De diepte maar in (2)

Reizende door het verleden met het hier en nu naast me ,kan ik vertellen dat als jong opgroeiend meisje met heel erg veel agressie, verdriet en angsten om haar heen mezelf ontwikkelde als een stil en verlegen persoonlijkheid die vele uren buiten spelend doorbracht.
Mijn ouders hadden 6 kinderen en ik ben nummertje 4 en er zit tussen mijn oudste broers en zus dus aardig wat leeftijdsverschil vaak vroeg ik me af waarom wij als laatste 3 nog geboren waren.
Die vraag heb ik gesteld aan de oudsten en dat had ik beter niet kunnen doen want natuurlijk waren wij ongelukjes en op het moment dat ze beiden in tranen vertellen over mijn geboorte en dat pap en mam toen compleet veranderden in alcoholisten en de oudsten in werkelijkheid zorgde voor mij omdat ik als baby in gevaar was.
Het breekt me als hun woorden door mijn hoofd galmen dat ik absoluut niet gewenst was als baby en dat mijn pa benzine over me heen gooide terwijl ik in een ledikantje lag te slapen en mijn ma bedreigde dat hij zijn peuk in het bedje ging gooien.
Dat is niet gebeurd maar als de oudsten er niet bij geweest waren had het mogelijk heel anders gegaan, onbewust heb ik altijd geweten als opgroeiend meisje dat buiten veiliger voor me was dan binnen.

Ik had veel vriendinnetjes en vrienden die bang waren voor mijn vader terwijl pap altijd lief voor hun waren hij gaf hun alles en hielp hun met hun kapotte fietsen maar door de vele ruzies die mijn ouders snachts hadden en de hele buurt kon dan meegenieten .
Op het hoekhuis tegenover ons kwam een nieuw gezin wonen ik was toen 7 jaar oud en kan me dat nog heel goed herinneren ,Marietje die een jaar ouder was werd mijn beste vriendinnetje.
Ze was net als ik ,verlegen en was ook veel buiten omdat ze het thuis niet leuk vond maar haar ouders hadden nooit ruzies toch haatte ze haar vader en was ze niet blij dat haar ma nog een baby'tje verwachte.
Toen haar broertje een paar maanden later geboren was nam ze hem vaak mee naar buiten zolang we met de baby wandelden op ons pleintje vonden haar ouders dat geen probleem.
We bewonderden hem omdat hij zo klein en lief was en hadden de sterkste verhalen over later dat we dan ons eigen baby's hadden anderen vrienden vonden ons maar raar omdat wij het gewoon heel leuk vonden.

De tekens dat er iets ernstig mis was had ik toen niet in de gaten als meisje ,de reden waarom ze hem mee naar buiten nam ze had in de zomer maanden vaak bedekte kleding aan en ging nooit mee zwemmen maar had wel een zwemdiploma dus op een middag toen we met een paar andere vrienden gingen zwemmen en ze bij de waterkant bleef zitten bleef ik bij haar zitten.
waarom zwem je niet met je kleren aan ? of mag je niet zwemmen van je ouders?
Ik kan me haar schaamte op dat moment nog zo goed herinneren en haar antwoord : ik bloed en dan eten de vissen me op . Menstruatie had ik op een 8ste nog nooit van gehoord dus ik was compleet in shock en dat dat bij mij ook ging gebeuren heb ik voor de zekerheid later aan mijn oudste zus nagevraagd die Marietje wel erg jong vond .
In de herfst regende het vaak en speelde we regelmatig bij haar thuis haar moeder was een stille vrouw en haar vader bleef altijd bij ons in de buurt zitten en vertelde vaak dat ik een heel mooi meisje was waarop Marietje altijd boos reageerde dat hij moest ophouden.
Ik werd bang voor hem omdat hij haar daarna vaak bij haar arm greep en meenam als ze terug kwam was ze stil maar wou ze niet dat ik wegging ,heeft je pa je pijn gedaan? waarop ze knikkend ja antwoorde sinds die dag wou ik niet meer bij haar binnen spelen.

