Een kind voor een ander

Het lijkt er steeds meer op dat het daadwerkelijk gaat gebeuren. De mannen waar ik eerder over gesproken heb zijn inmiddels niet meer 'gewoon' mensen die een kind willen,het zijn vrienden die een kind willen. Ze zijn gezellig, vriendelijk, eerlijk en hebben redelijk dezelfde interesses als wij. Ook met mijn vriend klikt het. We hebben samen weer een supergezellig weekend achter de rug en ook al goede gesprekken gevoerd over ' later'.

Hoe zouden we het aanpakken? Wil ik het kind nog zien? Hoe vaak? Wil ik borstvoeding geven? Hoe lang? Kom ik op het geboortekaartje? Mogen mijn ouders het kind ook kennen? Mag ik ooit zelf oppassen? Of het kind bij mij laten logeren? Etc etc etc.... er komt zo ontzettend veel bij kijken, maar ik heb echt vertrouwen dat we dit process van draagmoederschap met elkaar aan kunnen gaan. Het zal zeker nog wat maanden duren maar... ik heb er al zin in!

Daarnaast hou ik natuurlijk ook rekening met de risico's en (on)verwachte emoties die er ongetwijfeld bij horen/zullen zijn. Ik ben absoluut niet bang dat mijn 'moederinstinct' me opeens zal vertellen dat ik dit kind moet houden, ik ben ook niet bang om me te hechten, volgens mij is daar niks mis mee: hoe meer liefde voor een kind hoe beter toch? Maar ik maak me wel een beetje zorgen om zwangerschap+herstel daarvan. Er zou zomaar iets geks kunnen gebeuren waar ik mijn hele leven last van zal hebben. Poe, dat is nogal wat! Een uitgelubberde buik of striae of hangtieten maakt me niet uit, maar het kan natuurlijk ook erger. Aan de andere kant, ik ben jong genoeg (nog geen 30), fit, en er zijn ook zat mama's die géén langdurige problemen krijgen. En daarnaast kan ik in alle rust herstellen zonder dat ik voor een baby moet zorgen!
02 jun 2021 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Draagmoeder
Draagmoeder, vrouw, 32 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende