Een andere levensvorm

De laatste tijd merk ik dat ik me hier in Lissabon eigenlijk langzaam hetzelfde begin te voelen als de laatste jaren in Nederland. Een zinloze sleur. Een gedwongen levensvorm waar ik gewoonweg niet in wil zitten.

Iets met: werken om te leven... en dat was het dan. Ja, je kunt af en toe ook leuke dingen doen en met een leuk salaris kun je echt een mooi huisje creëren. Echt wel. Met eindeloze renovaties enzo. Of zoals mijn broer: met een heuse interieurarchitect aan de slag gaan. Dan krijg je wel echt iets heel moois... echt heel mooi. Waar je dan voor de rest zelf in gaat zitten en af en toe bezoek in mag ontvangen om wederom een rondleiding te geven wat er allemaal wel niet aan is gedaan. En vooral hoeveel het allemaal heeft gekost. En ook heel gefrustreerd zijn, omdat er twee soorten kit zijn gebruikt waardoor er nu een kleurverschil in een hoekje zit. Kwaad dat ie was en iedereen begreep hem.

Ik wil niet oordelen: als je daar gelukkig van wordt, dan moet je dat doen! Want het doel van je leven moet toch zijn om gelukkig te zijn? Doe daar alles aan. Haal het onderste uit de kan. Maar deze levensvorm is niet voor mij weggelegd. Ik heb nooit de behoefte gevoeld om een huis te kopen, want dat vind ik balast. Ik wil direct weg kunnen als ik weg wil. Ja, een huis kun je ook weer verkopen, maar lukt dat meteen? Eindig je niet met een restschuld, zoals ik bij mijn beide broers heb meegemaakt? En dan nog... ik wil niet continu in een mooi huis zitten. Comfort is fijn ja, maar het lijkt wel alsof het sleutelen hieraan oneindig moet zijn. En dat moet natuurlijk ook allemaal gedeeld worden op social media.

Op het laatst had ik een prachtig appartement in een mooi herenhuis en ik had een goed salaris, zodat ik het kon inrichten zoals ik maar wilde. Ik kreeg het niet voor elkaar... ik kreeg geen keuze gemaakt. En toen ik eindelijk na 2 maanden wikken en wegen dat duur bankstel had gekocht (want tja, 'ik had er nu toch het geld voor', zoals mijn moeder het mooi verwoordde) had ik de dag erna al spijt van. Wat moet ik met een bankstel dat er echt heel mooi uit ziet?

Om nog maar te zwijgen over een continue gebrek aan energie wat ik voelde om telkens maar te werken, thuis te komen, misschien even iets leuks doen en dan vervolgens weer werken. Alsof we in een doos wonen waar we alles voor doen en daarvoor moeten we in een klein doosje op wielen naar een andere doos om daar het geld te verdienen om dat weer naar de eerste doos te brengen.

Waarom moet ik in deze cyclus zitten? Waarom word ik zo raar aangekeken als ik zeg dat ik dit onbevredigend vind? Dat het me geen ene klap uitmaakt hoe je woont. Het is jouw huis. Of wat jij ervan vindt hoe ik woon, het is mijn huis.

In Lissabon begin ik hetzelfde te voelen. Ik hop van appartement naar appartement en het is lastig om hier iets te vinden om langere tijd te wonen. Het is wel prettig om telkens in andermans huis te verblijven en het maakt me ook dankbaarder voor wat ik (even) heb. Zo kwam ik in het huis van een minimalist terecht en het maakte me enorm kalm en rustig. Geen opsmuk, geen onnodige dingen: alleen het noodzakelijke, maar heb je niet nodig.

Ik werk in een koffietentje, maar het Portugese salaris is zo bedroevend laag dat je gedwongen wordt om remote werk erbij te pakken. Terwijl dat de hele oorzaak is van het woonprobleem hier: de prijzen worden enorm opgevoerd, omdat al die 'digital nomads' een dik salaris met zich meenemen, waardoor het gros van de Portugezen Lissabon uit worden gedreven. Hen doet het niks. Ik wil dit niet! Ik wil geen onderdeel zijn van het probleem.

En al zou ik het wel doen, dan ben ik dus weer aan het werken om te kunnen wonen. Als ik hieraan denk, merk ik dat dan net zo goed kan vertrekken.
Ik weet dat ik van de hak op de tak spring, maar ik kan er nog niet helemaal de vinger op leggen. Ik heb nooit een duidelijk antwoord kunnen geven op de vraag waarom ik eigenlijk alles heb opgezegd om naar Lissabon te gaan.
'Omdat ik weg uit Nederland wil!'
'Waarom?'
'Geen idee, het is een gevoel. Er is meer.'

Maar er begint langzaam aan een mist weg te trekken. Het zijn gedachteflarden.
Iets met uit die veilige, comfortabele bubbel moeten
Iets met waardes, zoals mooie huizen en goed materiaal om je heen hebben, die niks voor me doen
Iets met de overtuiging dat het tijd wordt om verder te kijken en ogen te openen voor zoveel mensen die niet eens een kans hebben om een fractie van het leven te hebben wat 'wij' hebben
Iets met meer vrijheid willen voelen
Iets met mijn energie geven aan iets anders dan wat goed voor alleen mijzelf is

Ik weet dat ik kort door de bocht klink. Er zijn andere manieren om je geld te verdienen en te leven. Hier heb ik al het een en het ander voor uitgeprobeerd, maar op dit moment in mijn leven merk ik dat ik iets anders nodig heb. En ik weet eigenlijk al dat ik niet in Lissabon ga blijven, maar door moet. Verder moet, daar waar ik iets kan bijdragen aan 'anderen'. Want er zijn meer van die anderen dan van 'ons' en het lijkt wel alsof maar bar weinig mensen dat iets uitmaakt. Ik zou willen dat het me minder uitmaakte...

Een andere levensvorm voor een tijd.
Tijd voor wat onderzoek!