Geloften

Wat een leven wat een leven wat een intensiteit. Het is niet bij te houden, wij zijn niet bij te houden. we zijn zo n filmisch geheel, ik kan het niet geloven dat hij nu echt de mijne is geworden, of altijd al was, geen idee eigenlijk. Ik zie dat ik al meer dan een maand niet geschreven heb hier terwijl dat zo dom is want ik moet dagelijks zoveel romans kwijt. Ik moet ook Notion inrichten snel dan wordt t schrijven ook makkelijker. Ik weet nu niet eens waar ik moet beginnen, bang dat deze perfectie, deze waarheid die er altijd al was maar waar ik niet meer in durfde te geloven nu toch daar is, en niet meer alleen in mijn hart/lijf.

Gelofte

Toen ik jouw ogen zag, dacht ik, meteen gaan, vol vuur maar ook een zachtheid en tederheid die je van jou echt moet verdienen
Ik stuitte wel op een aantal muren zo door de jaren heen. Je hebt me laten vechten, dwalen, verwarren, wachten, hopen, koesteren, vertrouwen in stilte. niets is me teveel voor jou.
Er is maar 1 jij. Ik zie jouw vuur, jouw warmte, jouw hart altijd in vuur en vlam en beweging, maar ook jouw scherpte, razorsharp is jouw tong wanneer het moet, en het moet altijd want zo zet jij iedereen aan, ook mij, je maakt mij wakker, en dan niet de mini Lau, nee de grote Lau. Je laat me mijn stem verheffen terwijl dat altijd het laatste is dat ik wil. Maar naast jou voel ik mij pas levend, voelt het pas de moeite waard om te vechten voor een toekomst, beter dan gisteren, voller dan vol en voller dan het ooit was, terwijl mijn hart ook altijd vol van jou was toen jij zo ver weg bleef van mij. Mijn hart bleef zich vullen met liefde voor jou, ik begreep er maar weinig van. Mijn hart koos, mijn hart koos maar ook mijn lijf bleef kiezen voor jou. Het deed me zoveel pijn dat ik er inmiddels zo eenzaam van was geworden. Want de laatste keer dan ik me een geliefde voelde, al was het maar voor een kwart omdat ik niet jouw enige was, maar de laatste keer dat ik nog een geliefde was, was met jou, en dat was blijkbaar zo intens, een zo allesomvattend gevoel dat ik daarna dacht, niet eens hoefde te denken, nee ik wist, niemand is ooit de moeite waard dus dat scheelt weer, kan ik me lekker focussen op onze kids en wellicht ooit zie je mij voor wie ik ben, de enige die jou ziet en wil voor wie je bent en jouw bijzonderheid en grootte daadwerkelijk ziet. Ik ben niet verblind door je verleidelijke sexy mannelijke looks, al benemen ze me heus wel de adem iedere seconde opnieuw, alleen al bij het horen van jouw stem. nee ik ben niet verblind, niet verdoofd. Mijn liefde is wakker. Mijn onvoorwaardelijke liefde is wakker, ziet jou voor wie jij bent ten diepste, al zie je dat zelf vaak nog steeds niet. Ik hoef niet je kussen, al wil ik ze wel heel graag. Ik claim je niet, ik hoef je niet vast te pinnen, ik wil alleen dat jouw hart ook mij kiest, om in te rusten, naast te liggen/leven/naar te luisteren. We botsen flink en het is intens, maar zelfs middenin de vulkaan voel ik nog steeds de liefde. De liefde verdwijnt nooit. Ik haat je nooit, ik ben nooit echt boos, meer boos op wat anderen allemaal van jou willen en dat jij niet ziet dat het veelal niet echt is. Ik wil jou koesteren beschermen, niet dwingend, niet drukkend, maar je laten ademen vooral. Je bent de krachtigste persoon op aarde, dat is niet eens een overdrijving. Het is waarheid. Niemand maar dan ook niemand krijgt jou kapot, En natuurlijk kon alleen jij de vader van mijn kinderen zijn, tegen alle logica in, voelde ik, het is jou, Want alleen bij jou voelt t goed. Wat jij dan ook met mijn liefde doet, dan weet ik altijd dat ik kinderen heb van de enige man die ik mijn kinderen waard vind, de enige van wie ik hou, met heel mijn hart en meer, en soms is het teveel, ik weet het, iedere dag zou ik je zo een liefdesroman kunnen sturen, en dat doe ik dan ook, tegen beter weten in.
Je vraagt me vaak waarom jij, waarom zo lang, waarom 16 jaar trouw. Ik vind het maar domme vragen. Het klinkt dan alsof het een prestatie is, maar dat is het niet, omdat het logisch is. Het klopt. Ik had nooit gedacht dat jij mij ooit nog in dit leven jouw vrouw zou noemen, dus ik slaap niet meer, letterlijk, te bang dat wat we nu hebben verdwijnt, vervliegt, of dat ik per ongeluk toch maar weer voor de zoveelste keer aan het dromen ben.
Ik hoef geen erkenning, geen schouderklopje,
Wat ik wel weet, is dat ik jou hier naast me wil, waar je ook gaat, ik volg jou, en de kids moeten dan maar mee.
Ze zien ook, haar lach is nu zo groots nu, grootser dan haar lach ooit was. Ze zien ook, ze vertikt t om te slapen, omdat ze eindelijk daar is waar ze altijd wilde zijn, in zijn armen, want daar kan ze ademen, daar mag ze rusten, daar voelt ze zich fijn.
Ze zien ook, alleen voor jou wil ze weer haar mooie elegante mooie designer kleding aan doen, daar waar ze zichzelf helemaal opgegeven had, want het had toch geen zin. Voor wie, voor wie zou ik zichtbaar moeten wezen dacht ik, als de enige die ertoe alleen naar anderen kijkt. Maar nu zie jij mij. Misschien zag je me altijd al maar was je te bang voor de grootsheid ervan. En of je het wel verdiende. Of je het wel waard was. Zoiets onvoorwaardelijks. Iets dat niets eist, niets verwacht, behalve je aanwezigheid. Maar wederom is dat een rare gedachte. Juist jij, want jij bent groter dan je jezelf ooit zult zien. Jouw ogen zijn de enige ogen die ik op mij wil hebben, jouw handen op mijn lijf. En er hoeft ook niet altijd meer dan dat gebeuren, als ik maar voel, hij kiest voor mij. En ik ben zijn tijd en energie waard. Want wat heb jij veel energie, we lijken daarin op elkaar. Of het nu het ''twee maagden''-principe is, wat dan ook, we zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, en jouw pijn is mijn pijn, en het is fucking intens zo intens te zijn, van pijn naar liefde en weer helemaal in afstand en afwijzing. Je mag me ook nog driehonderd keer afwijzen of op laten rotten. Ik blijf.

Ik blijf omdat jij het bent. maar ook omdat ik zie wat je nodig hebt. Ook omdat ik degene wil zijn die jouw grotere onderhuidse dromen voedt en zorgt dat we er samen actie van maken. Ik zie jouw potentieel. Mijn liefde kent geen ego, geen druk, geen claim.

Alleen de zachtheid van jouw ogen, die anderen te diep en te vurig vinden, ik zou niet weten waarom, mij maak je nooit bang. Wel ben ik vaak bang je te verliezen. Ik weet dat ik je nooit echt zal verliezen maar ja, je zult maar weer eens van een ander zijn tijdelijk, of weer letterlijk binnen muren. Ik kan het niet meer aan, ik wil het niet meer. Ik wil strijden nu, strijden daar waar ik nooit dacht dat ik mocht strijden, omdat ik niet het recht voelde om ook maar een inch van jou te mogen claimen. Geclaimd worden is immers de mond gesnoerd worden, gecontroleer worden, het benemen van iemands adem, het wegnemen van jouw vrijheid, dat zou ik dus nooit willen doen. Maar wat ik wel wil is dat je veilig bent. Dat je gezond bent, rustig kunt ademen, dat je geliefd wordt, het liefst door mij en door je kinderen. En niet meer door toxische mensen, want die trek jij ook aan. Je magnetisme vindt jij dat iets te literair klinkt om op jou van toepassing te zijn. Dus hoe vaak ik het ook herhaal, je ziet het niet. Maar je voelt het wel ik weet het. Als jij een ruimte binnenkomt worden meteen meerdere mensen naar jou toegetrokken. Ze doen maar, maar jij ziet hun bedoelingen dus niet, en dat vind ik dan niet eerlijk, want die schaamteloze lege zielen geef je soms je hele hebben en houden, en mij niet. Want ik respecteer jouw behoefte aan vrijheid en ruimte. Ik stalk je niet. Ik bel 1 keer en als je niet opneemt, laat ik het een halve dag. Je blijft in mijn hoofd en hart maar ik laat je ademen. Jij bent blijkbaar belangrijker dan mijzelf voor mij. Dat is ook helemaal geen nieuws. En het is ook goed, want ik ben bereid om daarvoor uit te komen, dat ik jouw bezit wil zijn, niet letterlijk, maar ik behoor jou wel toe, en ik jou, dacht ik, denk ik, alleen is het soms wel moeilijk, als ik je bijvoorbeeld in de nacht niet kan bereiken. Vroeger liet ik je de ruimte, tegenwoordig zit er meer een moeten onder, moeten horen hoe het met je gaat, weten of je veilig bent, weten of je niet weer in de klauwen van een toxisch persoon belandt bent, weten of je fysiek okay bent.
Weten of je hart niet eenzaam voelt.
Weten of je niet stiekem iets van me nodig hebt waar je niet om durft te vragen. Want jij vraagt niet, jawel, heel letterlijk als in kom nu, maar toch ook weer wel. Je zegt, kom nu, ik wil je nu zien, je komt nu naar mij. Dat is de roep die ik wil horen, ik voel dan dat je het meer dan meent, maar toch komen er op sommige momenten in afstand ineens weer twijfels. Kiest hij wel echt voor mij, ben ik wel de grootste prio in zijn leven. Ik denk van wel. Ik zie een auto, een hond, je zegt dit is compleet, je zegt je bent mijn vrouw, je zegt ik behoor jou toe en jij mij, je zegt, zij we samen of ben je alleen??? Je zegt mijn vriendin, je zegt mijn sma, je zegt tegen mijn dochter, dit is precies waarom ik zo van je houdt, je bent net zo mondig als je moeder. Je bent van mij. Je zegt je geeft zo vreselijk veel. Je moet jezelf niet wegcijferen. Je zeg geef ongefilterd aan je clienten. En dat advies doet me vliegen. Maar als ik jou ongefilterd geef dan schrik je, want ook ik ben scherp. Ik spreek je waarheid, in liefde weliswaar maar je vindt mijn stem te luid, letterlijk te hard, je zegt op zo n moment dat je de tijd mist dat ik fluister. Maar nooit meer zal ik mijn liefde fluisteren, dat heb ik al lang genoeg gedaan. . Mijn liefde ingehouden, om de lieve vrede van anderen te bewaren. Nooit meer.