There we go again

Het begint weer. Het gevoel hebben dat je geliefde je liefde en je moeite voor lief neemt. Waar the fuck komt dat nou vandaan. Heb ik nog steeds zo die angsten van Daan? Waarom doe ik eigenlijk ook zo veel voor mensen als uiteindelijk toch iets terug verwacht en dat de pijn komt als ik niet terug krijg wat ik verwachte?
Waar ben ik zo verdrietig over? Ben ik bang? Ben ik ontevreden? Ben ik boos?
Het eerste gevoel wat in me opkomt is een brok in mijn keel. Dat gevoel is een bepaald gevoel van machteloosheid. Dat ik iets aan het doen bent waarvan ik het gevoel heb dat het nergens te gaat leiden. Niet ergens waar ik wil zijn eigenlijk, ergens daar heel ver weg vandaan.
Maar dat ik niks anders kan doen dan maar door gaan, dus door gaan richten daar waar ik dus niet naar toe wil. Alsof ik met mijn voet op het gaspedaal druk, maar dat er iets zwaars op is gevallen waardoor ik niet kan stoppen met gassen. Ik kan mijn voet er niet vanaf halen door die baksteen op mijn voet.
Maar wat is dan die baksteen? Wat zorgt er voor dat ik maar door ga en niet naar mezelf luister en gewoon stop. Bang dat als ik niks doe voor mensen ze erachter komen dat ze mij niet nodig hebben. Misschien ergens de wil te hebben dat mensen mij nodig hebben. Dat ik degene ben die zij moeten hebben om het te overleven.
Maar waarom heb ik dat gevoel eigenlijk? Waarom wil ik zo graag dat mensen mij nodig hebben?
Ik heb niet persee de behoefte om constant mensen in mijn omgeving te hebben. Niet zo aanwezig in ieder geval. Ik wil juist dat er mensen om me heen zijn die niet aanwezig zijn. Gewoon rond me zonder dat ik met ze hoef te praten of te interacten. Maar ik wil wel dat zij mijn aanwezigheid waarderen en dat wanneer ik weg val zij dat merken. Dus ik blijf maar doen en doen en extra doen zodat wanneer ik weg ben zij merken dat ik weg ben. Maar afscheid nemen daar ben ik heel slecht in. Dus ik zal nooit weten of ze me gaan missen

Ik kan er zo lang over door gaan totdat ik er bij neer van maar eigenlijk komt het erop neer, dat ik wil dat mensen mij waarderen en de dingen inzien die ik voor ze doe. Omdat liefde voor zit in doen en daar je waardering om uiten. Meer moeite heb ik wel om dan in te zien waarom ik van iemand hou welke persoonlijkheden ik mooi aan ze vind en dat te zeggen. Waarom is dat zo? Ik ben toch ooit verliefd op ze geworden omdat ik die persoonlijkheden leuk aan ze vind?
Waar word ik eigenlijk verliefd op? Ben ik misschien een egoistische lover en word ik verliefd doordat iemand verliefd op mij is. Dat hun waardering naar mij mij verliefd op ze maak en dan moeten ze wel knap zijn voor me en dan is het jackpot.

Waar the fuck ben ik eigenlijk verdrietig om? Ik kan geen beslissingen maken. Hoogst waarschijnlijk ben ik nu weet onzeker over mezelf. En die onzekerheid is weer eens gebaseerd op iemand anders. Dat ik niet genoeg ben voor de ander. Ik was hier vanaf. Ik heb op mezelf gebouwd om iemand te kunnen zijn die ik wil zijn. De vrouw waar Geert verliefd op is geworden. En door hem en ons heb ik weer motivatie gekregen om me meer te ontwikkelen en niet alleen maar voor mijzelf maar ook voor een ander. En dat laatste is niet op een manier dat ik mezelf weg cijfer en mezelf niet waard ben om te gebruiken als motivatie voor een doel, maar ik denk dat ik wel opzoek was naar iemand waar ik samen mee een doel kan behalen. En dan hoeft het niet samen een doel te zijn maar dat ik door dat doel te behalen meer bij hem kom, meer samen word met hem.

Maar die onzekerheid komt nu van het feit dat ik niet weet wat ik hem kan bieden. Het feit dat ik nu een vaste baan heb en daar steady in ben, is dus niet genoeg ofzo. En niet dat ik denk dat hij dat niet genoeg vindt. Maar ik denk ergens ook dat ik dat niet genoeg vind. Ergens lag mijn doel ook ergens anders. Ik wilde naaister worden en daar mijn levenswerk van maken. En om dat te kunnen doen moest ik geld verdienen zodat ik de lessen kon veroorloven. Maar die baan die ik daarvoor heb genomen heeft ervoor gezorgd dat ik dus juist dat niet echt meer kan doen wat ik er mee wilde. Door die baan word ik lichamelijk inactief en daardoor dus moe en energieloos dat ik na werk niks meer kan doen.

Ik had het hier over met Hidde. Dat ik verdrietig was omdat ik wist dat als ik die baan ga houden ik sws naaien moet laten varen maar dat dat niet persee hoeft. Maar damn, ik ken mezelf eigenlijk beter dan ik dacht.
Ergens voelt het ook goed om het dan te stoppen, want ik voel me lichamelijk ook onzeker en merk dat ik daardoor ook weer niet zo chill voel bij mijn vriend.

Conclusie:
Ik voel me zo kut omdat ik me onzeker voel.
Ik voel me onzeker omdat mijn doelen aan het veranderen zijn
die veranderingen zijn prima en ik weet dat die goed voor me gaan zijn op langere termijn. Dat waarschijnlijk door dit te doen ik later misschien zelfs het naaien op kan pakken.
Ik weet heel goed wat ik allemaal wil gaan doen.
Maar het feit dat die shift er kwam en ik me al onzeker voel door de zware periode voel ik me onzeker, omdat ik nog niet het aan het plan was begonnen.
Ik wilde steeds aan mijn plan beginnen, maar ik deed het maar niet omdat ik steeds het idee had dat ik dingen voor andere mensen moest doen. Ik kan niet eens benoemen wat dat is, dus zo belangrijk was het niet. Misschien was het zelfs een excuus om het goed te maken voor mezelf dat ik nog niet toe was gekomen aan mijn plan.
Ik moet dus nu serieus deze week aan dat plan beginnen. Het kan prima.


Weekplan:
Maandag: sport
dinsdag: sport
Woe: chillen
Do: sporten
Vrijdag: chillen met mate
zaterdag: rijles, chillen
Zondag: schoonmaken

13 dec 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Waterdrager
Waterdrager, vrouw, 29 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende