in fasen.

Het begon met losgaan op Tinder. Random seksdates om een losgeslagen libido een beetje in te dammen. Ik las dat rouw en lust soms dicht tegen elkaar aan liggen. Dat seks en verbinding kan helpen, mits het geen vlucht is. Ik denk niet dat het een volledige vlucht was. Het hielp, de dopamine rush van al die vluchtige contacten heeft geholpen me staande te houden.

Toen kwam het opnieuw experimenteren met drugs, iets wat ik tijdens de relatie met mijn ex links heb laten liggen omdat hij een anti-drugs standpunt inneemt en geen van mijn vrienden ook maar iets te maken wil hebben met drugs. Maar, man, wat heb ik het gemist. Dat chemische gevoel dat door je lijf raast, uren en uren dansen. Na zo'n weekend ben ik fysiek gesloopt, maar mentaal zo opgeladen.

Ik sloot nieuwe, heel diepe, heel betekenisvolle vriendschappen. Mijn twee beste vriendinnen waren in het afgelopen jaar weinig steun, maar dat gaf ook ruimte om toe te geven aan een gevoel dat al jaren sluimerde: er is in onze vriendschap onvoldoende ruimte voor mij. En dus neem ik afstand, want dit afgelopen jaar heeft me één ding geleerd: ik ga niet meer akkoord met relaties waarin ik niet mag zijn wie ik ben.

Zo veel verlies.

Vandaag was ik in het ziekenhuis omdat mijn knieblessure voor de zoveelste keer opspeelt. Bij de registratie aan de balie vroeg de dame: "wie kan ik invullen in het geval van nood?" Ik dacht dat ik daar ter plekke over haar heen zou kotsen.

Zo veel eenzaamheid.

Ik voel het allemaal nu.

En te midden van al die eenzaamheid, de rouw, het intense verdriet, het acceptatieproces waar ik mezelf doorheen sleur ontmoette ik twee mannen. Ik voel me gezien, gehoord, geliefd. En ik durf na jaren van moeite met monogamie eindelijk aan mezelf toe te geven dat zoeken naar een andere relatievorm een optie is. Zodoende besloot ik, in alle eerlijkheid naar hen toe, te kiezen voor een niet-monogame relatievorm waarin er (vooralsnog) geen sprake is van commitment.

Ik ben verliefd.

En ik ben verward.

Het is zo veel allemaal. Er ligt nog een berg aan emotionele rommel om op te ruimen, maar de zon schijnt door het vieze raam en warmt alles een beetje op. Ik kan ook weer stil staan. Ik kan ook weer het hele spectrum voelen. Ik leer mezelf dingen gunnen. Heel langzaam. Stapje voor stapje.

Het gaat wel lukken, denk ik.