gebroken
Ik heb Hem me laten breken. Hij heeft me gebroken. Ik kon het aan. Ik heb het gedaan. Ik heb Hem
toegelaten en hem tot het uiterste laten gaan. Ik heb Hem toegestaan me te breken. Het was moeilijk,
dat was het echt. Het ging niet makkelijk! Maar toch, ik heb het gedaan.
Ik heb gezegd dat het genoeg was. Dat ik niet verder kon. Ik heb Hem gevraagd om te stoppen, omdat
ik niet meer kon. Ik had nog wel gekunt als Hij door was gegaan. Als Hij nee had gezegd toen ik het
vroeg, had ik het best nog aangekunt, lichamelijk, maar geestelijk misschien niet. Ik weet niet wat het
was, Hij dwong me bijna. Hij heeft me wel tien keer gevraagd het te zeggen, dat het genoeg was, toen
pas kon ik het. Toen pas vroeg ik of Hij alsjeblieft wilde stoppen. Dat het gewoon genoeg was.
En Hij was trots op me. Hij was super trots op me dat ik dat had gevraagd. Want ik hoef niet iedere keer
verder te gaan. Ik hoef niet iedere keer voor Hem weer wat meer aan te kunnen, dat hoef ik niet eens
te willen. En het is helemaal niet erg om aan te geven dat het genoeg is. Dat mag, dat moet zelfs. En
Hij zegt wel of Hij dan ook wilt stoppen of niet. En als Hij dat niet wilt, dan is het ook niet erg. Dan is het
omdat Hij denkt dat ik verder kan, of omdat Hij mij wilt laten zien dat ik verder kan. Of waarom dan ook,
dat maakt Hij wel uit.
Het was moeilijk, maar het voelde goed. Ik was trots op mezelf dat ik het durfde, dat ik het kon, dat ik
kon toegeven en aan mezelf dacht. Ik was hem dankbaar dat Hij mij helpt. En ik wist dat Hij trots op me
was.
toegelaten en hem tot het uiterste laten gaan. Ik heb Hem toegestaan me te breken. Het was moeilijk,
dat was het echt. Het ging niet makkelijk! Maar toch, ik heb het gedaan.
Ik heb gezegd dat het genoeg was. Dat ik niet verder kon. Ik heb Hem gevraagd om te stoppen, omdat
ik niet meer kon. Ik had nog wel gekunt als Hij door was gegaan. Als Hij nee had gezegd toen ik het
vroeg, had ik het best nog aangekunt, lichamelijk, maar geestelijk misschien niet. Ik weet niet wat het
was, Hij dwong me bijna. Hij heeft me wel tien keer gevraagd het te zeggen, dat het genoeg was, toen
pas kon ik het. Toen pas vroeg ik of Hij alsjeblieft wilde stoppen. Dat het gewoon genoeg was.
En Hij was trots op me. Hij was super trots op me dat ik dat had gevraagd. Want ik hoef niet iedere keer
verder te gaan. Ik hoef niet iedere keer voor Hem weer wat meer aan te kunnen, dat hoef ik niet eens
te willen. En het is helemaal niet erg om aan te geven dat het genoeg is. Dat mag, dat moet zelfs. En
Hij zegt wel of Hij dan ook wilt stoppen of niet. En als Hij dat niet wilt, dan is het ook niet erg. Dan is het
omdat Hij denkt dat ik verder kan, of omdat Hij mij wilt laten zien dat ik verder kan. Of waarom dan ook,
dat maakt Hij wel uit.
Het was moeilijk, maar het voelde goed. Ik was trots op mezelf dat ik het durfde, dat ik het kon, dat ik
kon toegeven en aan mezelf dacht. Ik was hem dankbaar dat Hij mij helpt. En ik wist dat Hij trots op me
was.
29 dec 2008
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 14 feb 2009 nooit gedacht.. ( 1 )
- O 29 dec 2008 gebroken
- O 23 dec 2008 Tatoeage ( 4 )
- O 05 dec 2008 alles was al gebeurd [gedicht]
- O 30 nov 2008 Sorry [gedicht]
- O 30 nov 2008 pappa.. ( 2 )
- O 28 nov 2008 Maybe someday.. ( 1 )
- O 26 nov 2008 So this is what it feels like...
- O 23 nov 2008 Mia.. ( 1 )
- O 18 nov 2008 Klappen..
- O 17 nov 2008 So this is it..
- O 15 nov 2008 Happily Never After.. ( 1 )
- O 11 nov 2008 Sometimes they can see it..
- O 09 nov 2008 wat deed ik verkeerd ( 1 )
- O 08 nov 2008 I know what it's like.....