De diepte maar in (5)

Nu leer ik dat boos zijn ''mag'',dat er geen consequenties aan vast zitten en dat het juist een opluchting kan zijn omdat te uiten tijdens mijn therapieën.
Het was alsof er een tsunami uitbarstte toen ik eindelijk mijn gevoelens accepteerde en er een aardbeving ergens diep in mij losbarstte, hevig trillen geen controle op dat moment alleen de rustige stem van de psych die me erdoorheen loodste.
Ik weiger antidepressiva want depressief ben ik ondanks alles nooit geweest, ik heb een maand slaaptabletten gekregen omdat de nachtmerries me telkens weer terug brengen naar momenten die ergens in mijn hoofd in een kluis zaten en door de therapie nu open is gegaan.
Geluiden en geuren komen soms als keiharde mokerslagen bij me binnen ,waarna ik me klein maak en zo snel als ik kan naar mijn veilige plek strompel.
Voor mij is dat een slaapkamer waar ik rustgevende schilderijen maak waardoor ik ontspan en het niet uitmaakt als ik faal want uren later kijkend naar het resultaat ben ik ''in het hier en nu'' dan alsnog tevreden en trots.

Even terug naar het verleden .....

Ik viel erg veel af want ik werd opgesloten in huis ,kwam alleen buiten met D had geen contact meer met familie en vrienden ,als ze spontaan langs kwamen dan kon ik de deur niet openen en durfde mezelf niet te tonen dus verstopte ik mezelf en de baby.
De eerste verjaardag van mijn dochter nam hij haar mee en vierde het bij zijn moeder thuis, ik mocht niet mee en toen ze savonds thuis kwamen kon ik haar "gekregen" kadootjes uit de auto halen ,toen deed het me niets mijn gevoelens die waren uitgeschakeld maar nu maakt het mij boos.
Een maand later kreeg ik rugpijn het langdurige mishandelen eiste haar tol, flarden van de gebeurtenissen daarna want ik beviel zonder te weten dat ik een kindje in me droeg op de wc van een gezonde dochter.
Moest ter observatie naar het ziekenhuis ik kan het me niet herinneren alleen door het kijken naar de foto's weet ik dat dat gebeurde, hij gaf haar haar roepnaam en Marietje werd haar tweede naam.

Maanden vlogen voorbij ik kan me er nog weinig van herinneren, fragmenten van de mishandelingen als mijn dochters op bed lagen want D heeft altijd gezorgd dat de kinderen niets meekregen van zijn woede.
Als ik nu mijn medicijnen moet slikken omdat mijn bloeddruk extreem hoog is is het heel moeilijk omdat de manier waarop ik in die tijd de pil slikte met grof geweld ging,hij genoot ervan om me dagelijks te verdrinken voor 1 klein ieniemienie pilletje.
Toch raakte ik weer zwanger van een zoon en hij was erg boos op de huisarts omdat de pil niet goed had gewerkt, genieten van mijn zwangerschappen heb ik nooit gekund maar ze zijn mijn wereld ze gaven me blijdschap en ik bescherm ze met heel mijn leven.

Toen de oudste naar de basisschool mocht, kreeg ik weer wat vrijheid D viel weer in zijn oude patroon bleef vaak nachten weg.
De kinderen waren dol op hem ,hij gaf ze alles ,voor de buiten wereld een geweldige vader en als ze iets deden wat hem niet zinde dan moest ik dat zo stil mogelijk ontgelden.
Hij heeft me nooit in het bij zijn van mijn kinderen mishandeld ,wel bij een paar van zijn verknipte vrienden die in de loop der tijd weer langs kwamen en er opgewonden van werden.
De verkrachtingen en de mishandelingen ,ik had ze in het gesloten kistje in mijn hoofd maar nu ik bezig ben met verwerken zijn ze vaak in alle hevigheid terug.

***Er komt een moment dat ik in de spiegel naar mezelf kan kijken en door de littekens heen , de echte ik kan zien!***