Op school

Vroeger waren er de nare dagen op school. Dan lag alles wat er thuis speelde als een zware deken over de dag. Dan voelde ik me zo naar dat school geen afleiding gaf. Zo rond de 11, 12 jaar oud. Oud genoeg om te weten wat er gebeurde en dat het niet oké was. Maar wel al zo diep erin zitten dat ik wist dat het onmogelijk was om eruit te komen. En ook de leeftijd waarop het allang niet meer bleef bij alleen liggen en voelen.

Ik weet nog het heen en weer bewegen op mijn stoel, links achterin de klas. Het ongemerkt en langzaam een klein beetje omhoog komen, omdat het zitten soms pijn deed. Het brandende gevoel als hij te ruw was geweest. De pijn in mijn kruis. Soms de pijn in mijn onderbuik.

Me niet lekker voelen, niet mee willen doen met de gymles. Gewoon willen liggen, niet hoeven rennen, niet mijn lichaam hoeven gebruiken. Willen dat mijn lichaam er niet was. Geen korte broek aan willen, te bloot, te zichtbaar. De smoes dat ik mijn gymkleren vergeten was, maar toch in mijn T-shirt mee moeten doen. Dan toch in ieder geval de opluchting dat ik me niet om hoefde te kleden, want doodsbang dat iedereen het aan me kon zien. Wat nog had gekund ook, want af en toe een blauwe plek hoorde erbij. Zelf op de wc hard duwen op de blauwe plekken, om toch maar zoveel mogelijk de pijn te voelen, geen idee waarom.

Sneeuw, met z’n alleen naar buiten en een wedstrijdje wie het mooiste bouwwerk kon maken. Me naar voelen en niet mee willen doen. Daarmee juist weer de aandacht op me vestigen, terwijl ik alleen maar wenste dat ik kon verdwijnen.

Het wegdwalen in mijn gedachten. De wens dat ik ver weg kon zweven, weg van school, weg van huis, weg van alles. Of juist volledig terug in het moment van de avond ervoor. Plotseling weer beseffen dat ik in de klas zit, maar zo uit mijn doen dat er weinig meer uit komt. Van de juf horen dat ik soms zo stil ben en zo verdrietig kijk. De vraag krijgen waar ik toch zit met mijn gedachten.

Het schriftje. Het schriftje met vragen die ik niet meer kon beantwoorden. De paniek die ik voelde toen een klasgenoot het afpakte. De spanning voelen van een juf die weet dat er iets is en het niet meer kunnen verbergen. De tweestrijd. Wensen dat ze het zou weten, maar nog harder wensen dat ze er niet achter zou komen. De gesprekken. Kan ik haar vertrouwen? Durf ik dat? Mijn dichtgeknepen keel. Mijn hoofd dat alleen maar nee kon schudden, omdat er geen geluid meer uit kwam. Ondertussen heel hard proberen ja door te seinen, hopend dat ze die ja uit mijn gedachten kon trekken. Later op een papiertje wel honderd keer het woord ja schrijven. Priegelwerk, nauwelijks leesbaar. Zo’n simpel woord, maar onmogelijk om uit spreken.