Ik kan het leven zelf.

Ik ben een beetje verbaasd door mijn eigen stabiliteit. De laatste keer dat er écht iets aan de hand was in mijn leven waar ik het zwaar mee had, lag ik een week lang alleen maar in bed en at ik een hoop rotzooi en dronk ik veel alcohol. Nu ben ik gedisciplineerder dan ooit. Het huis is schoon, ik ook, al mijn zelfstudies worden op tijd gemaakt, ik ga naar mijn onderwijs, ik ga naar mijn werk, ik ga op tijd slapen, ik ren elke dag een rondje. Bizar.

Vandaag kom je langs om te praten. Ik wil weten wat er allemaal precies is gebeurd. Ik wil weten hoe het volgens jou zo uit de hand heeft kunnen lopen. Ik wil weten waarom je niet aan de bel getrokken hebt. En ik wil eigenlijk nu ook wel eens echt huilen. Ik heb heel even gehuild toen we vorige week woensdag samen op de bank zaten, vroeg in de ochtend. En ik heb bijna gehuild toen ik het mijn moeder vertelde. Verder zijn er alleen maar momenten dat ik me overspoeld voel door emotie. Hele korte momenten. In de auto, als ik naar een liedje luister. Midden in een gesprek met iemand wat totaal ergens anders over gaat. Als jouw naam wordt genoemd. De rest van de tijd ben ik neutraal. Ik hoop dat ik vandaag even kan janken.

Vanmorgen heb ik tijdens mijn rondje rennen uitgedacht wat ik allemaal moet doen als ik deze relatie stop zet. Ik kan dit appartement nét in mijn eentje betalen. Ik kan de al geplande huwelijksreis omboeken in een tripje voor mezelf met de honden. Ik kan het leven prima zelf. Dat is een prettig idee. Het zou niet makkelijk zijn en misschien dat ik af en toe mijn ouders moet vragen om me te helpen met een kapotte wasmachine of zo, maar ik kan het zelf.

Ik snap niet hoe jij mij dit aan hebt kunnen doen. Ik wéét dat je ziek bent. Dat weet ik. Ik weet dat je verslaafd bent. Ik weet dat je depressief bent. Maar ik snap niet hoe je het zo uit de hand hebt kunnen laten lopen. Ik mis je. Ik hou van je. Maar ik kan niet zo laten bedriegen.