Zware week

Sinds vorig weekend blijft schoonmoeder in de studentenkamer van mijn vriend zijn broertje. Hij gebruikt die kamer toch amper, omdat de stomme mensen die naast hem wonen allerlei drugsgeuren doorspoelen & op rare tijden lawaai maken.

Nu gaat hij toch proberen om daar te slapen maar ik vraag mij in gedachten af; waarom gebruikt hun moeder die kamer niet gewoon? Ze zit altijd alleen maar te zeuren over dat zij een echt stadsmens is en toch gaat ze alleen in de weekeindes.

Maar misschien ben ik te pragmatisch. Ik zou mijn kinderen alle ruimte geven en dan lekker die grote stad onveilig maken en kunstzinnig doen wanneer ik daar geen energie voor heb.

Win-win-win. Maar. Ik kan haar niet vertellen wat zij moet doen, noch wil ik dat al had ik de macht om dat te doen, en ik ben er ook niet zo eentje die haar partner op pad stuurt als hij zelf geen strijder is.

Ik voer mijn eigen gevechten. Sommige mensen vinden mij dom maar zo zit ik gewoon in elkaar.

Ik voer mijn eigen gevechten en ik kies mijn eigen gevechten. (Dit klinkt beter in het Engels.)

Na X weken lang steeds mij proberen te vernederen (maar lukt niet want ik ken mezelf & ik weet ook uit welke mond die vernederingen komen) zat ik wel een beetje te zoeken naar hoe ik niet met haar in gesprek raak zonder haar het idee te geven dat ik geen relatie wil, want een goede band tussen ons zou goed zijn voor mijn partner, zei ze wat.

Zei ze weer voor de zoveelste keer (al ontkende ze dat natuurlijk) hoe geweldig haar dode zoon was en dat hij de enige is die haar genen heeft, haar andere 2 kinderen hebben de genen van hun vader.

De man die zij weg heeft gestuurd en nooit meer wil zien.

Lekker dan.

Treat me any way you like but don't fucking touch my loved ones.

Dan word ik echt wild. En als ik een stabiele thuisbasis heb & het komt van een vreemde dan ratelt het me niet zo.

Maar dit is mijn partners bloedeigen moeder.



Fuck, off - bitch. Ik scheld niet vaak zodat die woorden extra veel gewicht hebben wanneer zich een heftige gelegenheid voordoet.

Dus ik zei dat het mij pijn deed, en waarom dan, en ze deed heel stoer en ontkende alles en zij zouden het allemaal prima vinden.

Vervolgens rende ze naar mijn partners broertje over hoe heftig het allemaal wel niet is.

En toen ineens moest ik weg van haar,Maar zogenoemd niet om wat ik zei, maar vanwege haar zelf.

I don't care. Ik wilde sowieso voor de herfst weg, en als dat niet was gelukt dan was ik wel weggegaan. Desnoods zwerver. Blijkbaar ben ik te idealistisch en leeft iedereen liever in neppe ellende dan dat zij echte banden met elkaar opbouwen die echt van waarde zijn.

Zonder God of ander doel hoger dan jouzelf is alles gewoon ijdelheid. Lucht. Gebakken lucht.

Meestal verkies ik vrede boven alles, maar er zijn mensen die alleen door harde woorden & acties bewogen worden en zichzelf niet onder controle hebben anders.

Mijn moeder verbood mij een keer om mijn vriend zijn naam te noemen omdat hij zich een keer bemoeide tussen "moeder en dochter" alleen omdat hij geen zin had in haar gekrijs voor publiek

Dit na veelvoudige pogingen om mijn relatie op andere manieren te ondermijnen zonder het direct te verbieden.

Ik zei toen: "ik moet je toch op de een of andere manier laten weten waar ik naartoe ga op X moment? Je bent gewoon de grenzen aan het opzoeken. Ik ga zsm weg maar helaas moet je nog onder mijn sterke karakter lijden. Sorry, ik kan er ook niks aan doen dat ik jouw dochter ben. En ik ben verliefd op deze man. Sorry. Zo zijn de kaarten gewoon geschud."

Toen wilde zij mij weer níet laten gaan omdat zij dan geen gratis oppas meer heeft voor mijn zussie.

En ik was tegen die tijd op de arbeidsmarkt dus binnen no time zou ik geld binnenhalen voor hun shopverslaving.

Jaja ik weet dat ik een gouden kip kan zijn. Maar niet voor types zoals mijn moeder, schoonmoeder, of dat schepsel die zijn studio met mij deelde toen ik zocht naar een baan in de Randstad in 2022

Maarja. Ze was gewend dat ik als kind door al haar hoepels sprong omdat ik hoopte dat ik haar blij zou maken als ik de perfecte dochter ben.

Dus niet gek dat ze dacht dat ze mij wel kon spinnen zoals ze wilde.

In mijn puberjaren verdween die hoop, maar tegen de tijd dat ik geslaagd was van school werd mijn moeder zwanger van mijn zusje.

Ik bleef zodat ze haar niet per ongeluk dood zou maken tijdens haar postnatale depressie & toen kwam corona en bleek ik nog wat langer. C'est la vie.

Alles gaat zoals het hoort te gaan. Zolang ik met God wandel.

Stapje voor beetje kom ik waar ik hoor te zijn.