Paniek

Al een paar weken keek ik er naar uit.. Een paar weken vakantie.
Ondanks de corona, ondanks dat ik nergens heen mag ben ik nu bijna 4 weken vrij.

Mijn laatste vakantiedag was 18 augustus 2019. In die tussentijd heb ik hooguit een dagje vrij gehad maar echt rust is er niet geweest.

Maandag om 5 uur zwaaide ik naar mijn collega's. Tot over een maandje!!
En dinsdag? Dinsdag stort ik een beetje in.
Nee dit lieg ik. Zondag storte ik al een beetje in.

Ik keek op tegen de dag. Voelde me angstig, opgejaagd en onrustig. Het huis heb ik maar eens schoon gemaakt maar ik betrapte mezelf er op duizelig te zijn. Zelfs een beetje misselijk. In de middag boodschappen doen.
Normaal heb ik hier totaal geen problemen mee. Ik weet wat ik wil hebben. Mn lijstje lag al klaar en ik kan gewoon heen. Toch bleef ik het uitstellen. Ik voelde me niet goed. Het idee van boodschappen halen joeg me angst aan. Mijn buik, knieen en enkels deden pijn alsof ik al dagen op de been ben. Voor 1 keer wil ik er aan toe geven om de boodschappen thuis te laten bezorgen, waarom moeilijk doen. Na mijn hele lijstje op de app gezet te hebben kom ik er echter achter dat AH geen pick up point heeft in mijn stadje en dat alle bezorgdagen al vol zitten.
Ik zal dus toch naar de winkel moeten.

In de auto betrap ik mezelf er op dat ik zit te hyperventileren. Ik herken het maar snap er niks van.. Wat is er toch met me aan de hand?

Ik parkeer de auto en adem nog een paar keer diep in. Mijn armen tintelen en ik voel me licht in mijn hoofd.
Laat ik maar gewoon door doen. Geen aandacht er aan schenken.. Ik weet dat dit het beste is.
Wanneer ik uitstap en een karretje pak voelt het als een eerste drempeltje wat overwonnen word. In de winkel word het makkelijker. Het is niet heel druk. Rustig pak ik de spullen die op mijn lijstje staan.

Ineens word ik begroet. Ik kijk om en zie Alie staan. Alie is de moeder van mijn ex vriendje. Bijna 12 jaar geleden had ik een relatie met hem. Kort hierna is hij overleden. Alie en Wim hebben een speciaal plekje in mijn hart nog steeds. Deze mensen is zoveel overkomen. En ze hebben zoveel overwonnen, verloren en weer opgepakt. Ze verdienen meer liefde en positiviteit dan ze gegund was.
Ik praat even met Alie en ze bekend dat het moeilijk voor haar is om mij te zien. Ik voel hetzelfde.
Hun zoon heeft veel kanten gehad. positieve en negatieve. Hij heeft vreugde gebracht maar ook ontzettend veel verdriet. Ik merk dat ik nog steeds boos op hem ben. Ondanks al die jaren. Er is veel van mij afgepakt.

Vertrouwen voornamelijk.

Ik maak mijn gesprekje met haar af en we komen tot de conclusie dat we elkaar niet op hoeven te zoeken voor een kop koffie maar het houden op begroeten als we elkaar toevallig tegen komen.

Weer winkel ik verder en toch met iets meer lucht. De situatie sleepte al een poosje en dit moest uitgesproken worden.

Thuis aangekomen voel ik me echter weer akelig. Alles benauwd me weer. Het huis is inmiddels schoon, netjes, de boodschappen zijn weggeruimd, de was hangt en eigenlijk zou ik hier rust in moeten vinden.
Met een kop koffie stap ik de tuin in, in de zon.
Ik voel mijn hart bonzen. Het slaat niet over, het slaat niet snel, maar ik voel elke klop, het suist in mijn oren en ik voel het door mijn lijf gaan.
Jaren heb ik het gevoel gehad dat ik nergens heen kon met mijn verhaal. Dat iedereen zijn eigen zorgen wel heeft en niemand zat te wachten op mijn hersenspinsels, verdriet en drama. Ook nu merk ik dat ik mezelf opvreet. Ik denk nog even over Alie en aan 12 jaar geleden.. Ik was 18. Maar ik had beter moeten weten. Ik had het moeten zien. Ik had mijn onderbuik gevoel moeten vertrouwen en luisteren naar wat alle vezels in mijn lijf zeiden.
Maar mijn leven was op dat moment zo'n enorme puinhoop.

Mijn beste vriendinnetje had een jaar daarvoor een auto ongeluk gehad en na een lang traject van coma en 'herstellen' was er niks over van mijn krachtige stralende maatje. Uiteindelijk heeft ze euthanasie gekregen en kon zij eindelijk rust vinden.
Mijn ouders zijn ondertussen ook nog uit elkaar gegaan en helaas is dit ook met de nodige drama gepaard gegaan. Mijn basis was ontwricht en mijn beide ouders waren op het eigen manier een poosje niet echt bereikbaar. Ondertussen was ik dapper bezig met mijn studie als doktersassistente, had ik een baantje bij een pompstation, sporte ik er op los, ging uit met vrienden en probeerde ik te genieten van de vrije momenten.
Het was geen wonder dat ik niet zag dat het allemaal fout zou gaan toen Mark in mijn leven kwam.
Mijn zus kwam met hem aan. Zij en haar vriend hadden hem ontmoet op een buurtbusje en waren helemaal weg van hem. En de eerste keer dat ik hem zag? Alles aan mij riep NEEE!.. Mijn onderbuik voelde het al. Nee B, niet deze, deze is niks voor jou.
Maar Mark wist mijn zwakke punten. Hij zag dat ik het druk had. Worstelde om het hoofd boven water te houden en alle balletjes te jongleren. Subtiel kwam hij steeds meer ge-integreert in mijn leven. Een keertje koken voor ons allemaal. Boodschapje. Wijntje. Muziekje.
Hij bracht plezier, ontlaste mij van een paar taken en liet me lachen. Had een luisterend oor en een goed gevoel voor humor. Hij straalde energie en positiviteit. Ik liet mijn wantrouwen wegvallen en genoot dat iemand er voor mij was. Ik lette niet meer op mijn onderbuikgevoel. Dit werd toch wel vervangen voor verliefdheid en ik was uiteindelijk ook echt gek op hem. Na een maandje of 2 kwam er echter verandering in zijn gedrag. Af en toe werd hij wat grillig. Stiekem. In de avonden bleef hij langer op en had hij ineens handeltjes.. Hij ging ook ineens een pak dragen terwijl ik hem altijd in spijkerbroek en tshirt had gezien. Het pak gaf mijn de kriebels. Mijn onderbuik speelde op maar ik was nog zo bezig om alle balletjes in de lucht te houden.. Werk, studie, vrienden, sporten, Owhja laten we niet vergeten het overlijden van mijn vriendin waar ik absoluut niet aan wou denken. Nog meer werk, nog meer sport, verslagen maken, opdrachten, stage... Het water stond me aan de lippen toen ik uiteindelijk door had dat er vreemde dingen gaande waren.
Na een paar dagen klapte de boel en kwam de andere kant van Mark naar boven. Hij is een oplichter. Ik keek op mijn spaarrekening. Mijn zuur verdiende geld waarmee ik op reis wou naar Australie.. Weg. Alles was weg... Mijn moeder kreeg diezelfde dag ook een melding.. Haar geld was ook weg.
Mijn vader, met wie ik net weer wat contact had kreeg ook de melding dat er een afname was gedaan bij de bank. Alles... Alles was weg. Uiteindelijk is Mark in zijn nette pak, een auto gekocht van mijn geld en de bezittingen die van hem waren gevlucht. Gevlucht uit het leven waar hij zo'n bende van had gemaakt en gevlucht van alle levens die hij in korte tijd tot een flink puinhoop heeft gebracht.

Geld
Vertrouwen
Liefde

Ik was alles kwijt. Wat was ik verdrietig. En ik was zo boos. Zo boos.
Maar had ik het recht om boos te zijn? Echter werd ik her en der wel gewaarschuwd. Mijn onderbuik gevoel had heel hard geroepen. En ik had niet geluisterd.
Uiteindelijk is het toch mijn eigen schuld geweest dat ik hem de ruimte had gegeven om dit alles te doen? Dus mag ik überhaupt boos zijn? Heb ik daar het recht toe? Ik was er met open ogen in getrapt. Zijn ouders hebben me zelfs toen nog verteld dat ik hem niet te blind moest vertrouwen. Die hadden de nodige ervaringen ook al met hem in het verleden. Maar ze gunden hem een nieuwe kans. Wie weet lukte het deze keer wel... Maar ook hun hadden niet kunnen voorzien hoe slecht dit ging aflopen. Hadden hun niet het recht boos te zijn op mij? Ik heb hun zoon een kans gegeven om te ontsporen. Ik heb het niet goed kunnen overzien. Dankzij mij zijn hun hun zoon kwijt. Hun vlees en bloed.
En mijn ouders? Mijn ouders hebben dankzij mijn 'vriendje' grote verliezen geleden. Hun hebben ook wel het recht om boos te zijn op mij.
Ik heb geen recht om boos te zijn. Uiteindelijk heb ik mezelf dit aan gedaan. Ik neem de verantwoordelijkheid voor mijn eigen inbreng.. Ik klaag niet. Immers.. Tegen wie heb ik het recht te klagen?
Uiteindelijk heeft Mark eenzaam en alleen in een kamertje in Engeland zelfmoord gepleegd. De auto, zijn bezittingen en zelfs zijn paspoort zijn niet meer terug gevonden. Hij was erg de weg kwijt. En in welke situatie hij in Engeland beland is weten we nog steeds niet maar ik vermoed dat hij het niet meer aan kon. Hij was teleurgesteld in zichzelf en droeg ongetwijfeld verdriet met zich mee. Zou hij niet boos op mij zijn geweest uiteindelijk nog? Immers was ik gewaarschuwd voor hem. Immers wist ik wat hij gedaan had in het verleden. Zou hij niet boos zijn dat ik niet meer tegengas gaf? Niet meer grenzen aan had gegeven. Dat ik hem niet meer had gestuurd?
Jaren heb ik gedacht dat ik geen recht van spreken had. Immers had iedereen zijn verdriet en boosheid. Ik heb jaren gedaan alsof er niks met mij aan de hand was. Ik kon het allemaal wel. Mijn brede schouders droegen een flinke rugzak aan verdriet, spijt en angst waar ik niemand mee wou belasten. Maar zolang ik dat ook maar lekker weg stopte... Dan had niemand daar last van. Inclusief ik.

Dit weekend kwam ik daar toch weer een keer mee op de koffie. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb inmiddels al flink wat therapie gehad en mijn backpack is alweer erg geslonken tot een handzaam tasje. Maar soms komen er nog wat onverwachte dingetjes uit voort.

Zoals dat ik nu van werkgever ga wisselen. Financiële onzekerheid... Na opgelicht te zijn, jaren lang in een relatie gezeten te hebben met een man die ons in de schulden bracht elke keer en nu als alleenstaande ouder er voor te staan vind ik het spannend. Een overstap van wekelijks salaris naar een maand salaris... En het sluit niet op elkaar aan. Ik heb na meer dan een half jaar elke week werken ineens 4 weken voor me liggen om niks anders te doen dan genieten van de zon en denken aan HOE IK ROND GA KOMEN TOT MIJN VOLGENDE SALARIS... Help... Mijn rugtasje gaat open en bedankt Mark nog even.. En mijn exman.. Die heeft ook wel wat gedaan aan mijn financiële zelfvertrouwen.

Vervolgens bedank ik diezelfde heren weer... Ik ben de afgelopen 3 jaar vrijgezel geweest. Bewust.. Want ik had geen tijd en zin in een nieuwe relatie.. Iemand om me aan te binden en in te investeren.. Stel je voor dat ik energie en aandacht aan iemand moet besteden terwijl ik net goed en wel de controle heb over de bestaande vriendschappen en relaties.
Maar stiekem wil ik het wel heel graag. Een maatje. Iemand die naast me ligt in bed, een arm om me heen slaat. Me even belt en wil weten hoe het met me is. Een kus. Geborgenheid.
Ik heb meerdere dates gehad maar me zelden echt open gesteld voor iemand. Diegene aan wie ik me een beetje openstelde brak ook meteen een stukje van het vertrouwen weer af. Het werkte niet. Ik werd onzeker en gekwetst. Dus ik sloot weer.

Ik weet wat ik wil, maar ik weet niet of ik het wil.
Ik voel me angstig.
Ik moet vertrouwen dat het goed komt.
En ik moet vertrouwen dat als het niet goed komt... Dat het met mij wel weer goed komt.


Dit teruglezen zie ik dat ik trots op mezelf mag zijn.
En ik mag eerlijk zijn.
Ik ben een sterk persoon. Heb humor, ben slim, en mag er echt wel weten.
Maar soms ben ik bang, boos of verdrietig...
Laat ik nu ook nog vertrouwen dat mensen mij ook op deze manier willen kennen.
Wie weet zit ik dan niet te hyperventileren in de auto of misselijk te wezen in mijn mooie opgeruimde nieuwe huisje terwijl ik kan genieten van een paar weken vrij