Bang!!

Ik heb dus een soort van bindingsangst. Of verlatingsangst. Hoe je het wil noemen. Ik ben 38 en single, dus ook niet vlekkeloos. Ik wil niemand kwetsen, en ik wil zelf ook niet gekwetst worden. Daarom is afstand soms een gemeen iets. En dan heb ik het niet over het aantal kilometers maar over afstand tot gevoelens. Dat je niet het achterste van je tong laat zien, uit angst dat je daarmee iemand afschrikt. Dat er veel meer in je hoofd omgaat dan dat je daadwerkelijk uitspreekt. Juist met die afstand kom je nooit op een gezonde relatie. Juist door niet alles te zeggen is er een gebrek aan vertrouwen of raak je emotioneel afgestompt. Terwijl de achterliggende drijfveer juist is om degene bij je te houden waar je zo veel om geeft. Wanneer ik zeg dat ik verder wil, wil ik ook echt verder. Al die stappen nemen. Gelukkig kan ik inmiddels al wel wat beter over m'n gevoel te praten, veel beter dan eerst, ook al besef je dat zelf niet eens. Maar bij jou voel ik me veilig. Bij jou durf ik te zeggen dat ik soms ook wel eens bang ben, en al helemaal niet vlekkeloos. En je kwetst me niet eens, zelfs al zou dat zijn, dan nog ga je niet weg. Dan voelt het niet eens zo heel erg, maar is dat een leermoment. Dus net als een naaldenfobie is die angst totaal onrealistisch. Angst om me aan je te binden, angst dat je me ooit zult verlaten, omdat ik je misschien ook ooit nog weleens teleurstel. Het is helemaal niet nodig om daar aan toe te geven, want dan bereik je alleen maar het tegenovergestelde. Je duwt me niet meteen weg, daar heb ik alle vertrouwen in. Dus help me mijn angst overwinnen. Zeg het wanneer je merkt dat ik de rem erop heb of wanneer iets je niet zint zodat ik er wat mee kan. Wil jij met me meespringen het diepe in? Want ik vertrouw op je. Verander m'n Facebook status maar, en wordt de moeder van m'n kind. En dat mag ook best een jongetje zijn hoor maar een meisje is ook wel erg cute