Stoppen met blowen; het begin

5 jaar verslaafd, elke avond een joint voor het slapen gaan. 5 jaar... ik schrik ervan.
Het begon als een manier om mijn hoofd voor het slapen gaan 'uit' te krijgen. Een voltijd studie 'Theatermaker' en drie banen ernaast (waaronder een behoorlijk energie vretende in het vmbo-onderwijs) bracht me tot dit hulpmiddel. En zoals dat gaat met een verslaving: op een gegeven moment weet je niet meer goed hoe je er bent gekomen, maar je weet wel dat je het nodig hebt.

Het gevoel van stoned zijn en een gedegen slaap werden met met elkaar verstrengeld. Het een was nodig om het ander voor elkaar te krijgen. Elke avond weer.
En ik functioneerde toch prima? Alles ging goed op mijn werk. Ik studeerde cum laude af en won een prijs: helemaal top!

Maar na 5 jaar en een aantal gepassioneerde stoppogingen later, voel ik dat het de basis is van mijn struggles op dit moment. Het gevoel vast te zitten. Het gevoel niet weten waar te beginnen om het aan te pakken. Het gevoel een doel te missen, een ambitie, een richting. Lost dit het op? Nee, maar het is een begin en ik heb zo hard een begin nodig momenteel.

Dus gisteren voor het eerst niet geblowd in een hele lange tijd. Ik was zo bang niet in slaap te kunnen vallen, maar ik had gelukkig ongelijk. Wel heel intens gedroomd (dat schijnt erbij te horen, omdat het blowen je dromen wazig maken): ik had een knotsgekke buurman terwijl ik weer op kamers woonde, mijn ex was ongeneeslijk ziek opeens en wilde niets meer met me te maken hebben, en dat allemaal terwijl ik gast was in een talkshow.......... intens).

Ik voel me goed, maar ik heb ook de indruk dat ik iets moet delen, vandaar dit schrijven. Geen idee wat ik ermee wil, maar het geeft me een geruststellend gevoel dat ik iets de wereld in slinger nu. De fysiek bestaande mensen om me heen wil ik er later bij betrekken, dat voelt beter. Stap voor stap. Eén stap is voor nu voldoende. Zolang ik die stap maar bewust met aandacht zet, in de juiste richting.

Zometeen me weerhouden van mijn dagelijkse wandeling naar de coffeeshop. Ik ga de medewerkers wel missen; vijf jaar lang zag ik ze praktisch elke dag. Maar ja, het leven gaat door en vooral mijn leven moet doorgaan. Dus wandel ik de andere kant op. Benieuwd wat daar te zien is...