Brief | Einde van een tijdperk
...,
Het was diep in de nacht, we stonden buiten een kroeg, vol van drugs en alcohol, en heel voorzichtig plaatste je je koptelefoon over mijn oren. Het was teder. Je liet me iets horen wat ik nooit eerder had gehoord en liet me kennis maken met een band die ik nu, 15 jaar later, nog steeds bijna iedere dag beluister.
Het is misschien vreemd om deze brief met deze korte anekdote te starten. Maar, alles wat eindigt heeft ook ergens een beginpunt - en dit was het onze.
De jaren na dit moment waren, op z'n zachtst gezegd, tumultueus. Een jaar lang waren we geliefden en na een pijnlijk einde gingen we verder als vrienden. We moesten beiden wennen aan de nieuwe status quo, maar ik kan oprecht zeggen dat we het goed deden. We namen wat nodige afstand en door de jaren heen groeiden we weer dichter naar elkaar toe. We gingen samen uit, deelden liefde en leed, we waren er. Meerdere malen nam ik je in huis omdat je geveld werd door een depressie. Als je belde - al was dat midden in de nacht - nam ik altijd op. Je belde op m'n verjaardag, dat was immers persoonlijker dan een berichtje. We kookten samen, we zochten samen naar het recept van je taart.
En ik weet niet waar het mis ging. Was ik het? Was jij het? Was het 'gewoon' zoals een leven soms kan lopen? Er is veel verdriet in mij, ik voel het overal. Van m'n rusteloze benen tot aan het gepieker dat me teistert. Je bent (was?) m'n oudste vriend, je loopt vrijwel m'n halve leven met me mee. Je hebt mijn depressies, angsten meegemaakt. Bij alle bijzondere momenten was je. En bij zo veel meer momenten die allerminst bijzonder waren. Dankzij jou weet ik wat samen opgroeien, samen een leven delen, betekent.
Maar niet langer. Dat wat we ooit deelden, de verbinding tussen jou en mij, vervaagt. Er zijn nog flarden over, voornamelijk herinneringen. Een paar maanden geleden besefte ik me dat ik al een tijd afscheid van je aan het nemen ben. Je trok je al langere tijd terug uit mijn leven en nu trek ik me terug uit het jouwe. Ergens is het oké, want heel objectief bekeken - wat delen we nog echt met elkaar? Is het vooral de herinnering aan hoe het ooit was die ik niet los wil (durf?) te laten?
Laatst vroeg ik me af wat, op de weegschaal van verdriet, zwaarder weegt. Een explosief einde met woede, wrok en een gebroken hart? Of een langzaam doodbloedende verbintenis tussen het ene en het andere mens - zonder een duidelijke punt, altijd met een onzekere puntkomma.
Hoe het ook zij - ik laat je los. Ik laat het zijn. Ik wilde je (maar vooral mezelf?) vertellen dat ik afscheid neem van wat we ooit waren en vooral van de hoop dat het ooit weer wordt zoals het was. Het is oké, het is goed. Je was een belangrijk, zelfs onmisbaar, onderdeel van mijn leven.
Ik kan je zo veel meer schrijven, ik kan al onze avonturen in meerdere boeken optekenen. Maar zelfs dat zou geen recht doen aan hoe veel je voor me betekende.
Liefs;/.
Het was diep in de nacht, we stonden buiten een kroeg, vol van drugs en alcohol, en heel voorzichtig plaatste je je koptelefoon over mijn oren. Het was teder. Je liet me iets horen wat ik nooit eerder had gehoord en liet me kennis maken met een band die ik nu, 15 jaar later, nog steeds bijna iedere dag beluister.
Het is misschien vreemd om deze brief met deze korte anekdote te starten. Maar, alles wat eindigt heeft ook ergens een beginpunt - en dit was het onze.
De jaren na dit moment waren, op z'n zachtst gezegd, tumultueus. Een jaar lang waren we geliefden en na een pijnlijk einde gingen we verder als vrienden. We moesten beiden wennen aan de nieuwe status quo, maar ik kan oprecht zeggen dat we het goed deden. We namen wat nodige afstand en door de jaren heen groeiden we weer dichter naar elkaar toe. We gingen samen uit, deelden liefde en leed, we waren er. Meerdere malen nam ik je in huis omdat je geveld werd door een depressie. Als je belde - al was dat midden in de nacht - nam ik altijd op. Je belde op m'n verjaardag, dat was immers persoonlijker dan een berichtje. We kookten samen, we zochten samen naar het recept van je taart.
