Het moet eruit

Ik heb ineens zoveel paniek dat ik het allemaal niet ga redden.

Mijn stage, ik vind het geweldig, ik heb het gevoel dat ik eindelijk echt op mijn plek ben. Maar ik ben bang dat ik het niet ga redden, dat ik het niet aankan. Ik wil het zo graag goed doen en ik wil niet verzaken. Maar ik ben zo bang om tekort te schieten.

Misschien wil ik gaan doorstuderen volgend jaar. Maar kan ik dat wel? Ben ik wel goed genoeg?

Ik wil op mezelf gaan wonen. Ik wil het zo graag. Ik ben zo ontzettend klaar met hier thuis zijn. Maar wat als ik verzuip? Hoe ga ik het redden als volgend jaar alles sowieso al zwaarder wordt als ik verder ga studeren of als ik ga werken?

Wanneer komt het moment dat ik in ga storten?

De nachtmerries zijn terug en ik begrijp niet waarom. Ik word zwetend wakker en dwing mezelf om wakker te blijven omdat ik niet meer durf te gaan slapen. Tegelijkertijd wil ik niets liever dan slapen omdat ik dan even niets hoef te zijn.

Wat als het nooit beter wordt dan dit? Wat als ik nooit verder ga komen?

In mijn hoofd weet ik dat ik het heus wel ga redden. Ik heb het altijd gered. Ik knal door en door en door en ik wil dit. Maar waarom voel ik dan zoveel paniek in mijn lichaam? Waarom gaan mijn gedachten dan toch met me aan de haal?

Ik voel me zo boos de laatste tijd als ik aan hem denk. Ik haat zijn walgelijke achterbaksheid. Ik haat het hoe alles wat er gebeurd is wordt genegeerd. Hoe we verdomme doen alsof het nooit bestaan heeft. Waar je niet over praat bestaat niet. En ik wíl er ook helemaal niet over praten maar ik kan er gewoon niet tegen hoe hij doet en leeft en is. Fuck op met je vrolijke kerst. Rot op met je gezelligheid. Wij zijn niet gezellig. IK WIL HET NIET.

Ik wil janken en schreeuwen en dat dan daarna alles weer normaal is, maar ik kan het niet want ik moet door en al kon ik het dan was nog alles niet normaal.