i'm not fine (,:

Hoi. Vandaag ga ik vertellen over mijn dag als 16-jarig meisje en hoe vreselijk deze was. Waarschijnlijk leest niemand dit, maar als je dat wel doet, I hope you're doing fine! (:

Ik werd wakker en kreeg meteen een mental breakdown. Ik heb afgelopen tijd veel moeite gehad met alles. Het gaat allemaal even niet zo goed. Mijn vrienden weten dit en het lijkt ze niet uit te maken. In eerste instantie zou ik iets gaan doen met een vriendin. Dit verzet ze drie keer, wat ik al vervelend vind. Vervolgens zegt ze me af, omdat ze liever met andere mensen ging (dat is letterlijk wat ze zei (,: ).
Ik had dus met andere mensen afgesproken iets te doen, die vervolgens ook zeiden dat ik beter niet mee kon gaan. Dit was allemaal natuurlijk best wel pijnlijk, aangezien beide groepen eigenlijk gewoon zeiden dat ze niet wilden dat ik mee ging.
Ik had op snap gevraagd of iemand iets met me wilde doen, aangezien ik echt even afleiding nodig had.
Een vriendin reageerde erop en vroeg of ik met haar en wat meiden wilde gaan schaatsen. Ik had dus meteen gezegd dat ik dat wel wilde. Toen kwam ik erachter dat die eerste vriendin dus met hun meeging. Ik zette me er overheen en besloot een leuke dag te gaan hebben. Lol, dat duurde niet lang, want die ene vriendin die me had afgezegd, zei dat ze niet met meer dan 3 mensen mocht afspreken, waardoor ik dus weer niet mee mocht.
Vervolgens werd een andere vriendin boos, omdat ik haar niet had gevraagd om wat te gaan doen vandaag. Ik kon het allemaal niet hebben en heb gehuild waar mijn ouders bij waren (wat zeldzaam is). Mijn moeder zei zelfs dat ik niet moest gaan mokken en er zelf een leuke dag van moest maken... excuse me?
Ik heb in totaal 3 mental breakdowns gehad en de dag was nog niet bijna op de helft.
Het erge was nog... MIJN OUDERS HADDEN ALLE AFBAK BROODJES OPGEGETEN! (Normaal is dat niet erg, maar ik kan echt huilen om dat soort dingen, als ik al een vervelende dag had).

Ik ben er klaar mee. Ik kan het niet meer aan. Ik heb een hele tijd nagedacht over 'je weet wel'. Ik heb daadwerkelijk nagedacht over of ik het moest doen. Je weet wel, alles eindigen.
Kennis van mij heeft dat laatst gedaan. Een aantal dagen geleden heeft hij een einde gemaakt aan zijn leven.
Ik was niet alleen een kennis verloren... Op een of andere manier motiveerde het mij alleen maar, wat natuurlijk alles behalve goed is. Afgelopen tijd denk ik steeds meer na over of het nog wel zin heeft. Ik ben niet suïcidaal, nooit geweest, maar de gedachte dringt steeds vaker mijn hoofd binnen.
Ik weet dat ik hulp nodig heb. Niet eens per se professionele, want mijn vrienden zouden me ook kunnen helpen, maar op het moment heb ik niks. Mijn vrienden blijven me verwaarlozen, ondanks ze weten hoe het met me gaat. Ik heb nieuwe vrienden nodig, maar dat is moeilijker dan het lijkt.

Ik heb mijn zusje beloofd dat ik mezelf nooit wat aan zou doen, maar ik weet wel dat ik het diep van binnen eigenlijk wel wil.

Anyways, ik hoop dat jullie dag iets beter verliep dan het mijne en don't worry, het gaat wel weer voorbij. Ik moet gewoon zo nu en dan mijn hart luchten. Ik kom er wel overheen... (: