Waarom vind je mij leuk?

We lagen naast elkaar, half in elkaar verstrengeld, op mijn zelf gemaakte palletbed met van die kleine roosvormige sfeerlichtjes eromheen. Van een afstandje had het er waarschijnlijk heel lievig uit gezien. Zo voelde het in ieder geval wel. Hij gaf mij kleine kusjes op mijn voorhoofd terwijl ik met gesloten ogen in zijn armen lag, ik voelde zijn borsthaartjes kietelen op mijn wang maar het was oké. Bij hem zijn was oké, het werkte bijna therapeutisch. Hij zet mij een spiegel voor en prikt door mijn zorgvuldig gemaakte façade heen. Het is beangstigend maar een opluchting.
"Waar denk je aan? Je kijkt zo serieus?" Ik schrik op uit mijn gedachten en voel mij haast betrapt. Ik wist waar ik aan dacht, ik dacht aan hem. Waarom hij mij leuk vond, zoveel moeite deed.
Waarom zou je in godsnaam moeite doen voor een meisje zoals ik?
"Niks, tenminste niet echt" antwoordde ik zacht schouder ophalend. Hij bleef stil, ik kon hem bijna horen nadenken. "Waar denk je aan?" "Mag ik je iets vragen?" "Mhm" "Waarom doe je eigenlijk zoveel moeite.. Ik bedoel, umh, waarom vind je mij leuk?"
Ik kan hem voelen glimlachen, "weet je waarom ik jou zo leuk vindt? Neem een voorbeeld aan je kamer, je kamer is een verzameling, een weerspiegeling van jou. Wat jij hier doet en hebt is puur voor jezelf, niemand die het weet als ze nooit in je kamer zijn geweest. Je bent mooi en lief maar de dingen die jij doet, doe jij voor jezelf. Je hoeft geen waardering van anderen voor de dingen die jij leuk vindt. Je vindt dingen leuk omdat je ze leuk vindt. Je hebt een bepaalde diepgang en je bent niet zoals vele, een bepaald persoon. Heel veel mensen kun je indelen in een soort type, dat kan ik bij jou niet doen. Je blijft van zulke dingentjes hebben en dat vind ik leuk. Je bent authentiek."
Ik wist niet wat ik moest zeggen maar was hem dankbaar. Ik keek op en zag hem naar mij kijken, ik gaf hem een kus en zei "dat is lief"
Want lief, dat was het zeker. Toen hij mij diezelfde vraag stelde wist ik het antwoord niet. Niet dat hij niet leuk is maar het is meer het gevoel dat hij mij geeft als ik bij hem ben, alsof ik er na een hele lange tijd weer mag zijn.
Niet het sletje maar het prinsesje ben.

Soms verzink ik mij in mijn 'beschadigd' meisjes rol, ben ik vol onzekerheden over wat er is gebeurd. Of beter gezegd dóór wat er is gebeurd. Soms kan ik stil zijn of uit het niets bang voor hem zijn en dat is dan oké, dan gunt hij mij de tijd die ik nodig heb. Dan laat hij mij uithuilen of onzeker zijn, stelt hij mij gerust met zijn lieve woordjes en zachte kusjes.

Voor mijn gevoel ben ik nog steeds de gebruikte slet, die niemand meer zou willen. Maar hij geeft mij wel het gevoel dat het oké is om liefde een kans te geven. Maar of ik stapel verliefd ben? Nee.. Niet zoals ik verliefd was op hem. Ik kan mij wel voor mijn hoofd slaan, begrijp mij niet verkeerd; ik wil niet meer terug. Maar ik mis dat intense gevoel wat ik nu niet heb. Het voelt fijn en dat is het dan ook wel.
Misschien komen de gevoelens als ik mijzelf die gun, als ik mijzelf gun om verliefd te zijn. Om weer kwetsbaar te zijn..


Yours Truly,