#2 In mijn dromen denk ik aan Lorraine...

Een beweging in de buurt van de rots trok zijn aandacht. Alexander ging iets rechter op zitten om te zien wat het was. Hij had vaak last van hallucinaties, maar iets in hem zei dat hij daar vandaag niet aan leed. Wat hij zag, verontrustte hem. Een klein figuurtje klom moeizaam naar het topje van de overhellende rots. Hij ging staan om het beter te zien, en kon zijn ogen niet geloven. Het moest wel een jonge vrouw zijn, want hij zag blauwe stof ruisen in de wind. Het gezicht van de vrouw was moeilijk te onderscheiden, maar iets in haar houding deed hem zijn adem stokken. Alexander rolde zijn broekspijpen op en rende met een snelheid waarvan hij niet eens wist dat hij die bezat het halve rondje om het meer in de richting van de klimmende vrouw. Toen hij de rots bijna had bereikt, begon hij zijn jasje uit te trekken. Hij was een ervaren klimmer geweest, dus het duurde maar even voordat hij haar had ingehaald. Hij benaderde haar voorzichtig, omdat hij bang was dat ze van schrik zou vallen. De vrouw deed een stap naar voren, maar Alex legde zijn hand op haar schouder. Ze maakte en klein sprongetje, dus hij greep snel haar bovenarm en draaide haar een halve slag in zijn richting.
‘Lory?’
Haar lichtgrijze ogen waren antraciet gekleurd en staarden hem donker aan.
‘Alex?’
Hij slikte en probeerde niet aan vroegere momenten te denken, maar toch deed hij het. Ze zag er nog precies hetzelfde uit, alleen waren haar haren iets blonder geworden.
‘Tsja, ik…eh, zag je klimmen en…’ Waarom ging dit zó ontzettend moeizaam en stotterend? Lorraine was dit vast niet meer gewend, want haar partner stootte nooit zulke taal uit. Die verleidde alleen maar met gladde slangenpraatjes.
Lorraine keek hem aan, haar mond een beetje open. Ineens realiseerde hij zich dat hij haar arm nog steeds omklemde. Om zichzelf een houding te geven, wreef hij over zijn dijen.
‘Had ik je gevraagd om te komen!?
Die scherpe toon met een snufje arrogantie zou niemand verwachten bij het lieve gezichtje van Lorraine, maar hij wist wat er achter schuilde. Ze had pit, veel pit. Soms handig, als ze mannen van zich af moest slaan. Maar vaak ook lastig, op momenten zoals dit. Terwijl hij met een mond vol tanden stond, had zij al haar antwoorden brandend op haar netvlies staan, wachtend op het moment dat ze die eruit mocht spuwen.
Maar hij wist ook niet wat hij moest antwoorden. Haar ogen moedigden hem niet aan om iets te zeggen. Ze begreep hem ook wel. Het betreurde hem toch wel dat ze zo afstandelijk deed. En dat terwijl ze een paar maanden geleden nog aan zijn arm rondhing.
‘Sorry, ik had je niet moeten storen.’ Hij ademde diep in en probeerde met zijn ogen in de hare te boren. ‘Ik wilde alleen niet dat je iets zou overkomen.’ Meteen besefte hij dat zijn uitspraak helemaal verkeerd was geweest. Haar ogen veranderden en Alex maakte zich klaar voor een nieuwe scherpe opmerking die hem nog meer zou kleineren.

WORDT VERVOLGD