Middelvinger

Leuk, Valentijnsdag. De dag van de liefde. Mooi hoor... Echt heel mooi.

Toen ik in de ochtend alle fijne liefdevolle stories overal voorbij zag komen van koppels die het oh-zo-heerlijk met elkaar hebben, voelde ik maar 1 behoefte: een dikke middelvinger plaatsen. Niet dat ik alle gelukkige verliefde mensen persoonlijk voor altijd haat, maar gisteren even wel. Als zij het recht hebben om mij te overstelpen met hun oh-zo-heerlijke momenten, dan heb ik ook het recht om even een middelvinger terug op te steken. Zij een uiting, ik een uiting. Gelijkwaardigheid, zo moet de wereld zijn.

Woede. Regelrechte woede welde op na dat ik door zoveel mensen terecht werd gewezen.
'doe eens lief'
'nou zeg!'
'zoiets doe je niet op deze mooie dag'
'foei!'

Waar haal je het lef vandaag om mij terecht te wijzen? 10 jaar vrijgezel, een jaar in therapie, worstelend met vastgeroeste mechanismes die zo lastig te doorbreken zijn, vechtend met mezelf, met mezelf te proberen te herontdekken en überhaupt te begrijpen... en dan geconfonteerd worden met liefdesgeluk op de dag van de liefde... waarom mag ik dan niet even als tegengeluid een middelvinger terug slingeren?
Ben ik nu stout? Ga ik tegen de algemene gedragsregels in van social media?
Als je maar een klein beetje af weet van mijn situatie dan moet je volledig begrijpen waarom ik even die middelvinger moest opsteken.

Gelukkig zijn er mensen die het wel meteen begrijpen, die me goed kennen en het even laten. Of even een kus sturen.
Maar ik werd zo ongelofelijk pissig van die terechtwijzingen! We zijn blijkbaar verplicht om vooral positieve vibes uit te zenden. Of politiek kritische geluiden mogen ook, maar wel met mate alsjeblieft. Niet te veel, want dat is niet lief voor de rest. Beetje negatief mag ook, heb ik gemerkt, als je het met humor brengt. Dat kan het gros nog wel handelen. Want lachen is weer positief, dus we hebben weer een balans te pakken.

Ik word daar dus opstandig van en krijg de neiging om een week lang elke dag een middelvinger te plaatsen. Ik vind persoonlijk dat negatieve gevoelens ook mogen worden geuit. Lekker direct, zonder uitleg. Ook op 'de dag van de liefde'. Misschien juist wel op die dag... want ik ben vast niet de enige die op zo'n dag even flinke weerstand voelt. Ben ik de enige? Naah!

En het fijne was: ik genoot van die woede. Het gaf me een bulk energie. Ik omarmde die woede, omdat ik me sinds lange tijd hiermee actief verhoud tot de wereld, iets wat ik heel lang niet heb gedaan. Mijn haptonoom wil graag dat ik meer connectie maak met mijn gevoel. Al een jaar lang. Dat ben ik namelijk niet gewend, zo ben ik niet opgevoed en ik ben er altijd voor gevlucht (zie eerder fragment over blowen). Misschien doordat ik nu een paar dagen niet heb geblowd, dat dat gevoel naar de oppervlakte komt drijven.

Maar man, ik voelde! En ik ben er nog trots op ook.
Om het te vieren, steek ik nog even een middelvinger op naar mijn verstand.
Hatseflats!