Afstand nemen

Het is vandaag precies drie weken geleden dat je met een bonk uit bed viel.

Ik woon nu drie weken alleen met de honden. Ik pas me aan. Het lukt me nog niet om alles in een dag te proppen en leren voor mijn tentamen gaat niet fantastisch, maar ik weet mezelf en de honden in leven te houden. Het huis is opgeruimd. Ik ga naar de universiteit en naar mijn werk.

Tot gisteren hebben we eigenlijk elke dag wel even contact gehad. Maar ik merk dat ik er minder behoefte aan begin te krijgen. De boosheid overheerst. Jij hebt misbruik van mij gemaakt, van de positie waarin je zat. Je hebt me voorgelogen. Je hebt geheimen voor me bewaard.

Volgende week dinsdag gaan we samen naar een psycholoog. Ik denk dat dat goed is om te doen. Begeleiding bij het praten. Ik wil bepaalde dingen tegen je gezegd hebben. Jij hoopt dat er misschien nog een mogelijkheid bestaat voor mij om jou ooit te vergeven. Maar ik denk niet dat dat realistisch is. En ik denk ook niet dat ik dat wil. Ik mis je heel erg, maar ik mis vooral wie ik dacht dat je was. De waarheid is niet leuk en heel erg pijnlijk, maar het is in ieder geval de waarheid.

Tot die afspraak bij de psycholoog wil ik je even niet spreken. Ik wil me focussen op andere dingen. Op vrienden en mijn studie en minder op jou en onze problemen.

Ik merk dat ik behoefte heb aan lichamelijk contact. Ik heb het gevoel dat ik nieuwe, positieve intieme herinneringen nodig heb. Ik weet nog niet wat ik daar mee moet. Misschien heb ik wel gewoon behoefte aan afleiding. Ik ben ook nieuwsgierig. Seks is zo'n probleem geweest voor mij met jou. Misschien is dat anders met anderen? Iets om over na te denken.