29 oktober

Jij bent dus weg. En ik ben hier. Ik heb met mama gebeld. Zij is degene die nu bijna alles weet. En ze bood natuurlijk aan dat ik naar mijn ouderlijk huis kon komen om te praten. Of om gewoon samen wijn te drinken. En om even niets te hoeven. Maar dat kan nu niet. Eigenlijk kan het natuurlijk wel, maar dan moet ik bepaalde dingen af zeggen die ik niet af wil zeggen. De uni, mijn sollicitatie van vandaag. Werk aankomend weekend. Ik kan de afleiding ook wel goed gebruiken.

En dus zit ik hier. Ik heb een druk leven, en jij vangt normaalgesproken een groot deel van de huishoudelijke taken weg. Dus ik ben vanmorgen extra vroeg opgestaan zodat ik een rondje kon rennen met de honden, het huis kon poetsen en de afwas kon doen. Going through the motions.

We bellen elke dag één keer. Je hebt gisteren contact gezocht met de forensische psycholoog die jou eerder ook geholpen heeft. Maandag hebben jullie een afspraak. Vandaag ga je met je moeder praten. Je gaat haar alles vertellen. Eindelijk.

Ik heb nog een extra berichtje naar de huisarts gestuurd via de online omgeving. Ik heb al een afspraak staan op dinsdag voor een verwijzing naar een psycholoog, maar ik zou het allemaal liever wat sneller geregeld hebben. Ik heb geschreven dat jij een hele erge terugval hebt en dat ze in mijn dossier van de vorige huisarts kan lezen wat er heeft gespeeld. En nu weer speelt. Maar dan anders. Ik heb ook hulp nodig. Ik kan niet goed bij mijn gevoel op dit moment. Ik heb heel even gehuild, tijdens ons gesprek samen. En daarna heb ik af en toe wel op het punt gestaan, maar ik laat het niet toe. Misschien is het wel mijn brein die me tegen mezelf beschermd.