Boos

Ik voel me over zoveel dingen boos.

Dat ik ALTIJD moe ben. Dat alles altijd maar als een gevecht voelt. Dat ik weet dat er altijd dat moment komt dat ik weer in ga storten. Dat ik het gevoel heb dat ik continu bezig ben met klimmen en weer vallen en weer klimmen en weer vallen.

Hoe hij altijd het arme zielige jongetje is. Hoe hij iedereen om zijn vinger windt en alles zo draait dat ik de boosdoener ben. Dat hij overal mee wegkomt. Dat ik mezelf nog steeds zo klein maak als hij er is. En dat ik hem daar alleen maar groter mee maak.

Hoe ik blokkeer als er een seksscène op tv is. Dat het me van slag brengt en dat dat soms dagenlang duurt. De frustratie en de pijn dat ik dat zelf misschien wel nooit ga kunnen.

Dat ik de nachtmerries niet kan stoppen. Hoe het in me zit en er niet uit wil. Dat het me niet lukt om gewoon door te gaan. Dat ik te bang ben om stappen te zetten. Dat ik niet durf te praten.

Dat ik die kamer niet heb genomen. Dat ik nog steeds elke dag in een huis loop waarvan ik weet wat er op mijn kamer, op zijn kamer, in de badkamer, in de keuken, in de woonkamer, is gebeurd. Dat ik nog elke dag naar hetzelfde plafond kijk, dezelfde trap hoor, over hetzelfde grindpad loop en dezelfde deuren hoor.

Dat het zo vaak stormt in mijn hoofd en mijn lichaam. Dat het schreeuwt en draait en door me heen raast en dat ik het gevoel heb dat mijn hoofd gaat exploderen en dat ik dat ook wil zodat het daarna stil is, maar dat die explosie niet komt en de onrust blijft en dat ik dan mijn hart uit mijn lichaam wil trekken. Dat ik me daarna altijd zo leeg voel.

Wat ik allemaal zelf gedaan heb, het initiatief dat ik zelf heb genomen, de dingen die ik heb gezegd, gedaan. De dingen die ik niet had hoeven doen. Hoe ik mijn eigenwaarde aan de kant heb gezet.

Dat alles hem zo voor de wind lijkt te gaan. Dat hij een baan heeft en succes heeft en sociaal doet en zich geen zorgen maakt. Dat hij nergens last van heeft. Dat hij met meisjes op foto’s staat en naar feestjes gaat. Dat ik weet dat hij bij S. iets heeft geflikt waardoor ze uit elkaar zijn en dat hij er geen woord over wil zeggen en dat mama hem alleen maar beschermt.

Dat ik soms zo boos doe, prikkelbaar ben, dat ik geen sorry kan zeggen, dat ik niet ben zoals ik wil zijn. Dat ik zo vaak alleen maar bezig ben met mezelf redden en de dag doorkomen. Dat het me niet lukt om echt te gaan leven.

Hoe ik er niks mee kan als iemand lief voor me is, zich zorgen maakt, wil helpen. Hoe ik mensen afstoot. Hoe verdrietig ik me daarna voel, omdat dat kleine beetje licht dat ze geven alleen maar laat zien hoe groot het donker is.

Dat mama nooit iets heeft gezien. Nooit iets heeft gemerkt. Dat ze me niet heeft kunnen beschermen. Dat ze nog steeds zijn kant kiest. Dat ze zo blind is voor hoe het tussen ons gaat. En vooral dat ik haar dat kwalijk neem, want dat wil ik helemaal niet.

Hoe hij altijd denkt dat het nodig om in zijn boxer door het huis te lopen. De zichtbare bobbel. Hoe ik dezelfde paniek voel als ik andere jongens zie met te strakke broeken.

Dat ik kan verlangen naar die bodem. Dat ik me soms maar gewoon laat vallen en blijf liggen omdat ik dan even niets hoef. Afgesloten van alles. Niemand onder ogen hoeven komen. Even niet vechten, niet werken, niet kletsen, niet lachen, niet bewegen. Hoe het zware nare gevoel dan op een vreemde manier toch comfortabel is. Dat het zo moeilijk is om mezelf er weer uit te trekken als ik me er eenmaal aan overgeef. Dat ik mezelf hier zo door mee laat slepen.

Dat ik zo laf ben. Dat ik alles heb laten gebeuren en dat ik nu mezelf zo gevangen hou. Hoe ik op de vlucht ben. Dat ik niet kan praten. Dat er dingen zijn waar ik niet over kan schrijven, dingen waar ik niet over kan denken.

Dat alle herinneringen zoveel makkelijker omhoog borrelen als ik moe ben. Dat ik mijn hoofd niet kan wissen. Dat ik dingen wil die niet kunnen. Dat dode vaders niet terugkomen. Dat het nooit meer wordt zoals het was. Dat er zoveel is dat nooit verteld kan worden.