Fuck Moederdag.

Het is weer moederdag. Elk jaar zie ik tegen deze dag op, en zodra hij er is, mengt het schuldgevoel zich met verwarring. Mensen zeggen wel eens "wees blij dat jij je moeder nog hebt". Elke keer dat dat tegen me wordt gezegd heb ik de neiging om diegene in zijn gezicht te spugen.
Nu er steeds meer van vroeger boven komt, en het me zelfs mijn slaap ontneemt, wordt de haat telkens intenser en groter. De drang om haar te bellen, is gekrompen tot het nihilistische stukje wat overeind blijft door plichtstrouw. Maar dat wint het nooit van de wrok die ik koester; niemand die zulke dingen doet mag de naam moeder dragen.
Felle jaloezie wanneer ik merk dat iedereen in mijn omgeving vandaag hun moeder extra koestert, terwijl ik wou dat ze ophield met bellen. Weinig begrip, wat ik begrijp, maar van sommigen niet helemaal snap. You were there.

Dus net als vrijwel elk jaar begin ik de dag met Blof - Barcelona te luisteren, dit keer na 2,5 uur slaap. Ik droom al jaren van een reis, in mijn eentje, geen mobiel, geen bereikbaarheid. Naar Barcelona, helemaal op mezelf aangewezen, en geen verstoorde relatie met een vrouw die zich mijn moeder noemt, maar tegelijk zegt dat ze mij als moeder ziet, welke mij tot overmaat van ramp met haar mee de afgrond in wil slepen.

Geen mail, geen nummer van het hotel doorgegeven, wat, niet eens de naam van het hotel. En dan, zo'n dag of 18, het liefst langer, een beetje over het water kijken terwijl ik de zon in mijn huid voel branden en het verdriet weg voel ebben. In mijn oren de klanken van liederen die mij altijd al konden kalmeren, nu zijn ze eigenlijk overbodig, maar dit geeft nét dat beetje extra.

Terug naar het hotel, niet het uitgaansleven ontdekken, alsjeblieft zeg. Ik kom voor mijn rust, daarom ben ik hier alleen in Barcelona, zodat ik eindelijk, voor het eerst in 22 jaar, aan niemand verantwoording af hoef te leggen. Al ga ik naar de meest wilde feesten met de meest ongure figuren, of geef ik al mijn geld uit én meer aan dingen die ik nooit zal gebruiken, al laat ik mijn hele lichaam vol tattoeëren, of op zijn minst de vlinder-tattoo die symbool staat voor mijn liefde voor haar laat coveren; ik kan doen wat ik wil. En er is niemand die mij kan bellen met een schreeuw om negatieve aandacht, opeisen dat ik mijn wereld om haar laat draaien, en zout in de wonden gooit die al zoveel moeite kosten om te helpen helen.

Was ik maar Barcelona. Na 9 jaar dromen, ben ik in staat een grote kraak te zetten en stel op sprong alles achter me te laten. Maar Barcelona komt wel. Ooit.

Boudewijn de Groot galmt door de kamer, terwijl mijn lieve vriend in diepe slaap in de kamer hiernaast ligt. Gelukkig ben ik niet alleen vandaag, voor zover mijn moeder weet, ben ik ziek, en lig ik thuis in bed. Vandaag mag niemand mij storen, en ga ik lekker naar de moeder van mijn vriend, genieten van het omringd zijn door een liefdevol gezin, vriendelijk lachend en bedankend voor het eten, terwijl ik zachtjes zou willen fluisteren: Wist ik maar eerder dat een gezin zo kon zijn zoals het gezin van mijn vriend is. Dan had ik al jaren geleden weggaan uit die hel.


Het is weer moederdag. Kan niet wachten tot de dag voorbij is, en ik alvast tegen de volgende moederdag op kan gaan zien.