Het juiste moment

Ken je dat? Je wilt iets gaan doen, ondernemen, zeggen, uitproberen, maar je blijft uitstellen tot het juiste moment daar is. Ik ken het als geen ander. Ik ga hierin ver en het uitstellen is aanwezig in vrijwel alles wat ik doe. Maakt dit mij een overthinker? Een luilak? Een twijfelaar? Benamingen die ik mezelf daarbij ook naar het hoofd slinger. En wat is de achterliggende reden voor in dit geval mijn eigen gedrag? Het is mij inmiddels wel duidelijk dat een reden sowieso is dat ik voorafgaand aan een te nemen beslissing ruimschoots de tijd heb om na te denken en te twijfelen. Dit mag veranderen vind ik, maar waar ligt hierin de grens? Voel ik die wel op tijd aan? Jullie weten, uit eerdere dagboekberichten van mij, dat ik onlangs een punt gezet heb achter werken, in ieder geval voorlopig, vanwege mijn geestelijke gesteldheid die klaarblijkelijk te lijden had onder de werkdruk in combinatie met het begin van de menopauze. Ik had ineens na jaren van mijn tijd zelf indelen te veel hooi op mijn vork genomen. In de periode voor het gaan werken was ik heel fanatiek bezig met de voorbereiding. Ik vond toen net als dat nu het geval is dat ik te veel tijd verspilde. Want van te veel vrije tijd hebben, werd ik een uitsteller en daardoor een twijfelaar. Maar waar lag hierin nu de grens? Ik heb het idee dat het me ineens te veel was geworden. Wat had ik anders kunnen doen? Om nu te voorkomen weer te hard van stapel te lopen.

Volgens mij heeft dit alles te maken met je grenzen aanvoelen en te bewaken. Ik was achteraf gezien zelf de persoon die over mijn grenzen ging. Steeds. Ik voelde ze wel. Maar greep niet in. Wachtte a.h.w. op het juiste moment. Dus dat mag anders deze keer. Voordat ik me weer bind aan een organisatie voor (vrijwilligers) werk wil ik echt geleerd hebben mijn grenzen aan te geven en te bewaken. Omdat dat het geval is als je dingen onderneemt, stel ik zoveel en vaak uit. Het is vermijden van minder leuke en moeilijke dingen. Waar ik gezegend mee ben is mijn echtgenoot, die zelf zijn grenzen uitstekend bewaakt. Hij houdt me dagelijks de spiegel voor. Vandaag bijvoorbeeld ontving ik zoals gebruikelijk mijn geld voor deze week. Ik heb wat boodschappen gedaan en de rest van het geld stak ik in leuke, niet persé noodzakelijke spullen. Henny wist dat ik bezig was online te bestellen aan de hand van de gebruikelijke geluiden van mijn telefoon (betaling gelukt, bestelling bevestigd...), maar zei er pas iets over toen ik hem vertelde dat ik van plan was om extra geld aan te vragen voor de rest van de week, onder het mom van 'fitness schoenen nodig'. Hij vroeg me serieus: "En jij verwacht dat ze daar akkoord mee gaat?". Ik kreeg daarvan een schuldgevoel. Want bij het horen van deze vraag, werd me gelijk duidelijk dat het aannemelijk is dat ze niet instemt met mijn plan, omdat ik tijdens haar vakantie 700,= te veel heb uitgegeven. En zal ik dus moeten wachten tot volgende week maandag... Het risico dat ik ervoor over had. Dit gaat niet persé over grenzen aangeven, maar Henny stelde wel de juiste vraag. De bewustwordingsvraag. Deze man bezit die gave.

In het tegengaan van uitstelgedrag heb ik inmiddels de volgende stappen ondernomen:

- De planner weer dagelijks gebruiken met het motto 'Afspraak is afspraak'.
- Weer een trainingsschema volgen voor fysieke fitheid.
- Gestart met Unmute yourself, een gespreksgroep van Heidy, die gericht is op transformeren van vastgeroeste overtuigingen zoals 'Ik wacht op het juiste moment'.
- Om erachter te komen wat de overtuigingen zijn deze bewust opschrijven en in stapjes herschrijven.