nooit gedacht..

Ik had nooit gedacht, dat ik hier ooit nog op terug zou grijpen. Dat ik dit
ooit nog zou doen. Dat ik me ooit nog is zo zou laten gaan. En nu heb
ik het dus wél gedaan. En ondanks dat het opluchtte, voel ik me nu zo
ontzettend schuldig.......

Vroeger deed ik aan automutilatie. Als ik gewoon zo ontzettend opgefokt
was dat ik echt geen andere uitweg zag, dan deed ik het. De laatste tijd
voelt het zo ontzettend vaak weer zo. Maar ik was gestopt. Al heel lang!
Echt al minstens anderhalf jaar ofzo. Dat had me zo ontzettend veel moeite
gekost. En nu is al die moeite dus voor niks geweest.

Ik kon er niks aan doen. Ze haalt constant zo t bloed onder mijn nagels
vandaan. En ze weet hoeveel moeite het me heeft gekost om te stoppen
met snijden. Om dingen anders los te laten. Maar nu heeft ze me weer
zover. Ik had ook kunnen gaan eten en kotsen, daar heb ik ook aan
gedacht. Maar dat laten heeft me nog meer moeite gekost dan te
stoppen met snijden. Stoppen overgeven was nog 10 keer zo moeilijk.
Dus ik had al dagen geleden besloten dat als ik iets zou doen, ik zou
snijden en niet zou kotsen.

Het lucht op, nogsteeds. Nu ben ik weer rustig. Nu kan ik weer nadenken.
En juist nu ik weer kan nadenken vind ik mezelf zo ontzettend stom. Ik
had niet voor niks alle messen en alle glas weggegooit. Ik heb eerst een
minuut of 10 lopen zoeken naar iets wat kon voldoen. Het enige wat ik
vond was het glas van een fotolijstje. Dat heb ik, in een plastic zak, kapot
getrapt. En toen kwam die ontlading weer. Die heerlijke rust.

Maar ik voel me echt ontzettend schuldig nu, die rust duurde niet meer zo
lang als vroeger. Ik heb Hem beloofd dat ik het NOOIT meer zou doen,
nooit meer. En ik heb me laten gaan. Maar ik was al n uur buiten geweest.
En ik zag het echt niet zitten om weer te gaan bevriezen. Ik weet echt niet
wat ik moet gaan zeggen vanavond als hij het ziet. Want ik weet hoe het
gaat als mensen het zien. Dan komt die neiging alleen maar harder
terug. Ik wil er niet over praten. Maar ik had het hem beloofd.

Oke, dat zie ik dan vanavond wel. Ik voel me ontzettend schuldig en ik
hoop dat ik het nooit meer in me kop haal om het ooit nog te doen.
Echt niet, al lucht t nog steeds ontzettend op.