Even weg

Ik lig in een bed in het huis van mijn moeder. Eigenlijk zou ik nu aan het einde van mijn dienst zijn, met nog een nachtdienst te gaan. Maar ik had een vriendin, die toevallig ook het rooster maakt, geappt en zij heeft voor me geregeld dat ik hier nu kan zijn. Zo lief. Het is haast onmogelijk om nachtdiensten op te lossen.

Woensdag was de man van mijn moeder jarig en donderdag had ik een co uitje. Twee avonden met veel te veel alcohol en twee nachten van minder dan 3 uur slaap. Veel te veel emoties. Ik heb aan veel mensen laten weten dat het uit is en dat ik heel verdrietig ben. Iedereen reageerde lief en ondersteunend. Ook allemaal collega's hebben mij geappt om te vragen wat er aan de hand is. Ik heb meer vrienden dan ik dacht.

Gisteren heb ik uitgebreid met mijn moeder en haar man gepraat. De conclusie is dat wij allemaal geloven dat jij in de kern een goed mens bent. Maar dat wat er is gebeurd niet te bevatten en onoverkomelijk is. En jij hebt dat gedaan. Het vertrouwen is gewoon weg.

Mama heeft een paar keer gezegd dat we misschien, als jij een tijd in therapie zit en er wat tijd overheen is gegaan, kunnen kijken wat er nog is. Ik heb gemengde gevoelens daar tegenover. Ik zou zo graag willen dat dit goed zou komen. Dat jij het onder controle krijgt met therapie en dat ik jou weer kan vertrouwen. Maar ik verafschuw die gedachte ook. Wat zegt het over mij dat ik, met alles wat er gebeurd is, in mijn hoofd nog steeds op zoek ben naar een manier om met jou te zijn?

Ik hou zo veel van jou. En ik haat je om wat je mij hebt aangedaan, om het ruïneren van wat wij hebben.