Als je ogen open gaan..

.. zie je het verschil.

Het is nog geen jaar geleden dat ik tot geloof kwam… en toch zoveel om over te schrijven, te verwerken, en groeien… m’n hart stroomt over!

Sooo let’s start with another case! 🥺.

Ik werk voor een manager die zijn hele leven al christelijk is. Toen ik net tot geloof kwam, had ik echt veel aan hem. Hij kende de Bijbel goed, kon veel uitleggen en onze gesprekken gingen vaak de diepte in. Zeker omdat mijn weg met God vanaf het begin behoorlijk heftig was, voelde het alsof God hem op m’n pad had geplaatst om mij te begeleiden.

Maar eerlijk gezegd… toen ik net voor hem ging werken, merkte ik al een bepaalde controle bij hem op (ik had toen niks met geloof). En nu, één jaar verder, is dat eigenlijk steeds duidelijker geworden.

Hij zegt bijvoorbeeld dat hij bewust onvoorspelbaar is. Of dat hij expres boos wordt en het dan benoemt, zodat de ander dat ook ‘even voelt’. Maar ook dat iemand een afspraak met hem op het laatste moment had afgezegd via de mail, waarop hij tegen mij zei: “verplaats de afspraak maar naar volgende maand, want ik ben hier niet van gecharmeerd.” Terwijl die persoon kan zien dat hij genoeg vrije ruimte heeft. Bij vergaderingen komt hij vaak te laat, maar dat is dan omdat hij nog met iemand zat te praten die iets “belangrijkers” te vertellen had. Of soms gewoon random - geen reden. Bijbelstudies? Niks voor hem. Want hij vind dat hij anderen alleen wat brengt, maar dat anderen hem niks meer brengen - verpakt in kwetsbare beleefde taal eromheen - waardoor het niet meteen zo obvious is.

Naast dat ik ook weleens merk dat hij bewust verwarring brengt over wie God is,
Of wat Hij zegt, en zelf pittige stellingen hierin neemt, zonder met ondersteunende verzen te komen. Ik voelde me snel als reborn en nog onwetende op dat moment verward door zijn uitspraken, maar in zo’n moment schakel ik niet helemaal zoals ik wil, waardoor ik me erin mee laat trekken, ergens wel tot een bepaalde hoogte: ik blijf trouw aan Hem, maar in m’n hoofd ontstaat kortsluiting. En pas achteraf thuis reflecteer ik hierop en merk ik dat er iets niet klopte.

Er zit iets manipulatiefs in. Maar dan subtiel, en een soort trotse houding ook.

En dan heb ik nog zo’n voorbeeld. Toen ik hem laatst aansprak op iets wat niet klopte, iets blootlegde, sloot hij het gesprek meteen af. Letterlijk. Zijn profielfoto verdween op whatsapp.

En het mooie: hij komt heel sympathiek over. Hij is slim, weet van alles wat, praat makkelijk met iedereen mee. Hij geeft mensen ook echt het gevoel dat hij hun leefwereld begrijpt. Hij is charmant, toegankelijk, hartelijk. Dus aan de oppervlakte zie je dit allemaal niet meteen. Hij lijkt alle winden met zich mee te hebben.

Maar ik voel die manipulatieve steekjes wel. Ook al is het nog zo klein.

Zijn houding lijkt steeds meer op een christen die wel alles weet, maar geen werkelijke buiging voor de Heer maakt. Hij leeft religieus gezien keurig: twee keer naar de kerk op zondag, mensen thuis uitnodigen (gastvrijheid), goed luisteren, Bijbelkennis (de geschiedenis variant, ipv het levende hart), bidden, goede doelen steunen… Maar als het erop aankomt - zoals confrontatie - dan komt er iets anders naar boven: controle, macht, trots

Waarschijnlijk heb ik nog niet eens alles benoemt, maar dit is wat ik in het hele jaar voor hem werken, heb onthouden en wat me opvalt.

En dit is denk ik, onder andere, ook echt wat Jezus bedoeld met ‘Heer, Heer’, maar niet iedereen die Hem ‘Heer’ noemt komt het koninkrijk der Hemelen binnen.

Ik besef me steeds dieper hoe waakzaam en fijngevoelig we moeten zijn op onze hartgesteldheid. Het is zó belangrijk om open te blijven, in alles nederig van hart te zijn, om bij een gezonde gemeente te zitten en gezonde, geestelijke christenen om ons heen te hebben. Ook al lijken dingen en gedachten nog zo goed (of voelen ze goed) - we moeten ze altijd toetsen. Want voor we het weten, worden we op subtiele wijze weggetrokken van Hem.

40 jaar christen zijn (gerespecteerd, geleerd, lang gelovig) zegt dus helemaal niets. Jezus zei zelf:

De eerste zullen de laatste zijn en de laatste de eerste.

….