Mijn vernietigend oordeel over mijn eigen dag

Ik sta op in de wetenschap dat ik een volledig vrij weekend heb. Niks gepland en een adembenemend winterwonderland om me heen. Op social media stikt het van de foto's en filmpjes van gelukkige mensen die zielsgelukkig genieten van dit uitzonderlijk weer. En ik heb gewoon geen klap zin om mee te doen.

Ik voel me niet lekker in mijn vel, zoals zoveel mensen nu. In mijn hoofd creëer ik allerlei beelden van mijn vrij te besteden weekend: schaatsend, lachend met vrienden, sneeuwballen gooiend, etend en warm-drinkend, opdrogend en opwarmend, natuurbewonderend... enfin, je snapt het. In mijn hoofd ziet het er zo uit.

Maar ik krijg me er niet toe gezet. Niet alleen houdt het praktische gedeelte van mijn o-zo-spontane-en-genietende-weekend-activiteiten me tegen (met mijn auto over een ijsbaan rijden om überhaupt de stad uit te komen, zint me gewoonweg niet), maar het voelt als gedoe. En ik heb geen zin in gedoe. Ik heb zin in simpelheid. Een boek lezen. Een film kijken. Een podcast luisteren.

Maar het voelt fout om dat te doen. Ik lijk wel niet goed om mijn geheel vrij weekend op deze manier te spenderen. Social media schreeuwt tegen me dat het echt veel leuker en beter kan. En ik luister naar deze schreeuw, maar mijn handelen raakt niet overtuigd. Daardoor zit ik ongelukkig en ietwat beschamend op de bank.

Dank je wel social media. Ik durf nog even de tv niet aan te zetten...