Een miskraam

Zodra we thuis zijn gaat mijn vriendin in bed liggen met een kruik tegen haar aan. We bellen nog even met de verloskundige en morgen mogen we snel langskomen.
Na een slechte nacht waarin we weinig kunnen slapen hebben we gelukkig snel een afspraak bij de verloskundige. In de wachtruimte is vooral ongemakkelijk met de andere vrouwen met zwangere buiken. Zij die gezellig naar hun baby gaan kijken en wij maar hopen dat alles goed is met de onze. Al snel is duidelijk dat goed mis is en dat een bloeding is ontstaan. We krijgen even een moment om dit klote te verwerken en daarna word mijn vriendin uitgelegd wat de vervolg stappen zijn. Ik ben ondertussen even in mezelf gekeerd en baal dat het ons niet gegund is. Dat we weer andere mensen teleur moeten stellen. Zodra we thuis zijn gaat mijn vriendin in bed liggen met een kruik tegen haar aan. We bellen nog even met de verloskundige en morgen mogen we snel langskomen.
Na een slechte nacht waarin we weinig kunnen slapen hebben we gelukkig snel een afspraak bij de verloskundige. In de wachtruimte is vooral ongemakkelijk met de andere vrouwen met zwangere buiken. Zij die gezellig naar hun baby gaan kijken en wij maar hopen dat alles goed is met de onze. Al snel is duidelijk dat goed mis is en dat een bloeding is ontstaan. We krijgen even een moment om dit klote te verwerken en daarna word mijn vriendin even te veel en als ze daar van bijgekomen krijgen we een uitleg over wat de vervolg stappen zijn. Ik ben ondertussen even in mezelf gekeerd en baal dat het ons niet gegund is. Dat we weer andere mensen teleur moeten stellen.

Zodra we thuis komen kruipt mijn vriendin snel in bed met een kruik en probeer mijn vriendin in alles te ondersteunen waar ze behoefte aan heeft. Van nieuw water in de kruik tot chocolade of juist iets zuurs of zout. Ze heeft vooral behoefte aan rust en laat haar daarom maar even rustig in bed liggen.
De dagen erna ligt mijn vriendin veel op de bank en anders in bed. De krampen worden steeds erger en de medicatie die mijn vriendin heeft gehad lijkt eindelijk zijn werk te gaan doen. Toch zakt het telkens weer af en ondanks dat het veel pijn doet mijn vriendin zet het niet door.

Als ik een avondje bij vrienden ben om even mijn gedachte een beetje te verzetten besluit is halverwege de avond even te bellen. Al snel hoor is aan de stem van mijn vriendin dat het begonnen is. Ik besluit daarom het feest te verlaten en snel naar huis te gaan.
Zonder te veel op de details in te gaan op het hebben van de miskraam. Is het een nacht geworden met weinig slaap en een aantal telefoontjes naar de verloskundige. Wat kan je als man hulpeloos voelen in bepaalde situaties. Na gaan dat sommige meisjes dit al op jonge leeftijd moeten doorstaan. Soms met hulp van familie en vrienden maar in sommige gevallen moet ze het helemaal alleen doen zonder hulp van vrienden en familie. Moeten ze het verborgen houden voor de buitenwereld om welke reden dan ook.
Ook zijn er vrouwen die het een aantal keer achter elkaar overkomt en toch besluiten ze telkens weer voor te gaan. Met de hoop dat ze die keer wel gegund is om een kleintje te mogen ontvangen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik heel veel bewondering en respect voor de meisjes en vrouwen dit moeten doorstaan.
Tot op de dag van vandaag achtervolgd het mij nog steeds wat er die nacht is gebeurd. Het heeft mij op een bepaalde manier getekend/gevormd. Gelukkig voor mij heb alleen ik er nog herinneringen aan wat er die nacht is gebeurd want mijn vriendin weet niks meer van wat er die nacht is gebeurd. Ergens begrijp ik het ook wel want ik heb in haar ogen meerdere keren blinde paniek gezien. Een persoon die totaal verstijft was door de situatie en niet meer wist wat ze moest doen. Die als een klein kind verteld moest worden wat ze moest gaan doen en aan de hand genomen moest worden om in beweging te komen.
Ik moet er niet aan denken dat ze dit alleen had moeten doorstaan want dan was het echt nooit goed gekomen.

Na de daadwerkelijke miskraam werden de krampen meteen een stuk minder heftig en nam de pijn van de krampen snel af. De bloedingen werden de dagen erna ook steeds minder. Door wat ons overkomen is kwamen opeens veel mensen in onze directe omgeving ook met persoonlijke verhalen over hun eigen ervaring met hun miskraam. Kennelijk komt het veel meer voor dan je denkt en rust er nog steeds een groot taboe op. Pas na dat je open over bent en het jezelf overkomen durven mensen opeens van alles met je te delen. Soms ook ook gevraagd maar ik snap het wel als mensen er over gaan praten want kennelijk is het vaak een ervaringen die ze maar met weinig mensen durven te delen.

Na een paar dagen hadden we een her controle bij de verloskundige en zij vertelde ons dat het lichaam alles had opgeruimd en naar buiten had gewerkt. Dat er geen ingreep nodig was en daar was mijn vriendin heel blij mee want die zag daar behoorlijk tegen op.
We kregen het advies om even geduldig af te wachten om het weer te proberen maar om eerlijk te zijn zal niet zo zeer het fysieke deel het probleem worden maar meer mijn hoofd waarin weer een knop om moet. Dat zal echt nog wel wat tijd overheen gaan voordat ik weer zover ben en deze verschrikkelijk gebeurtenis achter me te laten.

Ik ben echt met andere ogen gaan kijken naar meisjes/vrouwen die dit door moeten maken. Het maakt niet uit of een vrouw in een geliefde relatie zit of uit een omgeving komt waarbij er veel steun is. Het is een ervaring die je voor altijd met je mee zal moeten dragen. Ik snap nu ook beter dat het een ervaring kan zijn dat je leven voorgoed veranderd.

De gedachte dat sommige meisjes en vrouwen dit alleen moeten doorstaan omdat ze het verborgen moeten houden uit schaamte of omdat het van hen verwacht word door hun omgeving. Dat vind ik een verschrikkelijke gedachte.

Bedankt voor liefde volle reacties.