Alleen

Ik heb me denk ik nog nooit zo alleen gevoeld als de afgelopen weken/maanden.

Kijk, ik weet dat er meerdere mensen met mentale problemen zijn. Heel veel zelfs. Dat is op zich niet gek.

Er zijn veel mensen vaak verdrietig of somber of alleen of eenzaam.

Heel veel mensen hebben soms weinig energie of geen zin om activiteiten te ondernemen of kunnen even geen prikkels verdragen.

Maar hoeveel mensen van 23 jaar hebben gister hun vader naar het verpleeghuis gebracht omdat hij dementie heeft.

Hoeveel mensen willen eigenlijk geen contact meer met hun moeder, maar durven dat niet te zeggen en gaan er dus maar braaf heen waardoor het intens veel energie kost en hebben daardoor minder vrije tijd, want vrije tijd bij moeders is eigenlijk geen vrije tijd.

Hoeveel mensen vergeten boodschappen te doen en eten daardoor ongezonde shit van de appie to go.

Hoeveel mensen drinken (soms!) twee flessen wijn op een avond omdat het hun hoofd lekker rustig maakt.

Hoeveel mensen hebben slaapproblemen.

Hoeveel mensen hebben stress om hun studie en mantelzorg te combineren.

Ik heb het gevoel dat ik alleen ben. Dat niemand me begrijpt. Ik kan het wel uitleggen. Ik kan uren tegen je aan lopen lullen, maar je gaat het niet begrijpen hoe het is om in mijn schoenen te lopen.

Het maakt me boos. Als iemand kritiek of een opmerkingen op me heeft (als ik bijvoorbeeld een spelfout maak, of twee woorden door elkaar halen) dan denk ik: "Hou gewoon je bek; je moest eens twee seconden in mijn schoenen lopen. Het is een wonder dat ik überhaupt nog overeind sta"

Of als iemand over iets kleins klaagt denk ik; "Is dit nou je grootste probleem? Ga lekker even ergens anders heen!"

En ik weet dat dat niet eerlijk is en ik weet dat ik niet moet oordelen over een andere situatie, want andere mensen hebben het ook zwaar. Maar ik heb gewoon behoefte aan erkenning. Dat iemand tegen me zegt: "Kiwi, ik zie je. Je hebt het zwaar, maar je gaat dapper door. Je bent goed bezig" of zoiets.

Ik zit gewoon in een proces waarin ik afscheid neem van twee ouders. En dat voelt heel alleen. Want ze leven allebei nog.

En ik heb ook het idee dat ik me aanstel en niet zo moet zeiken. Alsof ik het allemaal verzin.

Ik trek het gewoon niet om naar de uni te gaan te doen alsof mijn studie nu belangrijk voor me is. Maar als ik het niet doe, heb ik studievertraging. En moet ik nog een jaar extra, oftewel 8 jaar studeren. Ik heb geen zin om me weer bij de studieadviseur te melden met de mededeling dat ik het niet trek. Wat gaat hij doen? Hij kan moeilijk zeggen: "hier zijn de antwoorden op het tentamen" en "hier alvast je aantekeningen voor de komende colleges"

Ik had laatst twee weken vrij en nog steeds zo druk met alles. Het is gewoon te veel tegelijk momenteel. Misschien is het over een paar weken anders. Misschien niet.

Nu is het allemaal even te veel.