Met een trauma werken op de psychiatrie.
Het is best een gekke gewaarwording als je ooit zelf een trauma hebt gehad, therapie hebt gevolgd en vervolgens als verpleegkundige werkt op een acute opname afdeling voor jongeren.
Gisteren tijdens de dienst zaten we met zijn allen te eten aan een grote tafel, het was gezellig maar ik merkte dat de jongen naast mij er stilletjes bij zat. Niet gek natuurlijk als je net gedwongen bent opgenomen en nog moet wennen aan je nieuwe omgeving. Ik vroeg hoe het hem ging en tijdens het praatje wat daarop volgde, keek hij mij plotseling aan een vroeg:
"Zeg hoe oud ben jij eigenlijk? Ik vraag me al de hele tijd af of je hier nu werkt of opgenomen bent."
Heerlijk die vraag. En tja, ik snap hem ook wel. Ik had er zo tussen kunnen horen. Gelukkig gaat het nu beter maar ook ik wist het op een gegeven moment niet meer, ook ik heb daardoor stomme dingen gedaan. Ook ik heb mezelf een tijdje totaal verloren en ook ik heb toen hulp gehad omdat ik het niet zelf meer kon. Dus lieve patiënt, jongere of lotgenoot; wanneer we het hebben over je suïcidegedachten of zelfbeschadiging, weet dat ik je niet ga vertellen dat je het niet meer moet doen. Wat ik je wel wil vertellen is dat het anders kán. Als jij daar klaar voor bent. En als je niet meer weet hoe je het anders moet doen, geef mij dan een kans om het je te laten zien. Dan doen we het samen.
Ik deel mijn persoonlijke ervaringen nooit met de jongeren die ik begeleid. Niet omdat ik mij schaam voor de dingen die er zijn gebeurd maar omdat het om hen gaat, hun verhaal en herstel. En ik merk dat ik ze niet hoef te vertellen wáárom ik sommige dingen begrijp of snap, ik zie aan ze dat ze het aanvoelen dat ik dat doe door de manier waarop ik dingen vraag of met dingen omga.
Gisteren tijdens de dienst zaten we met zijn allen te eten aan een grote tafel, het was gezellig maar ik merkte dat de jongen naast mij er stilletjes bij zat. Niet gek natuurlijk als je net gedwongen bent opgenomen en nog moet wennen aan je nieuwe omgeving. Ik vroeg hoe het hem ging en tijdens het praatje wat daarop volgde, keek hij mij plotseling aan een vroeg:
"Zeg hoe oud ben jij eigenlijk? Ik vraag me al de hele tijd af of je hier nu werkt of opgenomen bent."
Heerlijk die vraag. En tja, ik snap hem ook wel. Ik had er zo tussen kunnen horen. Gelukkig gaat het nu beter maar ook ik wist het op een gegeven moment niet meer, ook ik heb daardoor stomme dingen gedaan. Ook ik heb mezelf een tijdje totaal verloren en ook ik heb toen hulp gehad omdat ik het niet zelf meer kon. Dus lieve patiënt, jongere of lotgenoot; wanneer we het hebben over je suïcidegedachten of zelfbeschadiging, weet dat ik je niet ga vertellen dat je het niet meer moet doen. Wat ik je wel wil vertellen is dat het anders kán. Als jij daar klaar voor bent. En als je niet meer weet hoe je het anders moet doen, geef mij dan een kans om het je te laten zien. Dan doen we het samen.
Ik deel mijn persoonlijke ervaringen nooit met de jongeren die ik begeleid. Niet omdat ik mij schaam voor de dingen die er zijn gebeurd maar omdat het om hen gaat, hun verhaal en herstel. En ik merk dat ik ze niet hoef te vertellen wáárom ik sommige dingen begrijp of snap, ik zie aan ze dat ze het aanvoelen dat ik dat doe door de manier waarop ik dingen vraag of met dingen omga.
15 jan 2022
- meld ongepast verhaal
-
LilAngel
zondag 16 januari 2022 20:50
Mooi werk, zo kun je toch je eigen moeilijkheden/bagage heel zinvol inzetten
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 15 jan 2022 Met een trauma werken op de psychiatrie. ( 1 )
- O 06 okt 2021 Na 3 jaar.
- O 10 nov 2020 Vandaag even niet.
- O 06 mei 2020 Mijn verhaal - deel 2
- O 12 apr 2020 Mijn verhaal - deel 1 ( 2 )
- O 28 feb 2020 Niet het eind ( 1 )
- O 21 sep 2019 Iemand helpen. ( 1 )
- O 10 sep 2019 Wist je dat.
- O 13 aug 2019 Veel gebeurd
- O 02 mrt 2019 Schaamte
- O 13 jan 2019 Waarom vind je mij leuk? ( 2 )
- O 01 jan 2019 This one is for you. ( 3 )
- O 31 mrt 2017 *Smijt met lepel*
- O 28 feb 2017 Hel en ongesteld.