Ik verstik bij het denken aan zijn woorden
De toon, de klanken en zijn mimiek
De ernst in zijn ogen, zo echt en puur
Het besef - maakt me (letterlijk) ziek
En dan de angst, de gedachten
Het borrelt op - rauw en zuur
Nooit eerder heb ik dit gevoeld
Dat ik 'ons' echt - oprecht - op wil geven
Ik kan hem niet geven - wat hij eist
Ik kan hem nooit gelukkig maken
Zijn woorden blijven me telkens raken
Op een plek die ik altijd beschermd heb
Spijt dat ik hem die plek liet zien
Overspoeld door liefde - pure angst
Ik hou van hem - maar nét iets meer
Dan hij van mij... héél misschien
Zal hij ooit zien - wat hij laat lopen
I gave him all - and more
Maar na dagen huilen en hopen
Is het misschien beter, hem te laten gaan
En hem op eigen benen te laten staan.
Ik ben op - Maar mijn liefde is eindeloos
Lief, ik hoop dat je ziet waar jij voor koos;
Alles, en iedereen, behalve ons.
