Angst voor de liefde

Een opdracht van mijn haptonoom: schrijf over je angst met betrekking tot liefde. Ik schuif het al weken voor me uit, het roept enorm veel weerstand bij me op om hierover te schrijven. Waarschijnlijk omdat het een onderdeel in mijn leven is wat me pijn doet.

Ik ben 10 jaar vrijgezel (alhoewel ik in de tussentijd wel 'vriendjes' heb gehad, maar het bewust nooit een naam heb gegeven, zodat ik me nog altijd als vrijgezel zag); ik voel me vaak eenzaam (vooral in deze tijd) en zou dolgraag iemand naast mijn zijde willen hebben. Het leven mee delen, de moeilijke tijden samen trotseren, elkaar steunen door dik en dun... en meer van dat soort cliché-uitspraken... maar ik wil het wel. Als dat niet is gelukt, dan ben ik ergens bang voor, kan niet anders.

Hoewel ik het maar uitstelde om erover te schrijven, heb ik er wel veelvuldig over nagedacht. Wat is dat toch? Ik ben niet onaantrekkelijk, mijn vele seksdates bevestigen dat en ik vind hen erg aantrekkelijk, ik heb hersenen, ik heb humor, ik heb een goed hart... ik ben echt overtuigd van deze goede eigenschappen van mezelf. Ik denk oprecht dat ik een goede partij ben en ik hoor dat al zo lang van de mensen om me heen... ze snappen het niet.

Maar er zit inderdaad angst, als ik er goed over nadenk.
En als ik er nog beter over nadenk, zitten er drie angsten.

1. De angst om weer zolang zoveel pijn te voelen na een breuk
Deze is bekend bij mij en de mensen om me heen: drie jaar lang heb ik afgezien en was ik niet in staat om überhaupt naar anderen te kijken. Dus dan maar beter niks met niemand beginnen, dan weten we zeker dat die pijn ook niet gaat komen. Kwestie van logisch nadenken, zegt mijn altijd overheersende ratio. Maar gelukkig begint mijn emotie nu ook meer klank te vormen en laat meer en meer van zich horen.

2. De angst om 'iemand beters' mis te lopen
Ik weet het, het klinkt vreselijk. Alsof je op internet naar een product aan het zoeken bent, alle kwalificaties vergelijkt en altijd wilt gaan voor de '30-dagen-niet-goed-geld-terug-garantie' (in mijn geval één-weekend-niet-goed-geld-terug-garantie), want ja... er kan zomaar een betere versie van dit product voorbij komen.

Maar zit tegenwoordig het hele online daten niet zo in elkaar? Als homoseksueel die niet houdt van de vleeskeurende gay-scene ben ik bijna automatisch teruggeworpen op de digitale wereld om mannen te ontmoeten. En de keuze is reuze, waarbij je het allemaal op afstand kunt testen. Ik snak naar de toevallige echte ontmoeting, maar daar heb je geduld voor nodig. En die geduld heb ik al lang niet meer, ik mis de "intimiteit" gewoonweg te hard, waarbij seks wordt verward voor die intimiteit, maar de ervaring zegt weer iets anders op dat moment. Toch bizar hoe de mens zichzelf zo voor de gek kan houden. Prachtexemplaar!

3. De angst dat iemand mij echt gaat leren kennen en dan moet hij wel van me wegrennen
Ik probeer namelijk al zolang van mezelf weg te rennen. Ik schaam me voor mezelf, al heel lang.
- Drugsgebruik
- Veel te veel seks met veel te veel mannen
- Workaholic
- Verwaarlozen van vrienden en familie en meer tijd stoppen in vluchtige contacten dan de echte (zegt eigenlijk ook al genoeg)
- Teringonzeker als ik geen bevestiging krijg om me heen waardoor ik mezelf continu naar beneden haal

Dit besef is nieuw en raakt me hard. Ik schaam me voor mezelf; ik ben ervan overtuigd dat ik het eigenlijk gewoon niet zo waard ben (al heb ik geweldige leuke eigenschappen aan de oppervlakte hoor!) dus dan kan de ander niet anders dan ook tot die conclusie komen, toch? Dus waarom iets fundamenteels en wezenlijks met iemand aangaan als ik al heb bepaald dat dat de uitkomst moet zijn?

BAM.
Ik ben hier even stil van.
Gelukkig heb ik vanmiddag weer een sessie.


ps: inmiddels al bijna een week niet geblowd! Ik voel trots