Wanneer houdt wederzijdse minachting op

Wit, zwart, links, rechts, inheems, buitenlands, kort, lang, vrouw, man, dik dun, getrouwd ongetrouwd, rijk arm. Altijd weer hetzelfde fucking liedje. Banaal!

Mijn mams heeft altijd op minachtende Nederlanders (die haar bespotten om haar Nederlands, bijvoorbeeld) gereageerd door met haar diploma's te zwaaien. Zoals de meeste racisten (kolonisten daargelaten) zijn dat meestal domme (vaak laagopgeleide) mensen. In ieder geval onzekere.

Dat vond ik altijd moeilijk, want wij zijn in feite in de sterkere positie. Waarom zou je mensen klein maken die meestal minder kansen hebben om meer te verdienen (goed lopende loodgieterszaken en vrachtwagenchauffeurs daargelaten)

Naarmate ik ouder word, merk ik dat je jezelf niet klein hoeft te maken om de ander een ongemakkelijk gevoel te besparen. Zelfs als je in een sterkere positie zit. Daar geeft niemand je een medaille voor, ook God niet. Je mag best trots zijn op wat jij met bloed en zweet op je voorhoofd hebt bereikt, zelfs als dat geen fysieke kracht vereiste, het heeft me wel andere kracht gekost. Denken, oplossen, extra leerwerk, door mijn angst voor het openbaar prikken door constant te vrijwilligen om in groepswerk de presentatierol op mij te nemen, ook al kreeg ik er eerst hartkloppingen van.

Logistiek, plannen, nee zeggen tegen feestjes, vriendschappen die niet pasten bij mij in die periode, familiebezoekjes die niet begrepen waarom ik zo graag in die boeken zat.

(Ik zat er helemaal niet graag in. Als kind ging leren makkelijk, ik was altijd voortreffelijk. Grote familieproblemen toen ik 17-18 werd en mij verantwoordelijk ging voelen voor mijn moeder, zorgden er bij MIJ voor dat ik afgeleid raakte en 3 keer zo lang deed over sommige lessen. Sommige mensen kunnen goed workoholic zijn en leiden zich af van hun problemen met hun studie. Ik niet. Ik trek het mij allemaal te veel aan. Misschien uit luiheid. Misschien te vaak verhuisd nergens kunnen gronden. Boeit toch niks. Ik weet dat ik altijd mijn best deed. Sinds ik mijzelf niet helemaal de depressie in zeik na therapie gaat het allemaal weer beter, ook als grote problemen hun kop opsteken. En mijn imaginary friend, Jesus, zoals atheisten het noemen. Dan ben ik maar zwakgeestig... Ik geloof, en dat helpt, en ik minacht niet-gelovigen niet... Ik doe er niemand pijn mee. Dus rot op. Als je niks beters te doen hebt dan mentaal zwakke mensen uitlachen om de manier waarop zij met het leven omgaan. Fuck off.)

Anyway.

Huismoeders.
Ik heb zoveel respect voor ze.
Ik zou er zelf een willen zijn. Ik houd van nesten, schoonmaken, alles netjes houden, koken, voorbereiden, kinderen opvoeden, lezen over kinderpsychologie, kalmte en regelmaat creeeren voor anderen.

Maar ik heb ook book smarts. Ja. Mijn familie pushte mij om door te leren, en ze hadden er gelijk in, ik genoot van de wetenschap.

Maar of een hoogopgeleide baan en kids voor mij te combineren zijn? Alleen met de allerliefste man die zodanig bij mij past als een olympisch team. Ik ben gevoelig, ja. Ik ben niet lui, ik werk graag samen, maar ik voel sterk.

Ik ga niet zomaar kinderen krijgen als ik niet 100% zeker weet dat ik ze een leven kan geven waar ik trots op ben. En ik besef mij dat ik veel zal moeten loslaten qua zorgen.

Maar je kunt mij niet vertellen dat ik na een fulltime baan geen ZIN heb in huishouden, schoonmoeder.

Ik snap dat je niets anders hebt om trots op te zijn dan je zoons en je elite schoonmaakstandaarden (ik ben dankbaar dat je het mij leert) en keihard wil vasthouden aan je minachting richting de hoogopgeleide vrouwen en mannen die jou minachten omdat je altijd huismoeder bent geweest en schoonmaakster na je scheiding.

Maar ga mij niet zeggen dat een vrouw geen ZIN heeft na fulltime baan om schoon te maken.

Het is levensgevaarlijk.

Mijn oma heeft een been en een rugbreuk overgehouden aan doorpushen in moeheid.

Omdat ze opgevoed is om net zoals jou, zich waardeloos te voelen als zij niet altijd in beweging is.

Maak jezelf maar kapot als je wil.

Ik ga niet invalide worden om maar niet lui genoemd te worden door jou.

Dan ben ik maar lui. Ik vind het prima.

Ja hoor. Veeg de borden voor mijn neus weg terwijl ik aan het ontbijten was. Ik zit met mijn handen in mijn reet he. Dan moet jij maar alles doen. Prachtig hoor, de Elite, je krijgt een applaus.

Mijn opa heeft mij alles geleerd. Ga je mij onterecht afzeiken? I don't care. Het zegt meer over jou dan over mij. In het ergste geval maak ik er grapjes over, om de energie kwijt te raken te transformeren naar iets grappigs, luchtigs, maar door mijn eigenwaarde gaat nooit meer iemand heen prikken, zeker jij niet.

Ik weet wie ik ben