De diepte maar in

Schrijven kan ongelooflijk lastig zijn als je niet weet waar je moet beginnen soms vervliegen mijn gedachten naar dingen die ver achter me liggen.
En als de gedachten dan eindelijk langzaam verdwijnen zijn er in werkelijkheid soms uren verstreken en daarmee begon het gevecht om mezelf weer terug te vinden.
Heel eerlijk, de stap die ik drie jaar geleden zette naar de huisarts was beangstigend want ik had mezelf al bestempeld als idioot.
Ik durfde amper een voet buiten de deur te zetten omdat de angst me flink te pakken had en hoe leg je zoiets uit aan een dokter waar je amper komt?
Dus toen de vraag kwam : Mevrouw, waar kan ik u mee helpen? Heb ik het er maar gewoon uitgegooid '' ik zit soms behoorlijk vast in mijn gedachten en heb ruzie met de tijd ".
Een paar vragen later werd ik door verwezen naar een psych die me tot aan de dag van vandaag wekelijks helpt met cptss en nu ruim 3 jaar verder met verschillende therapieën is het redelijk onder controle. Het gevecht wat ik voerde van binnen, toonde ik niet aan de buiten wereld want de muur die ik dan om me heen plaatste bleef stevig staan.
Ja hoe ongemakkelijk kan men zich voelen als de ogen met medelijden naar je kijken of je complimenteren dat iets wat ik overwon mij een goed gevoel gaf maar meteen afnam naar een compliment .Hmmm dit komt misschien raar over en is voor een''normaal''iemand niet te begrijpen denk ik ?

Het is lastig want in dit leven vol geuren, kleuren en geluiden en met een beschadigd en getekend lichaam mezelf voor iedereen die het lezen wil open te stellen, door zware trauma's heen die me gemaakt hebben tot het zachte persoon die ik ben.
Als 7 jarig meisje liep ik soms snachts door de straten heen omdat mijn ouders teveel alcohol dronken en mijn pa compleet door het lint ging en mijn moeder dan sloeg,schopte en aan haar haren door het huis trok en ik kon dat niet aan en vluchtte dan altijd weg.
Mijn oudste broer die 16 jaar met mij verschild en toen al op zichzelf woonde plukte me dan van straat en werd kwaad omdat ik niet als klein meisje in haar nachthemd weg moest vluchten toch deed ik het steeds weer.In de klas viel ik weleens in slaap maar er is nooit een leraar geweest die jeugdzorg inschakelde zelfs als ik doodziek op school kwam ging er geen telefoontje naar mijn ouders met de vraag : waarom laat u haar naar school gaan als ze zo ziek is? Mijn oudste broer ging weleens tegen mijn vader in en dat werd niet getolereerd met een ijzeren kettingslot ging pa dan achter broer aan en met veel geschreeuw rende hij voor zijn leven.
Elk jaar rond de kerstdagen waren de ruzies extreem, de kerstboom vloog met versiering en kerstballen dwars door de tuin ,mam werd in elkaar geslagen en met oud en nieuw vlogen de oliebollen door het huis en gingen we elk nieuwe jaar met ambulance in omdat mam dan niet meer bijkwam van de klappen.
Mijn pa werd weleens gearresteerd voor de mishandeling maar ma deed nooit aangifte.

Ik beloofde mezelf dat mij dat nooit zou overkomen .........