Marietje brak vaak haar arm of been en mijn pa vertrouwde het niet want heeey dat je je vrouw dronken in elkaar mept is lang niet zo erg dan een lief buurmeisje gebroken zien dus pa ging verhaal halen en bedreigde de buurman dat als hij ook maar een vinger aan Marietje zette dat hij hem kwam slopen. Dat heeft geholpen want ze brak ineens niets meer en ik mocht niet meer in de buurt van haar vader komen tot de dag kwam die me (nu ik dit aan het typen ben )misselijk maakt maar ik ga dit toch delen.
Marietje was al een paar dagen niet meer buiten en haar moeder vertelde dat ze op haar bed lag omdat ze ziek was en dat ik een dag erna wel bij haar langs mocht komen ,schooltijd was voorbij en ik ging naar Marietje vreemd genoeg was de achterdeur niet open die stond altijd open dus ik liep om het huis heen en belde aan haar vader deed de deur open en liet me binnen.
Ze is op haar kamer loop maar naar boven toen ik de trap op liep kwam hij vlak achter me aan gelopen en bij haar kamer aangekomen was ze er niet en zou ik me omdraaien maar werd hardhandig de kamer ingeduwd en hij greep me bij mij keel waardoor ik op de grond zakte volledig in paniek stikkend en huilend zijn hand werd op mijn mond gelegd en hij dreigde me te doden als ik ging schreeuwen ,hij verkrachte me toen ik 8 jaar oud was en omdat de pijn zo heftig was en de doodsangst me in de greep had viel ik steeds weg raakte het bewust zijn kwijt.
Toen ik bij kwam hield hij me stevig in zijn armen en bedreigde hij me dat hij mijn familie ging vermoorden als ik het aan iemand ging vertellen, hij bracht me terug terwijl ik vreselijk huilde en hij me onderweg naar huis pijn bleef doen en maar bleef dreigen tot het moment dat hij bij mijn ouders aanbelde en een toneelstuk opvoerde dat ik over hun hekje was geklommen en op de punt vast kwam zitten en hij me bloedend van het hek had gehaald.
Mijn ouders schrokken zo erg dat ze direct met me naar de huisarts gingen die me hechte maar geen verder onderzoek deed en al helemaal geen vragen stelde.
Marietje kwam een paar dagen later terug van familie bezoek met haar moeder en bracht me een fruitmand ze wist het en we huilden zo erg en waren allebei zo bang.

Pap vroeg me dagelijks of de buurman aan me had gezeten maar mijn angst dat pap hem dood zou slaan of dat de buurman ons vermoorde was sterker dan de waarheid vertellen.
Op dat moment maakte ik van "mijn hart een moordkuil "gevoelens verbergen en smoren om anderen er niet mee te belasten, in mijn verdere leven bleef ik dat doen.
Toen een buurmeisje van 6 jaar oud door hem verkracht werd en haar been daarbij brak ,was het hek van de dam en kwam pap weer naar me toe : dit heeft hij ook bij jou gedaan ? Lieg niet tegen mij want de papa van A zit nu bij ons omdat zijn dochtertje in het ziekenhuis ligt door Marietje haar vader , ik kon het niet zeggen te angstig .
De politie werd gebeld maar pa was sneller en heeft de buurman bijna doodgeslagen en het geschreeuw het gehuil van Marietje en haar moeder we konden alles horen op ons slaapkamertje de agenten die eerst niet ingrepen en mijn pa gewoon compleet door het lint lieten gaan .
"Tranen biggelen over mijn wangen" niet omdat hij klappen kreeg maar voor de paniek van mijn beste vriendinnetje die daarna samen met haar broertje uit huis werden geplaatst en ergens anders woonde we stuurden elkaar regelmatig brieven tot haar laatste brief op haar 16de .
Waarin stond dat ze veel mooie herinneringen met me had in de moeilijkste tijd van haar leven dat ze me dankbaar was omdat ik haar nooit heb laten vallen en dat ze er niet meer tegen kon dat schuldgevoelens niet verdwenen.
Nee ik heb het haar nooit verweten dat "haar vader" mij door die hel liet gaan ,we spraken er niet over maar haar schuldgevoelens (ik wou dat ik ze van haar afkon nemen toen) en dat ze geen zelfmoord pleegde door van een hoog balkon af te springen.