Huisarts

En zo zit ik op zaterdag ochtend om 9 uur met een kop koffie in een zonnige achtertuin. Ik ben al vanaf 7 uur klaarwakker. Mijn bed ligt niet meer lekker. Mijn spieren doen zeer, en ik ben ontzettend moe maar ik kan niet in mijn bed blijven liggen. De spanning van de afgelopen week zit vast in mijn nek en schouders en de onrust giert door mijn lijf. Toen het nog een ver van mijn bed show was kon ik nog in de ontkenning leven. Het komt wel goed.. Maar na deze week sta ik met alle andere mensen in de zorg vooraan als we roepen: Dit is nog maar het begin..

Zoals bij vele anderen stond ook mijn week ik het teken van COVID-19. Geen dag is normaal gebleven en wat hebben we om omslag gemaakt op werk. De huisartsenpraktijken zijn landelijk gesloten en net als de collega praktijken, ziekenhuis- en zorginstellingen zijn wij op slot.

Maandag 7:30 verzamelen. Doornemen, hoe gaan we dit aanpakken. Wie gaat wat doen en wat als..
Spreekuren zeggen we af en niemand komt zonder afspraak binnen bij de praktijk. De welkomsttekst van de telefoon is volledig aangepast op COVID-19 vragen en een speciaal 'corona spreekuur' word opgestart voor iedereen met klachten van de longen.
Om 8 uur staan we paraat en de telefoon staat meteen rood gloeiend. Corona.. Corona.. Corona. Tegen de middag rollen de corona adviezen al vrijwel automatisch uit mijn mond. Ondertussen werken mijn gedachten overuren. Mis ik niks? Heeft deze patiënt misschien toch 'een gewone' longontsteking?
De tunnelvisie kan er al snel insluipen en ik zie en hoor het bij al mijn collega's. Het alles overheersende corona maakt ons extra alert dat we niks over het hoofd mogen zien. Van 8 tot 17:00 staan we op scherp.
En op vrijdag 17:00 sluiten we de week af. We zijn allemaal uitgeput van de drukte en veranderingen die we zo snel moeten ondergaan.
Ook is er een gevoel van trots, we hebben dit wel als team voor elkaar gekregen!

Het meest duidelijk is mij deze week geworden, en waar ik heel trots op ben is dat ondanks de afstand die we proberen te houden. Corona verbind ons.

We zijn sterk als mens, familie, buren, ouders, kinderen, collega en vrienden. Er worden nieuwe manieren gevonden om met elkaar in contact te komen en er is aandacht voor elkaar.

Laten we vooral deze tendens volhouden in deze corona periode. want ondanks dat we er allemaal moe van zijn... The worst is yet to come..