2 aparte werelden

Wauw...
uhm weet niet zo goed hoe ik moet beginnen.
Sinds een paar maanden dat ik mijn diagnose heb gehad. is mijn heel erg veranderd en het is niet meer de man waarmee ik getrouwd ben. hij heeft het constant over geld en dat soort dingen. En als ik er dan naar vraag wordt hij gelijk boos. blijkbaar is het ook allemaal mijn schuld. Want hij werkt zo hard. Nu heeft hij een folderwijk aangenomen en daarnaast werkt hij nog bij mijn opa en oma. Maar hij loopt alleen maar te klagen dat hij het voor ons doet, maar dat hij het toch nier wilt enzovoort.
Hij doet nu net of ik gek ben ofzo en niet snap dat het voor hem ook allemaal, moeilijk, vermoeiend en ontzettend lastig is. Maar dat ben ik niet tuurlijk zie ik dat allemaal wel en ik wil hem het liefste helpen. Maar mijn lichaam kan het niet aan.

zondagavond (tenminste ik denk dat het zondagavond is geweest) ben ik gevallen op de wc, hoe het precies is gebeurd weet ik niet het ging allemaal zo snel. Maar mijn knie doet gigantisch veel pijn dus straks ga ik de doktersassistente bellen en een afspraak maken voor morgen want denk dat hij zowel gekneusd als ontstoken is. Maar dat laat ik aan de dokter over. Ik kan nauwelijks lopen want het doet zoveel pijn. Alles wat ik doe zelfs alleen in bed doen kan ik het wel uit schreeuwen van de pijn. Maar dat doe ik niet ik ga door. Ik ga door mezelf beter te maken en niemand houd me tegen.

Het voelt momenteel als een heel groot gat. 26 december ben ik jarig wat dus als weer bijna is. vandaag precies over 2 weken. En eerlijk gezegd ik kijk er naar uit. Want mijn schoonfamilie komt speciaal naar zeeland om te blijven eten en dan gaan ze na het eten weer terug naar huis dus dat vindt ik wel heel leuk. Daarna gaan we lekker stappen in Goes. En toch op de een of andere manier weet ik niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan.
Nu ik weet wat ik heb, en me zo rot voel de laatste tijd, dat alles eigenlijk zowel mijn schuld is en ik niet weet hoe ik het goed kan maken. Niet alleen de mensen die ik pijn doe, want daar ben ik het meeste bang voor dat dat zo is.

Maar ondanks alle pijn ga ik voor me eigen vechten, mezelf beter maken en met mensen praten omdat ik het echt nodig heb. Zeker nu ik een huwelijk heb waarin ik niet weet of mijn huwelijk stand houdt. Want ik verander en vecht dus niet alleen voor me eigen maar ook voor mijn huwelijk. Terwijl mijn man zegt dat hij naar Indigo gaat. Al vraag ik me af of hij wel echt gaat en of hij de waarheid verteld heeft.
Hij heeft me ontzettend veel pijn gedaan, en nog steeds omdat hij het me kwalijk neemt als het echt slecht gaat dat ik mijn beste vriend slaap. Omdat ik daar weet dat ik wel begrepen wordt en er over kan praten. Thuis kan dat niet want hij heeft zoiets nog nooit meegemaakt, maar hij weet ook niets over de medicijnen dus ik mag hem daar ook niet aan laten zitten.
Straks ga ik bellen voor een afspraak voor morgen. Want het is echt niet goed hoeveel pijn die nu doet.
Voor de mensen die moeten werken succes met werken vandaag. voor de rest van de wereld een goedemorgen of slaap lekker nog als je uit kan slapen.