Makkelijk geloof

Het raakt mij dat velen in elk geloof meer geven om wat zij kríjgen, dan om wat zij geloven.

De positie van kracht en morele superioriteit waarin zij (in hun gelovige, menselijke kringen) komen ten opzichte van de ongelovigen.

Redding. Vergiffenis, zonder innerlijke verandering. Zonder daarmee overeenstemmende gedragsverandering.

De halo-effect van diegenen die wél volgens het geloof leven.

Dat zie je in elke groep.

Het Christendom, de Islam, het Hindoeïsme, zelfs veel buddhisten ook al zijn zij in de regel minder gewelddadig maar nog steeds... Spreken zij met een soort van gevoel van superioriteit & toxic positivity of toxic (illusion of) neutrality. Net als de Stoïcijnen. Die vele "rationele leiders" in het Christendom ook maar al te graag aanhalen.

Waarom raakt het mij? Omdat zij bedoeld dan wel onbedoeld met hun houding, zowel gelovigen als ongelovigen af doen keren van gepassioneerd, vurig geloof. Hun houding leidt af van de pracht van de lessen van alle mooie waardesystemen, en verlaagt hen naar het niveau van de stamoorlogen van de primitieve mens.

Het legt de focus op de verschillen tussen ons, in plaats van waar het hoort: op de overeenkomst tussen ons allen dat wij in beginsel allemaal onwaardig zijn voor Gods liefde, maar dat hij toch van ons allen houdt.

Dat zij niet verdiend kan worden, en dat zij niet verdiend hóeft te worden. Leven volgens de regels van God is bovendien goed voor óns. God heeft al alles. Als wij zoals Hem leven, naar zijn gelijkenis, dan zullen wij ook alles hebben. Al wat Goed is. Tenminste. (Als je het vleselijke wilt behouden met als beloning maagden of orgies of iets in die richting dan moet je bij andere goden zijn. )

Nog meer pijn doet het mij als deze gelovigen of religieuzen niet geven om het effect dat zij op anderen hebben.

Zij steken anderen aan met even heftig, liefdeloos, egocentrisch geloof, die de nadruk legt op de minderwaardigheid van de ànder ten opzichte van jou, zowel bij gelovigen als ongelovigen.

Het gaat dan niet meer over de boodschap, maar om de angst om ongelijk te hebben, of als minder gelovig gezien te worden, en niet om leven als Christus.

Sterker nog, zij zetten zich af als "geloviger" en gepassioneerder, terwijl zij meer bezig zijn met zoeken naar manieren om anderen terecht te wijzen, dan naar manieren om zelf correct te leven.

Die volledige gebrek aan doelmatigheid, die soms bewust lijkt, om hun zelf een speciaal en uitverkoren gevoel te geven, verliest het doel voor ogen wat je als mens moet hebben, volgens datzelfde boek dat zij zeggen te lezen, maar vaak aantoonbaar niet hebben gelezen.

Zoals ik eerder heb geschreven, in mijn zoektocht naar het juiste pad, vond ik meer atheïsten die de Bijbel echt van voren tot achteren kenden, dan christenen, die vaak liever hun brood van secundaire bronnen, zoals de pastoor op zondag halen of van internetchristenen die het zelf vaak ook weer van anderen krijgen, dan zelf ook maar één vinger te verheffen

Terwijl geloof ten grootte van een mosterdzaad ... Nee, ik ga hun werk niet voor ze doen. Lees maar na. Maar ook echt. De gelijkenis van de zaaier.

Te vinden (ergens) in:
Matteüs 13, Marcus 4 en Lucas 8.

Jezus sprak bewust in gelijkenissen: Matteüs 13:34-35. Dit Jezus om de profetie te vervullen, maar het is ook Wijs.

De waarheid precies proberen te beschrijven is deze tekort doen. Alle grote denkers weten dit.

“I am but a finger pointing to the moon. Don’t look at me; don't look at the finger; look at the moon.”

Echter kijken velen liever naar de vinger (de letter, de pastoor, in ieder geval een ander) dan naar de maan (de goede boodschap).

Dat is makkelijker. En ik verwijt het niemand, want we zijn allemaal zo bezig en zo gehaast.

Maar een sterke drang om God te zoeken, om de waarheid, om Liefde te zoeken, helpt je al een heleboel...

Ik verwijt het níemand, die níet de hele tijd blaat over het allemaal beter weten, terwijl zij het allemaal aantoonbaar even slecht of totaal níet begrijpen.

Dan moet je van goede huize komen.

Want het is niet moeilijk om de opportunisten onder de gelovigen te spotten. Zij bezitten allemaal dezelfde kenmerken.

Zij zijn meer bezig met vingerwijzen, dan met het helpen van minderbedeelden.