En ik weet niet waar het mis ging. Was ik het? Was jij het? Was het 'gewoon' zoals een leven soms kan lopen? Er is veel verdriet in mij, ik voel het overal. Van m'n rusteloze benen tot aan het gepieker dat me teistert. Je bent (was?) m'n oudste vriend, je loopt vrijwel m'n halve leven met me mee. Je hebt mijn depressies, angsten meegemaakt. Bij alle bijzondere momenten was je. En bij zo veel meer momenten die allerminst bijzonder waren. Dankzij jou weet ik wat samen opgroeien, samen een leven delen, betekent.
Maar niet langer. Dat wat we ooit deelden, de verbinding tussen jou en mij, vervaagt. Er zijn nog flarden over, voornamelijk herinneringen. Een paar maanden geleden besefte ik me dat ik al een tijd afscheid van je aan het nemen ben. Je trok je al langere tijd terug uit mijn leven en nu trek ik me terug uit het jouwe. Ergens is het oké, want heel objectief bekeken - wat delen we nog echt met elkaar? Is het vooral de herinnering aan hoe het ooit was die ik niet los wil (durf?) te laten?
Laatst vroeg ik me af wat, op de weegschaal van verdriet, zwaarder weegt. Een explosief einde met woede, wrok en een gebroken hart? Of een langzaam doodbloedende verbintenis tussen het ene en het andere mens - zonder een duidelijke punt, altijd met een onzekere puntkomma.
Hoe het ook zij - ik laat je los. Ik laat het zijn. Ik wilde je (maar vooral mezelf?) vertellen dat ik afscheid neem van wat we ooit waren en vooral van de hoop dat het ooit weer wordt zoals het was. Het is oké, het is goed. Je was een belangrijk, zelfs onmisbaar, onderdeel van mijn leven.
Ik kan je zo veel meer schrijven, ik kan al onze avonturen in meerdere boeken optekenen. Maar zelfs dat zou geen recht doen aan hoe veel je voor me betekende.
Liefs;/.
06 sep 2019 - bewerkt op 06 sep 2019
- meld ongepast verhaal
-
WDAMW (opgeheven op 21-09-2022)
vrijdag 15 mei 2020 20:01
Wat een herkenbaar en mooi geschreven stuk. Ik denk dat dit soort gebeurtenissen vaak dezelfde route lopen als iets wat mensen ervaren als iemand is overleden en ze dus in rouw zijn. Het mooie is dat op het eind van die route meestal de warme herinneringen aan de persoon het sterkste boven water blijven staan.
Het voelt als een dooddoener maar 'wees niet verdrietig dat het over is, wees blij dat het gebeurd is' vat dit toch wel mooi samen. Misschien komt dat ook wel niet, bij mij heeft dit proces (zowel bij verloren contacten als verloren levens) verschillend van maanden tot jaren geduurd. -
Strigiformes
dinsdag 19 mei 2020 08:01
@WDAWM, dank je voor je warme reactie, doet me goed. Je beschrijving van rouw, en de tijd die zo'n proces kan kosten, vind ik herkenbaar. Het zijn inderdaad vooral de fijne, mooie, grappige en liefdevolle herinneringen die zijn overgebleven. En daar vind ik veel troost.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 02 apr 2024 In geval van nood 18+
- O 25 jul 2023 Nachtmerrie ( 2 )
- O 30 aug 2022 Zij is alles. ( 2 )
- O 01 aug 2021 Zwangerschapspaniek ( 8 )
- O 06 jul 2021 All is well
- O 27 mei 2021 Verandering is de enige constante ( 2 )
- O 11 mrt 2021 Het verhaal van jouw leven ( 5 )
- O 28 jan 2021 Lust ( 12 )
- O 18 jan 2021 Brief | Lieve opa
- O 23 dec 2020 Terugblik ( 3 )
- O 26 nov 2020 Klein 18+ ( 3 )
- O 06 nov 2020 Buurman ( 6 )
- O 22 sep 2020 Hallo dagboek ( 8 )
- O 08 sep 2020 Brief | Lieve oma ( 8 )
- O 28 mei 2020 Brief | Muze