Angst, en de noodzaak die te bespreken

De opvolger na "Bang"

Ik heb dus angst in de steek gelaten te worden. Een rugzak zo je wilt. Of een gebruiksaanwijzing. Moeite om me open te stellen waardoor ik niet altijd zeg wat ik denk. Of soms zelfs juist het tegenovergestelde.
Wat dat betreft ben ik een onhandige klojo. Maar ik zou zo graag iemands onhandige klojo willen zijn. Die ondanks m'n rugzak toch van me blijft houden en bij me wil blijven, omdat ik haar klojo ben. Die me dat ook durft te zeggen wanneer dat zo, is in de wetenschap dat ik niet wegga.

Ik ben ooit gekwetst, en heb lange tijd gedacht, dit nooit meer. Als een soort van automatisch verdedigingsmechanisme bouw ik dan een muur om me heen. Maar wat zou ik die muur dolgraag af willen breken. Liefst samen nog wel. Wat wil ik graag dat iemand me recht op m'n pik trapt, zegt wat er aan schort en me daarna vasthoudt. Even de confrontatie aangaan, desnoods voor het blok gezet worden zodat de moed weer bovenkomt om die angst te overwinnen. De wens voor een uitgestoken hand, om vast te houden, elkaar aan te kijken. Zeggen hoe bijzonder dat voelt en hoeveel dat betekent. Die wens is zo enorm!

Hoe meer ik over die angst praat, hoe beter het gaat. Ik zou zelfs al durven zeggen dat ik mijn partner handvaten zou kunnen geven.
En dan nog zal liefde nooit vlekkeloos zijn, en is leren van elkaar het beste wat je kan delen.
Niemand is hetzelfde, en tuurlijk zijn er dan soms misstappen. Maar iemand die ondanks dat geklungel alsnog om je geeft, en er alsnog voor je is, dat is wel zo enorm waardevol