Hallo. Ik heb een hele tijd niet geschreven, maar ik moet gewoon even mijn verhaal kwijt. En aangezien ik niemand heb om tegen te praten, kan ik maar beter gewoon deze site gebruiken.
Ik en mijn beste vriendin hebben een half jaar geleden ruzie gehad om iets heel onnozels. Vervolgens hebben we het wel weer goed gemaakt, maar het is nooit echt helemaal goed gekomen.
We spraken elkaar eerst iedere dag en nu is het bijna ongemakkelijk als we elkaar tegenkomen. Ik kan haar ook niet meer mijn 'beste vriendin' noemen, als ik eerlijk ben.
Een paar weken terug begon ze me te appen en zei ze dat ze zich allemaal niet fijn voelde en dat ze alles op wilde lossen, maar als ik dan wat met haar wilde afspreken, dan zei ze me continu af of dan ging ze snel iets met andere mensen doen.
Ongeveer een week later vertelde ze me uit het niets dat ze me leuk vond... vind... ik weet het niet.
Ze zei dat ze me al een hele tijd leuk vond en dat ze hoopte dat het onze vriendschap niet raar zou maken. Ik vertelde haar dat dat wel goed kwam, ondanks ik wist dat het ongemakkelijk voor me zou zijn.
Achteraf spraken we alsnog niet af en zagen we elkaar nog steeds amper.
Nu had ik na zitten denken. Zou ik ons samen in een relatie kunnen zien?
Ik heb zelf heel veel moeite met mijn gevoelens en ik weet nog wat ik voel. Ik heb ook last van bindingsangst en vertrouwensproblemen. Ik heb dus geen idee wat ik voel.
Ik begon na te denken over hoe het zou zijn als ik haar onder andere omstandigheden had ontmoet, waarna ik tot de conclusie kwam dat ik het alleen apart vond omdat we zo goed bevriend waren.
Ik had die vriendin dus een bericht gestuurd waarin ik zei dat ik niet goed wist wat ik voelde, maar dat ik wel een keer wilde kijken hoe het zou zijn.
Die vriendin stelde voor om een keer iets te gaan doen, zodat we een beetje konden kijken hoe het zou gaan. Dit leek me best een goed plan, dus had ik al wat data doorgegeven.
De eerste twee keren had ze gelijk al afgezegd en de derde was ze vergeten.
Nu had ik haar de ochtend voor de vierde datum al een bericht gestuurd met de vraag of ze nog wat wilde doen. Ze reageerde met iets als: "Ja, natuurlijk. Laten we gewoon vanavond na het avondeten gaan'.
Ik was blij en ook wel een beetje nerveus, want ik had al een hele tijd gewacht op een datum die ze niet af zou zetten en iedere dag kreeg ik steeds meer zin in onze afspraak.
Een half uur voordat we zouden gaan, had ze me weer afgezegd.
Zij was in eerste instantie degene die mij leuk vond, maar toch ben ik degene die de hele tijd achter haar aanzit. Als ik met haar wil praten, of iets dergelijks, dan ben ik altijd degene die haar als eerste een bericht moet sturen. Als ik dat niet doe, dan hebben we gewoon geen contact. Ze zegt onze afspraken continu af en ik weet niet goed wat ik moet doen.
Ik denk dat ik haar een beetje leuk ben gaan vinden, maar ik vind het het niet waard als zij geen moeite wilt doen. Het lijkt een beetje alsof ze me ontloopt, ook.
Misschien is ze nerveus, dat kan, maar dan mag ze me op zijn minst wel gewoon zo nu en dan beantwoorden op WhatsApp, of zoiets.
Ik denk dat ik niets meer ga doen. Ik denk dat ik geen moeite meer ga doen. Ik denk dat ik niet meer ga proberen iets te beginnen met haar. Als zij graag een relatie wilt starten, dan mag zij ook wel even laten zien dat ze het wilt. Ik wil namelijk niet opdringerig zijn, want wat als ze me niet meer leuk vindt?
Ik laat het gewoon voor wat het is en laat haar de volgende stap maken.
Ik wilde dit verhaal even delen, aangezien ik er best erg mee zat.
Nadat ik die vriendin kwijt ben geraakt als beste vriendin, heb ik nog wel een nieuwe vriendin gekregen, maar daar kan ik niet tegen praten. Ik kan niet tegen haar praten als er iets is. We hebben vooral een vriendschap die bestaat uit leuke dingen doen en niet eentje die bestaat uit drama en onze persoonlijke levens.
Hoe dan ook; ik zie wel hoe het afloopt.
Hopelijk voelen jullie je iets beter

Groetjes