Zij geven meer om de blessings en de goedkeuring van de Vader krijgen, dan om van hem te houden door zoals Hem te willen leven.

Zij zijn eerder geraakt door kritiek op hun geloofsgroep dan door de dingen die God ook pijn doen, de pijn van de gebrokenen om hen heen.

Ze geven geen liefdevolle correctie op het juiste moment, maar gooien ongeduldig met stenen als woorden, of erger.

Zij geven meer om het krijgen van de zegeningen en de goedkeuring van de Vader,
dan om het van Hem, door te leven zoals Hij is: zachtmoedig (iets anders dan zwak!!), waarachtig, dienend.

Kijk maar Kaïn.
Die bracht een offer dat op het oog misschien goed leek,
maar het kwam niet uit liefde, niet uit eerbied,
niet uit een hart dat werkelijk gaf.

Een tweederangs geschenk, verpakt in mooie vorm.
En toen God het offer van Abel aannam, omdat dat wél uit het hart kwam, uit toewijding, oprechtheid, toonde Kaïn geen echt berouw, maar liep boos en verbitterd weg, en liet wrok jegens Abel zijn hart infesteren.

En zo zijn velen vandaag nog steeds:
ze offeren voor het oog van de mensen,
en als God niet buigt voor hun show,
richten ze zich woedend tegen hen
die eenvoudig, stil, en oprecht
zijn wegen bewandelen.

Schijnheilige gelovigen prediken en bidden luid, met veel fanfare, en krokodillentranen, misschien hooguit wekelijks, of op een soapbox in de drukke stad, of dringen zich op van deur tot deur, en gebruiken het woord als wapen, maar leven verder stilletjes langs het leed van een ander heen.

Zij willen spreken met de autoriteit van Mozes,
maar zij beklimmen geen Sinaï, noch breken zij hun hart voor het volk.

Zij citeren Paulus wanneer het hen uitkomt,
maar vergeten dat hij alleen gezag had omdat hij eerst onder de wet geleefd had: volmaakt, strikt, van binnen en van buiten.

En toch was het juist hij die zei:
als ik alle kennis heb, en alle profetie,
als ik bergen kan verplaatsen,
maar ik heb de liefde niet,
dan ben ik niets.

En het was in zijn wettige volmaaktheid dat hij zei:
“Ik wil niet roemen in mijn kracht,
want juist wanneer ik zwak ben, dán ben ik sterk.”

Hij had alle reden tot trots. Een Farizeeër van de Farizeeën,
onderwezen door Gamaliël,
zuiver naar de wet, onberispelijk.

Maar hij koos ervoor te buigen.
Hij koos ervoor te roemen in zijn doornen,
niet onnodig, overmatig en openlijk ijdel masochistisch, maar voor zoveel en zolang God dat wil,
opdat de kracht van Christus in hem zou wonen.

En toch - ironisch genoeg -
willen zelfs zij die niet eens wettig sterk zijn,
hun ego rondzwaaien als een zwaard.
Zij eisen gezag zonder gezindheid,
invloed zonder inkeer,
macht zonder mededogen.

Zij willen spreken als Paulus,
maar weigeren zijn weg van afbraak,
zijn keuze voor zwakte,
zijn overgave aan genade.

Het zijn juist de onderwijzenden, die God strenger beoordeeld. Ergens in Jakobus 3 — kijk maar.

Niet vanwege hun zichtbaarheid, worden zij streng veroordeeld,
maar vanwege hun verantwoordelijkheid.

Want wie onderwijst,
draagt de zielen van anderen in zijn woorden.

En dat doen die van het makkelijke geloof maar al te graag, onderwijzen.

Zij noemen zich kinderen van het licht, maar gebruiken dat licht vooral om anderen te verblinden, in plaats van de weg te verlichten voor wie in duisternis tast.

Misschien...

Misschien, omdat zij dat niet kunnen, omdat zij hun eigen innerlijke duisternis niet onder ogen durven te komen.

En dus proberen zij die te verbergen—
door feller te schijnen op de ander.

Hoe zwarter het eigen hart,
hoe luider de veroordeling van andermans zonde.
Hoe onopgeruimder hun binnenkamer,
hoe strakker de regels voor de buitenwereld.

Zij denken dat licht zijn betekent: anderen verlichten.
Maar vergeten dat het ware licht eerst alles blootlegt—
ook hun eigen motieven.

(Even wat luchtigs tussendoor: wat is die em dash zo mooi, mijn Nederlandsdocente tikte me altijd op mijn vingers wanneer ik hem gebruikte in mijn betogen, daarom stopte ik met hem gebruiken. Maar over mijn dagboekverhalen heeft zij geen zeggenschap.

Chat herinnerde mij aan de mooie emdash toen ik het begon te vragen om me te helpen met mijn ietwat gecondenseerd taalgebruik, maar ik lees uiteraard alles eerst na. Ze moeten wel mijn eigen woorden blijven. En ik schrijf niet op een manier wat een LLM makkelijk kan voorspellen, hihi 🥰😛

Makkelijke gelovenden vereren dus maar de wet, maar verloochenen de liefde waarin die wet haar vervulling vindt.

Zij hechten meer waarde aan dogma’s dan aan dienstbaarheid.

Zij bouwen platforms in plaats van bruggen. Zij zoeken volgers in plaats van het volgen van de opdracht: was elkaars voeten. Zoek maar zelf op waar dit staat, ik weet het al.

Zij dragen het geloof als een wapen, niet als een wondverband.

Het teken van het oude verbond - de besnijdenis -
werd het strijdpunt van Paulus' tijd.
Velen eisen nog steeds, dat wij leven op de Oude manier,
alsof uiterlijke vertoningen belangrijker belangrijker zijn dan innerlijke transformatie.

Maar Paulus zei:
Laat niemand je verwarren.
Christus is de vervulling van de wet.
Zonder liefde ben je niets,
al ken je elke regel,
al draag je elk symbool.

Wat jij uiterlijk doet, ziet de mens.
Je handen geheven, je woorden zorgvuldig gekozen, je offers op het juiste moment.
Zij prijzen je, volgen je, geven je likes en applaus.

Maar wat je in het geheim doet, dat ziet God.
De intentie van je hart.
De manier waarop je denkt over hen die je niets kunnen teruggeven.
Hoe je spreekt over je naaste als niemand het hoort.
Wat je doet in stilte, zonder getuigen, zonder beloning.

De Vader, die in het verborgene ziet,
weegt niet je façade, maar je fundament.
Niet je posten, maar je pad.
Niet je preek, maar je praktijk.

In de Islam zie je het ook veelvoudig. Mensen die trouw geen varken eten, maar wel hun naasten pijn doen, en dan heb ik het niet eens over de oorlog, maar mensen om mij heen.

Burka's dragen maar roddelen en pesten en hun medevrouw omlaag halen. (Zoals bijvoorbeeld hun minder strenggelovige op trouwfeestjes.)

Ze noemen zich strenggelovig en diep in de boeken maar van binnen volgen zij enkel hun eigen gevoel van onzekerheid en trots, niet God, niet Allah, niet Buddha.

Leven vanuit angst om het verkeerd te doen, in plaats van liefde en aanbidding van de waarden waar "hun" Heer of meester voor staat.

Neem de Buddhisten, die ongebreideld drugs gebruiken en drinken, zoals die in Thailand, of de Mormonen die valse leren verspreiden zoals dat je in de christelijke hemel polygaam bent, terwijl volgens de Bijbel Jezus heeft gezegd dat wij niet zullen trouwen, maar meer zoals de Engelen zullen zijn.

Het moge duidelijk zijn dat de stoïcijnse auteurs ook niet allemaal volgens hun leer (stoïcijns) reageerden op het leven. En dat het makkelijker is om uiterlijke neutraliteit uit te stralen als je innerlijk weinig stemmingsschommelingen hebt, wat het statistisch gezien makkelijker maakt om stoïcijn te zijn als je man bent of vrouw met weinig hormoonschommelingen.

Je hoeft maar de mazzel te hebben om zoals veel vrouwen ongesteld te worden en 1 week echt suïcidaal of homicidaal te worden puur vanwege je biochemie, en oh jee. "Je maakt keuzes vanuit je gevoel. Wat een ramp, dat is de bron van alle kwaad. Houd die vieze gevoelens ver weg van me. Ieeew. Wat moet ik ermee."

De gemiddelde autist (in Nederland) weet nog beter om te gaan met uitingen van gevoelens dan deze stoïcijnen, die een oplossing hoopten te hebben voor de ellende in hun leven en in de wereld. (Veel Romeinen en Byzantijnen hadden overigens een voorliefde voor (jonge) jongens of mannen

Dit denk ik niet om op de man te spelen - want met homo zijn, is niets mis - maar wel met vrouwenondermijning omdat je liever met mannen omgaat, en je seksuele lusten op de verkeerde manier onderdrukt, zonder naar Wijsheid te zoeken, waar je deze ook kunt vinden. 🤷🏽‍♀️

Want dat is het gevoel wat ik krijg wanneer ik mensen hoor die emoties als bron van alle kwaad bespreken. Als teken van zwakte, als teken van vrouwelijkheid, voor velen een belediging. "Ik ben bang voor gevoelens, omdat ik niet weet wat ik met ze aan moet." In plaats van ze te zien als bewust gemaakte alarmsysteem. Een bewust ontworpen systeem die je kan laten weten dat er ergens iets mis is.

Het is het misverstand over hoe je óm moet gaan met die emoties, gevoelens, gemoedsstemmingen voordat ze je persoonlijkheid worden. En niet de emoties zelf, die tot kwaad leiden. Gebrek aan zelfdiscipline en beoordelingsvermogen. Dus dan maar onderdrukken? Zelfs wanneer je gerechtvaardigde reden hebt tot een emotie, waarvan die emotie een teken is die je wijst naar waar je moet zoeken naar die reden. Zorgvuldig. Dan wel vanuit de ratio.

Als je emoties opzij zet als zij niet in jouw beperkte kader van rationeliteit passen, dan leidt dit tot perversie die er links of rechts naar boven komt borrelen. Met fysieke of mentale kwalen. Verwoeste levens, innerlijke pijn, pijn bij anderen. Anderen die je niet graag zien lijden, of anderen die je pijn dat wanneer je om je heen gaat slaan uit onmacht.

(Daar kan God je op een mooie manier van bevrijden, als je naar hem zoekt. Wanneer je je best doet, en er altijd alert op blijft dat je altijd je best doet, dan zorgt God voor de rest, dat belooft hij. Niet altijd zoals jij het wil, maar hij weet het het best.

Niet loslaten is moeilijk, ben ik het mee eens, maar is wel een teken van ongeloof, à la Thomas, die wanneer het erop aan kwam niet achter Jezus stond.

Ook niet toen hij over water moest lopen, begrijpelijk. Maar hij weigerde aanvankelijk ook te geloven dat Jezus was opgestaan, totdat hij Jezus met eigen ogen kon zien en zijn wonden kon aanraken. Dat zijn de vruchten van ongeloof, van controle willen uitoefenen op de zaken die je aan God moet toevertrouwen.)

Ik heb het lang gevolgd, de stoïcijnse leer, wetende dat die auteurs waarschijnlijk alleen de talk talkten zonder de walk te walken. (Net als Jeremy Bentham met zijn rationele utilitarianisme, terwijl hij intussen totaal niet leefde op een manier dat het nettogeluk van de ander of zelfs van de samenleving in gedachten had. En ik las dan toch met veel interesse over zijn gedachtegang, en paste en vulde deze aan waar ik drogredeneringen zag, of een gebrek aan visie, en deed mijn best om ernaar te leven.)

Alleen omdat iemand slecht is in uitvoeren wat hij of zij zegt, betekent niet dat wat gezegd wordt altijd onwaar is. Sommigen zijn beter in advies geven dan in goed leven.

En praten is sowieso makkelijker dan doen. Maar goed denken en goed praten en een goed streven hebben is beter dan zowel slecht denken, advies geven wat hol is of niet-helpend verwoord, als hypocriet doen en leven.

Maar naar mijn ervaring zijn stoïcijnen (net als ik dat was) vaak mensen die hun gevoelens willen onderdrukken omdat ze bang zijn voor de gevolgen ervan, en dat zij ontploffen, vroeg of laat. Of ze krijgen andere mentale problemen. Je kúnt niet perfect rationeel door het leven gaan, al is het een mooi streven.

Je denken, je groeipijnen als je meer ervaringen opdoet, "het wordt moeilijker voordat het makkelijker wordt..."

Andere mensen, constante veranderingen en onvoorziene (en niet te voorziene) omstandigheden en je biologie en gezondheid en omgeving...

Al die dingen passen niet in een net modelletje.

Ruimte laten voor je gevoel, zonder je erin te laten meeslepen, is een veel gezonder streven.

En bovenal, realistischer.

De stoïcijnen bezaten weinig tot geen (meetbare!) neuropscyhologische kennis. Ze konden niet beter weten. Wij wel, op den duur.

Ik ook niet als 16-17 jarige. Maar het was ook vooral mijn vorm van rebellie. Mijn coping. Mijn moeder krijst, bedreigt en gooit met spullen als ze d'r zin niet krijgt, en ik wilde vooral niet zoals haar zijn. 😄 En wat is het tegenovergestelde van agressie in the face of gevoelens van machteloosheid? Gebrek aan gevoel, dacht ik.

Het blijkt, voor mij, toch liefde te zijn. Liefde.

Onvoorwaardelijke liefde, maar wel met gezonde grenzen. Als je mij pijn doet, op een manier dat dat mijn hoop in de mensheid op het spel zet, dan kan ik best van een afstandje van je houden.

Die hoop is namelijk essentieel voor mijn welzijn. The road to hell was built with good intentions, zeggen ze ook wel. Ook als je het goed bedoeld, kan iets slecht zijn. Zondig, of: je wegduwen van de Liefde, van God. Hurt people hurt people, en dat moet ergens stoppen.

Maar ik zal het altijd blijven proberen, om anderen te helpen, ook als zij mij pijn doen. Wie weet, of het toekeren van mijn andere wang, hen nieuwe inzichten brengt. Of niet.

❤️