Realisatie

Een deel van de tekst is niet van mijzelf, dit geef ik meteen toe. Maar wat heb ik een openbaring gehad hiermee:

Bijna 3 decennia van mijn leven heb ik het gevoel gehad dat ik niet goed genoeg ben.
Nu ik terug kijk realiseer ik me dat ik me niet vaak veilig voelde.

Het voelde niet veilig om imperfect te zijn
Het voelde niet veilig om rustiger aan te doen en rust te nemen
Het voelde niet veilig om mensen teleur te stellen
Het voelde niet veilig om naar mijn lichaam te luisteren

Het voelde onveilig om grenzen te stellen, te stoppen met overwerken, om mijn masker af te zetten en mensen de verwarde, rommelige, verdrietige, schaamtevolle kant van mijzelf te laten zien.


Wat mijn lichaam, mijn zenuwstelsel eigenlijk vraagt, vanaf de geboorte is: 'Ben ik veilig?'

Ik ben niet in deze wereld gekomen met de vraag: 'Ben ik goed genoeg?' 'Ben ik mooi genoeg?' 'Ben ik productief genoeg?' 'ben ik sterk genoeg?'

Nee, deze stellingen heb ik in de loop der tijd onbewust aangenomen.

Als kind, tiener en adolescent heb ik geleerd dat het onveilig is om behoeftes te benoemen, om hulp te vragen, om boos te zijn, verdrietig te zijn, om imperfect te zijn, om onproductief te zijn, om te falen.

Maar als volwassene, leer ik nu dat dit wel veilig is.
Ze zijn over het algemeen oncomfortabel en vaak pijnlijk... Maar ze zijn veilig.

Langzaam, en met tederheid, wil ik mijn zenuwstelsel leren dat ik veilig ben.
Dat het veilig is om te voelen wat ik voel
Dat het veilig is om iets verkeerd te doen en te falen en imperfect te zijn
Dat het veilig is om mensen teleur te stellen
Dat het veilig is om grenzen te stellen, te vertellen wat mijn behoeftes zijn, om hulp te vragen
Dat het veilig is om langzamer aan te doen
Dat het veilig is om naar mijn gevoelens te luisteren
Dat het veilig is om te rusten



Mijn doel is om mijzelf weer te omarmen. Liefde aan mezelf te geven.. Want heel eerlijk, ik ben heel hard voor mezelf geweest.
Ik wil met zachtheid, liefde en een open hart de wereld weer omarmen in al zijn mooie en minder mooie momenten.
Ik wil lachen, huilen, boos zijn en met nieuwsgierigheid kijken naar de emoties die in mij zitten. Waar ik nog geen naam aan kan geven op dit moment.
Rouwen om het verlies wat ik heb geleden en meer kunnen leven in het heden.