Terugdenkend aan de tijd

Ook toen ik nog bang was dat ik in een of andere cult terecht zou komen als ik zou gaan geloven, voordat ik sterk genoeg stond & had geleerd om mijn grenzen op tijd te voelen, en te verdedigen. Voordat ik had geleerd om goede mensen aan te trekken en zelf ook een fijn persoon te zijn. Zodat ik de fijne mensen niet afschrik. Zocht ik naar (en vond ik) succesvolle manieren om mijn depressie tegen te gaan, te overleven, en misschien, heel misschien om zelfs te winnen in het leven. (Alsof ik niet al menigmaal gewonnen had, maar dat terzijde. Ik zag/voelde dat gewoon niet. Er hing een mantel van deprimerende doch overtuigende leugens overheen.)

Het is oké om te voelen, en fijne mensen met empathie en zelfvertrouwen laten zich niet daardoor afschrikken. Maar ik had nogal wat zelfdestructieve neigingen. De enige mensen die daar tegen konden, deden het zelf ook en waren blij gezelschap te hebben, waardoor zij niet wilden dat ik beter werd voordat zij beter waren.

Misery loves company.

Sommigen genoten er zelfs van, voelden zich dan beter wanneer ik iets ergs deed waar zij geen last van hadden, ook als zij even goed zelfdestructief waren. Maar ik kreeg dat goede gevoel niet. Ik leed alleen als ik zag dat zij iets ergs deden, wat ik niet deed, en het mij niet lukte om hen te helpen op dat vlak. Het was vooral eenzijdig gunstig, op het goede gevoel na dat ik kreeg dat ik beter was dan alle anderen die hen wel verlieten. Ik wás er voor ze. Veel béter dan degenen die mij niet aankonden, omdat ik alles zo heftig voelde.

En sja, ik bleef dan in de put, om hen geen eenzaam gevoel te geven, maar in onze nauwe band kon ik niet beter worden. Zij wilden ook niet echt uit de put getrokken worden, pijn voelde te veilig, te bekend, en wij als mensen hebben een sterke overlevingsdrang tégen veranderingen, ook als deze goed voor ons zijn.

Dus ik bleef maar in die rondjes draaien, omdat ik niet de bitch wilde zijn die hen achterliet. Maar zelf hadden zij vaak géén last van zulke terughoudendheid. Bij de eerste de beste mogelijkheid verlieten zij mij. En alles wat er bij mij mis ging was ineens keihard mijn eigen schuld.

Maar ik vond dat niet gek, want ik gaf mij ook alle schuld. Dat voelde krachtig, sterk, zelfstandig.

Het duurde wel even voordat ik inzag dat het een compliment was, van zulke types, wanneer zij mij een bitch vonden.

En dat het eigenlijk best wel sterk is, om beter te worden, als anderen jou naar beneden trekken. Ook (of misschien juist) als je er hulp voor durft te zoeken buiten jouw comfort zone.

Een figuurlijke voorstelling van hoe ik nu in elkaar zit, en hoe ik altijd had geweten dat ik en elkaar moet zitten, maar niet de volwassenheid had om het toe te passen.

Ik liet en laat de deur nog altijd open, voor hen, maar er zijn regels. En ik wacht niet totdat je alles vies maakt voordat ik je erop wijs. Je hebt aleens laten zien dat je die opvoeding niet van jezelf hebt, dus ik help je ermee.

Ik vertel je: je doet je schoenen uit, je mag luchten, je mag jezelf per ongeluk afreageren op mijn huis, het zijn toch maar spullen die ik kan vervangen of repareren, als het je helpt, helpt het.

Máár je ruimt mee op na een rommelige situatie, anders mag je niet meer binnenkomen voor een bepaalde tijd. Want alleen alles opruimen duurt langer. En als er andere mensen moeten meehelpen met het opruimen van jouw puinhoop, dan ga ik nóg meer tijd nemen om even te genieten van hun werk zonder dat ik iemand binnen laat die niet netjes met mijn huis weet om te gaan.

Als het weer goed opgeruimd is, mag je weer binnenkomen, maar dan houd ik het lijntje korter. Totdat je laat zien dat je echt tot inkeer bent gekomen. En ik je weer vertrouw. Tot dan, stuur ik je bij elke schijnbeweging weg. Maar de deur blijft een optie.

Mijn vertrouwen terugwinnen kan best snel gaan. Ik wíl mensen graag vertrouwen, en ik zie altijd wat voor potentie ze hebben, maar zij geloven er zelf vaak niet in. Daarom ging het zo vaak fout in het verleden, totdat mijn hele huisje werd gesloopt. Maar als je echt tot inkeer bent gekomen, en het zelfrespect en respect hebt voor mij, dat is gewoon aan te voelen. Dat is te zien aan hoe je loopt, hoe je je beweegt en hoe je reageert op mijn herinneringen aan huisregels.

