Vader gevoelens...??

Even een dumpmomentje voor mij.

Ik heb het afgelopen anderhalf jaar voornamelijk erg veel last van vader gevoelens, het werk en de stages die ik in mijn leven heb gedaan helpen hier ook niet bij hahaha.

Ik heb in die tijd stage gelopen als voetbaltrainert, bewegingsagoog (soort van gymleraar maar dan voor kinderen met beperkingen, als voetbaltrainer en heb gewerkt als zwemleraar.
Buiten dit alles heb ik ook in de afgelopen vijf zomervakanties als vrijwilliger een groep van kinderen begeleid bij een soort zomerschool.

Met alles dat ik doe ben ik uitermate zorgzaam voor de kinderen, ik voed ze een deel op (dat doe je nu eenmaal als leraar, je brengt de kinderen bepaalde normen en waarden bij) maar buiten dat maakte ik altijd van elke les een groot spel, dit beviel blijkbaar wel want kinderen hadden geen zin meer in het diploma zwemmen omdat ze dan bij een andere leraar zouden moeten gaan zwemmen.

Tijdens deze lessen werd het gevoel dat ik vader wil gaan worden sterker en sterker tot op het punt dat ik er soms van baal om mensen te zien met kinderen met de gedachte: "Waarom is het hun wel gegund om nu al kinderen te hebben, waarom zit bij mij zo veel dwars dat ik er het geld, de ruimte en de middelen niet voor heb, buiten dat zou het handig zijn als ik een vriendin had lijkt mij :'knipoog .... En wanneer komt dit nu eindelijk? Ik weet dat ik mijn eigen kind zoveel te geven heb aan liefde, lessen en aan liefde voor het leven."

Afgelopen dinsdag was voor mij helemaal het top punt:
Bij mijn stage kom ik veel kinderen tegen, echt tegen de 700 per dag op een rustige dag... En ik loop zo rond en er loopt een kind langs mij... in principe niet zo heel gek hier.. maar ze komt mij bekend voor en zij vraagt aan mij: "Hey was u niet de meester bij de zomerschool?"
Ik: "Ja dat was ik zeker en jij was daar als kindje toch?? "
Dit bleek dus het kind te zijn dat twee jaar daar voor tijdens een film kijken, met ongeveer 50 andere kinderen en 20 andere begeleiders, om mijn nek hing en in slaap was gevallen op diemanier voor anderhalf uur terwijl ik maar die film stond te kijken met haar dus in mijn armen... en dat was het begin van mijn vader gevoel.. Want vanaf dat moment had ik het idee dat ik een goede vader kon zijn. En dat ik dat ook wel zou willen..
En ze herkende me dus, en gaf mij een knuffel op de weg naar buiten.

Maar ik heb dus wel gehoord van moeder gevoelens en biologische klok voor vrouwen, maar nog nooit voor mannen.. al voelt het dus duidelijk wel zo.. ook al ben ik pas 24 en dus nog jong, dit gevoel is gewoon al zo ongelofelijk sterk!!!

Dit is dus een van de redenen waardoor ik slecht slaap de laatste maand, ik denk er gewoon zo veel over na...

Maar dit was even mijn dumpmomentje engel ....

Groetjes,

Aisling.
18 jun 2014 - bewerkt op 18 jun 2014 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Aisling
Aisling, man, 34 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende