stilstaand leven

Het is weer een deprimerende dag vandaag. Terwijl mijn kind enthousiast vertrekt naar haar vakantiebaan, blijf ik werkloos achter. Zojuist weer een afwijzing ontvangen. Gebeurt dagelijks, want ik solliciteer dagelijks. Welnu, met de afwijzing mag ik uiteindelijk nog blij mee zijn natuurlijk. Maar opgewekter word ik er niet van. Er zijn zoveel leuke banen waar ik op solliciteer en er zijn zo weinig mensen geinteresseerd in mij als werknemer. Ik voel me soms gewoon uitgeput.

Het gaat al weer een paar maanden zo. Al leek het tij even te keren een paar weken terug. Toen kon ik een baan accepteren voor enkele uren in een winkel tegen een minimum tarief. Maarja, daar kom ik de ww niet mee uit en als ik die versnoep tijdens het werken voor dat minimum tarief bouw ik helemaal niets op. Ik kan dus geen dief van mijn portemonnee zijn en solliciteer driftig door. Maar voelde me wel teleurgesteld. Al die moeite..

Het moet een fulltime baan worden om uit de ww te komen. Dus dat is mijn opgave. Maar ik weet ook dat mijn gezondheid dat niet gaat redden. Een paar maanden misschien en dat komt mijn astma bij de eerste verkoudheid weer roet in het eten gooien. Dan lig ik weer te happen naar adem en strompel ik van bank naar de keuken. Maarja, thats life. Zoveel mensen gaan zo door het leven.

Alleen een vaste baan zit er dus nooit meer in en dat is een vervelende gedachte. Altijd uitzendkracht zijn is niet altijd makkelijk. Bij mijn vorige job als zwangerschapsvervanging hebben ze echt hun best gedaan om me weg te pesten. Ik verdien echt een prijs dat ik niet gillend ben weggerend.

Inwerkperiode van een weekje en verder geen enkele ondersteuning behalve kijk maar bij voorgaande klussen. Dat kost dus dubbele tijd voordat je weet wat je moet doen en vervolgens krijg je natuurlijk binnen een week te horen dat het allemaal wel erg lang duurt en dat het niet vlekkeloos gaat.

Zucht, een beetje medewerking of goede werkinstructie zou veel geholpen hebben. En dan was mijn stem te hoog, mijn kleding te saai, ik had een slechte uitstraling, ik was te onzeker, ik was te aardig, dan weer te kort van stof, dan weer te aanwezig of te stil. Kortom, ze waren net zo blij dat ik weer weg ging als ikzelf. Viermaanden hel, het viel niet mee en dan weer gewoon opgewekt solliciteren.

Ik geef het toe, ik was toen niet zo energiek... en met al die afwijzingen wordt het nog steeds niet beter. Nog een paar maandjes en dan gaat mijn wereld veranderen. Dan val ik uit de ww en zit ik helemaal zonder inkomen. Maar daar denk ik maar niet teveel aan. Eerst maar weer een baan, dan zien we wel weer verder.
08 aug 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Minofmeer
Minofmeer, vrouw, 58 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende