Self-handicapping

Weer op die grens van bijna niet meer kunnen maar nog wel zo graag willen.
Het aanpassen komt me ineens mijn neus uit. Het komt soms neer op het simpelweg negeren van emoties. Enerzijds probeer je beter te weten maar anderzijds voel je een gemis, een onevenredigheid. En als je die emoties uit krijg je weer spijt, omdat je zo graag beter wilt weten. Maar hoort hij niet beter te weten???

Waardering, begrip, rekening houden met. Het voelt allemaal als bullshit. Nu jij me zo weinig lijkt te geven en ik eronder lijd. Your game is still on and I hate it. Het gaat niet samen.
Ik ben niets dan mezelf maar nu steeds verplicht om het spel mee te spelen.
Het spel van droog doen, de illusie wekken dat het me allemaal niet zoveel doet, doen alsof ik gewoon doorga met al mijn bezigheden. Ik ga ook wel door maar niet zonder slag of stoot. En waarom moet ik al mijn emoties voor jou verbergen?

Ik wil gewoon weer dat het simpel en puur word. Zoals liefde bedoeld is. En zeker op onze leeftijd en met onze ervaring.
Ik houd niet van dat eeuwige aantrekken, afstoten, soms letterlijk omwille van, zonder dat het nog een doel lijkt te hebben.
Het levert voor jou misschien extra spannende sex op en het gevoel dat je me elke keer opnieuw weer verovert. Weet ik veel waar het voor dient. Bereik je er meer macht mee? Minder 'gezeik'?
Minder verplichtingen en meer vrijheid? Maar ondertussen wil je absoluut niet je controle over mij kwijt. Dus ik weet niet meer waar ik moet gaan. Welke houding ik aan moet nemen. Wat verwacht je van mij?

Het hangt vast samen met jouw bindingsangst en stressfactoren maar de weldenkende mens wil groei en ik zie geen verbetering. Ik neem hier geen genoegen mee. En dat doet me pijn.

Ik wou dat ik het voor lief kon nemen. Dat ik ons contact als meer vrijblijvend zou kunnen zien. Maar ik wil gewoon niet meer vrijwillig lijden of tijd verliezen. En kom niet met mooie woorden en mooie beloften.
Het is het bekende 2 steps forward, 1 step back-verhaal.
Frustrerend.
En ik ben meer waard dan dat. Uiterlijk en innerlijk. Het maakt me kwaad.
Ik zie dat je gewoon niet bij machte bent om het goed aan te pakken. En je wilt niet geholpen worden. Aan mij de schone taak om door jouw muur heen te breken.
Self-handicapping, het helpt je niet verder.
Mijn begrip is groot maar niet eindeloos.