Paniek

Ik zit er weer in. Pure paniek. het voelt alsof mijn maag wordt gekneed. Ademen gaat minder goed. Mijn gezicht is betraand en ik zou het liefst in bed willen kruipen. Ik wou dat ik kon slapen. Als je slaapt voel je immers niets. Voor even toch. Het klinkt allemaal alsof er iets ernstig is gebeurd. Maar er is niets aan de hand. Ik heb gewoon weer aanstelleritis. Dat is wat mijn gedachten toch tegen me zeggen, ... verdomde monsters!

Wat scheelt er dan? Dat is moeilijk te beantwoorden. Meestal is het een opeenhoping van angstige en negatieve gedachten. Als het me teveel wordt krijg ik een soort paniekaanval en klap ik helemaal dicht. Niets interesseert me nog. Ik wil gewoon in bed liggen en slapen

Doe niet zo flauw! Je bent net een klein kind!

Dingen die in mijn hoofd rondspoken

Mijn vriend is al sinds gisteren nogal afstandelijk. Ik voel het meteen aan wanneer er iets scheelt. Hij kan zijn gevoelens moeilijk plaatsen, weet zelf niet waarom hij zich slecht voelt. Hij sluit mij buiten, wil alleen zijn. Mijn hoofd tolt hiervan. Waarom wil hij niet met me praten? Heb ik iets verkeerd gedaan? Ligt het aan mij? Waarschijnlijk wel,zeggen mijn monsters weer. Het verdriet overvalt me. Houdt hij nog wel van mij? Wat als hij me gaat verlaten?

Ik ben bezig met een project waarbij ik samen met een gitarist voor huwelijken ga zingen. Dit staat nog maar net op poten. We hebben hooguit 1 keer geoefend. Ik kan hem moeilijk inschatten. Hij geeft weinig feedback, vind alles goed en antwoord vaak met "geen probleem". Het maakt me onzeker. Zegt hij wel wat hij echt denkt? Hij is niet echt enthousiast, vind hij wel dat ik goed kan zingen? Ik was bezig met een lijst met nummers samen te stellen. Ik geef de lijst door aan mijn gitarist waarop hij antwoord " ik heb je lijst bekeken, als je partijen ervan hebt stuur maar door via mail". Ik vraag hem wat hij van de nummers vind. "Ik vind ze oké". oké? dus niet goed? Dat concludeer ik hier toch uit. Ik vraag de mening van mijn vriendinnen. Ze zeggen dat hij misschien nog tijd nodig heeft om zichzelf te zijn. Ja kan wel, maar nu ben ik wel onzeker over mijn nummerkeuzes. Ik vraag mijn vriendinnen de lijst te beluisteren. Ook zij reageren niet echt enthousiast naar mijn mening. Mijn monstertjes komen op gang. Waar ben je toch mee bezig, denk je nu echt dat mensen willen dat jij op hun huwelijk gaat komen zingen, de nummers die je gekozen hebt zijn stom, jij bent stom, niemand gaat 1 van die nummers uit je lijst kiezen, je bent voor niets bezig, je kan dit niet.

Mijn vriend komt thuis van sporten. Hij komt niet eens iets tegen me zeggen. Mijn gemoedstoestand zakt nog wat meer in elkaar.

Ik probeer wat opbeuring bij mijn vriendinnen te verkrijgen. Ze reageren niet echt. Verwacht ik teveel van hun? Zijn ze me beu? Vinden ze dat ik me aanstel? vinden ze dat ik dit project niet moet doen omdat ik niet goed genoeg ben? Ze vinden me waarschijnlijk ook een klein kind.

Ik wordt misselijk. Ik heb het gevoel dat ik niet uitgepraat geraak. Zoveel negatieve gedachten. Ik krijg het er allemaal niet uit. Bij alles wat er op dit moment gebeurd breek ik mezelf af. Ik ben doodmoe.

Ik ga mijn bed in proberen wat te kalmeren.

15 nov 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Ann90
Ann90, vrouw, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende