Met mama praten?
In mijn hoofd nestelt zich steeds meer de gedachte om met mijn moeder te gaan praten. Om te vertellen wat er gebeurd is. Ik heb soms het gevoel dat we uit elkaar groeien. Het staat zo tussen ons in. Het is nog zo'n groot deel van me en ze weet het niet. Ze weet niet waarom ik ben zoals ik ben. Ik heb haar steun nodig.
Maar hoe vertel je zoiets?
Hoe begin je? En hoe ga je verder? Hoe geef je er woorden aan?
Bereid je het voor of weet je vanzelf wat je moet zeggen?
Kies je van tevoren je moment of wacht je op het juiste moment?
Of is zoiets alleen maar te vertellen zonder plan, zonder voorbereiding, dat zich een situatie voordoet waarin je er ineens niet meer omheen kunt, dat je het niet meer kunt negeren, dat de emmer vol is en je het in één keer allemaal eruit gooit?
Hoe weet je dat je er klaar voor bent?
Hoe weet ik of zij er klaar voor is?
En wil ik de belofte die ik mezelf heb gedaan wel breken? Dit is iets waarvan ik mezelf beloofd heb dat ik het nooit nooit met iemand zou delen. Ik heb er alles aan gedaan om te zorgen dat ze er nooit achter zou komen.
Al die jaren van zwijgen, alle ellende waar ik doorheen ben gegaan, alles wat ik heb gedaan en heb verzwegen om haar, om mezelf, om ons gezin te beschermen... Ik ben daar toch niet doorheen gegaan om nu alsnog, nu het eigenlijk al veel te laat is, alles overhoop te gooien?
Wat heeft het nu nog voor zin? Ja, het kan een heleboel losmaken, misschien zorgt het opluchting, begrip, steun. Maar is dat het waard? Wil ik de bubbel waar we nu in leven kapot maken? Wil ik haar pijn doen?
En wat als het niet voor opluchting zorgt? Wat als het alles in mijn hoofd open trekt en door de war gooit? Wat als er geen begrip is? Wat als het alleen maar voor verdriet, boosheid, teleurstelling zorgt? Wat als de steun er niet is? Wat als ze hem nog steeds in bescherming blijft nemen? Wat als ik het niet aan kan?
Maar hoe vertel je zoiets?
Hoe begin je? En hoe ga je verder? Hoe geef je er woorden aan?
Bereid je het voor of weet je vanzelf wat je moet zeggen?
Kies je van tevoren je moment of wacht je op het juiste moment?
Of is zoiets alleen maar te vertellen zonder plan, zonder voorbereiding, dat zich een situatie voordoet waarin je er ineens niet meer omheen kunt, dat je het niet meer kunt negeren, dat de emmer vol is en je het in één keer allemaal eruit gooit?
Hoe weet je dat je er klaar voor bent?
Hoe weet ik of zij er klaar voor is?
En wil ik de belofte die ik mezelf heb gedaan wel breken? Dit is iets waarvan ik mezelf beloofd heb dat ik het nooit nooit met iemand zou delen. Ik heb er alles aan gedaan om te zorgen dat ze er nooit achter zou komen.
Al die jaren van zwijgen, alle ellende waar ik doorheen ben gegaan, alles wat ik heb gedaan en heb verzwegen om haar, om mezelf, om ons gezin te beschermen... Ik ben daar toch niet doorheen gegaan om nu alsnog, nu het eigenlijk al veel te laat is, alles overhoop te gooien?
Wat heeft het nu nog voor zin? Ja, het kan een heleboel losmaken, misschien zorgt het opluchting, begrip, steun. Maar is dat het waard? Wil ik de bubbel waar we nu in leven kapot maken? Wil ik haar pijn doen?
En wat als het niet voor opluchting zorgt? Wat als het alles in mijn hoofd open trekt en door de war gooit? Wat als er geen begrip is? Wat als het alleen maar voor verdriet, boosheid, teleurstelling zorgt? Wat als de steun er niet is? Wat als ze hem nog steeds in bescherming blijft nemen? Wat als ik het niet aan kan?
21 jan 2023
- meld ongepast verhaal
-
LilAngel
zaterdag 21 januari 2023 21:32
Al die “wat als” vragen.. je zult het antwoord pas weten als je daadwerkelijk het hebt gedeeld.
En ook als het zo is dat het niet zo uitkomt zoals je zou willen.. dan zou je in ieder geval wel die duidelijkheid hebben versus nu het constante in spanning zitten en steeds weer opnieuw de confrontatie met het vreselijke wat er is gebeurd en nog steeds gaande is.
Zoiets zou niemand alleen moeten dragen, en de belofte aan jezelf is er een die in dit geval misschien gewoonweg niet haalbaar is. En bescherm je haar en jullie gezin er eigenlijk überhaupt wel mee door het nooit te delen? Want als je iets verzwijgt maakt het iets nog niet weg.
Als je (bijvoorbeeld) niet naar een arts gaat met een gebroken arm betekend het nog niet dat je arm niet gebroken is. En ook niet dat het zomaar weer goed zal gaan genezen of dat het geen tekenen zal achterlaten. Wie bescherm je er eigenlijk mee? Wat bescherm je er eigenlijk mee? Je zit zelf vooral met veel pijn en ongemak en doet dingen die je eigenlijk niet zou moeten doen met een gebroken arm om de schijn maar op te houden dat alles goed is, dat er niets gaande is. Daardoor duurt het ook langer voordat die arm geneest, als hij dat al gaat doen.. Ondertussen zou aangeven wat het probleem is, dat de arm gebroken is door een val van een fiets bijvoorbeeld, en er hulp bij zoeken om te genezen, veel oplossen, voor snellere genezing zorgen en ook empathie opwekken.
En als je het niet aan kunt, dan zijn er mensen die daarbij kunnen helpen, instanties waar je aan kunt kloppen. De huisarts, de crisisdienst, hulpverleners.. ze zijn er niet voor niets. Ze zijn er ook zeker voor jou! -
LilAngel
zaterdag 21 januari 2023 21:38
En een gesprek starten: moeilijke onderwerpen komen nooit gelegen, er bestaat niet zoiets als een juiste timing of er klaar voor zijn. In mijn ervaring in ieder geval.
In het afgelopen jaar heb ik ook een aantal moeilijke gesprekken gevoerd, dingen gedeeld met mijn moeder en stiefvader die ik hoopte niet te hoeven delen. Maar het delen maakt het uiteindelijk wel makkelijker. Wat mij hielp was om het vooraf voor mezelf op te schrijven wat en hoe ik het wilde delen, ook als back-up zodat als ik geen woorden kon formuleren dat ze het wel in mijn woorden konden lezen. Bewust ook met daarbij benoemd dat ik voor dat moment weliswaar open stond voor vragen, maar dat beantwoorden ervan geen garantie had.. want sommige vragen zijn geen antwoorden op, of die kun je (nog) niet geven.
Ik heb ze vooraf (eerder die dag) een appje gestuurd dat ik ze later die dag iets belangrijks wilde vertellen, iets persoonlijks met ze wilde delen, zodat ze wel enigszins voorbereid waren.. en ook voor mezelf als stok achter de deur. Ook aangegeven dat ik het wel heel spannend vond en dat ik ook juist bang was voor hun en hun reactie hierop. Dat ik ze er eigenlijk niet mee wilde belasten, maar dat ik ook merkte dat niet delen te veel vragen opriep, te veel spanning en onzekerheid..
Ik wens je heel veel kracht en sterkte toe! ❤️ -
Lezer
zondag 22 januari 2023 09:46
@LilAngel heeft al goed omschreven.
Veel sterkte ~Laura wens ik je toe.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 24 jan 2023 Mijn lijf wil niet ( 2 )
- O 21 jan 2023 Met mama praten? ( 3 )
- O 29 dec 2022 Boos ( 1 )
- O 28 dec 2022 Het moet eruit ( 1 )
- O 14 nov 2022 Op school ( 2 )