Soms blijft de deur dicht een tijdje, maar dat komt gewoon omdat ik soms wat langer moet bijkomen en schoonmaken. Door de rommel die jij hebt achtergelaten, maar misschien ook rommel die anderen tegelijk met jou hebben achtergelaten.

Als je dan boos wordt dat de deur dicht is, dan maakt dat mij bang. Dat mijn huisje steeds rommelig is na jouw bezoeken, en anderen die het wel netjes houden, door die rommel moeten lopen, of onze tijd opgaat aan samen de rommel van anderen opruimen.

Dán moet ik eerst anderen binnen laten die mij nodig hebben, genieten van de rust, en dan duurt het nog langer voordat je weer binnen mag lopen.

Dat voelt moeilijk, want ik heb de droom dat ik voor iedereen een veilige haven ben. Altijd al gehad. Ik wou dat ik door een aanraking, of een lief woord. Iedereen kon genezen van pijn.

Maar ik was nog niet zo sterk. De kruisiging die ik wilde ondergaan om anderen te redden, maakte mij kapot. Geestelijk, mentaal, emotioneel, en uiteindelijk ook fysiek.

Misschien ben ik in de toekomst ooit wel sterk genoeg, zoals die engelen van mensen met eeuwige geduld en liefde. Mensen slaan hen maar zij voelen het niet. Hun liefde houdt hen ter been. Maakt hen onverwoestbaar bijna, lijkt het. Misschien ben ik ooit zo sterk, maar nu moet ik eerst mijn huisje weer opnieuw bouwen. Met het juiste materiaal, en met de juiste hulp.



Dit is een stuk die mij in de donkerste momenten van mijn leven een extra zetje heeft gegeven.

“I like having [suicide] as an option. Because if I'm going to kill myself anyway, why not stick around for one more day… If I'm going to die anyway, then nothing is of particular consequence, so why not see what happens next? That way all I have to do is live until tomorrow. I know I can always handle one more day.” “If I'm going to kill myself, then nothing really matters, so I might as well stick around for one more day.”

Het heeft een droevige bijklank. Alsof je al een soort van opgegeven hebt. Mensen die geen depressie of nihilisme kennen vinden het niet zo geniaal als ik het vroeger vond/vind. Maar het hielp. Elke keer dat ik eraan dacht voelde ik meteen een soort van vrijheid in mijn borst.

Vorig jaar heb ik op weg naar het licht van de tunnel uit de derde meest diepe, diepe dal in mijn leven Victor Frankl's boek "Man's Search For Meaning". Dit is het audioboek.

Hij heeft zijn logotherapiemethode uitgewerkt na zijn verblijf in Auschwitz. "Logo" komt van het Griekse "logos" en betekent "zin" of "betekenis". In mijn eigen woorden: Frankl is van mening dat psychoanalyse, het begrip van wat er mis gaat, in jou, onvoldoende is om het te genezen. Je moet de zin zien, de reden, waarom je geneest. Jouw genezing moet betekenisvol zijn.

En andersom word je ziek of soms wel erger als je geen betekenis meer ziet. Je wilt ook niet meer vechten. Waarom zou je. (Het antwoord is: elke nieuwe dag is een nieuwe dag om jouw zingeving te ontdekken.)

Sommigen die geen depressie kennen, zouden het misschien heftig vinden als ik dit zeg, maar soms voelde ik een vergelijkbare hel in mijn hoofd als hoe men slavernij beschrijft. Ook al was er niemand die mij als dier behandelde, ik voelde mij soms net zo gevangen, willoos, teneergeslagen door mijn eigen brein.

Het is onbegrijpelijk voor buitenstaanders. Maar als jij dat ook voelt, dan kunnen zijn ideeën je helpen.

“He who has a ‘why’ to live can bear almost any ‘how’”....

In other, words, find your "why" & you break free in a way that nobody can take away from you. You start feeding that warrior inside of you, that every human has, just as every human has their "demons". You do so every day, sometimes more, sometimes just a little bit. You do so until you make your inner warrior bigger and bigger until it can slay that "demon". Because you have bigger fish to fry. You have a purpose to fulfil.

And nobody can take that away from you. Once you conquer yourself, nobody can stop you from anything you want to achieve. And maybe just as wonderful: you might become that light for others, who also have no-one who really "sees" them or wants to understand them.

It's okay to not feel okay. I'm free to give up. Everyone is free to give up. Many do. Life can be hell. Nobody with a shrivel of empathy and emotional (and if you believe in that, spiritual) maturity will blame someone for giving up.

But how can I not want to see what tomorrow will bring? When so much sunshine has been in my life before, just because I lived to see another day, even after feeling, that no sunshine is ever "real" or "trustworthy". Yet it always comes back. And on a good day, it warms me, just as real as the darkness that kills all life.